Yağmur ben.
Bazı insanların hissettiği bazılarının ise sadece ıslandığı, o iki heceli kelime.
Yağmurdu çiçekleri büyüten, ormanları yaşatan; gökleri kabartan, bulutları dolduran.
Bir bulutun hüznüydüm ben, dolup taştığım ve içinde barınamadığım b...
Yeni bölümle karşısınızdayım! Umarım beğendiğiniz bir bölüm olur. Yağmur'un biraz yıprandığı bir bölüm ama yine de benim içime sinen bir bölüm oldu. Sizi kocaman öpüyorum.
İyi okumalar.
Bölüm sınırımız, +100 beğeni ve +50 yorum.
Benim için minik bir kalp bırakırsınız bence.🧡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bölüm Şarkısı : Şebnem Ferah - Yağmurlar)
"Kim bu ben kim bu susan?"
***
Ne diyeceğimi, nasıl bir yorum yapacağımı bilmiyordum. Selma Abla'nın dediklerine akıl sır erdiremiyordum. Kabul, Deren çok normal biri değildi ama bunu yapmaya cesaret edebilecek biri gibi de durmuyordu.
"Anne!" dedi sinirle ayağa kalktığında. "Ne kadar pişman olduğumu görmüyor musun iki haftadır?"
"Ne oluyor burada?"
Mehri'nin sesini duyduğumda, bahçenin kapısından buraya doğru yürüdüğünü görmüştüm. Sinirli görünüyordu, hem de oldukça. Baya da endişeli.
"Kız orada yoğun bakımda yatıyor, siz kavga mı ediyorsunuz?!" Sesi oldukça yüksek çıkmıştı. Selma Abla ve Deren'eydi bu öfkesi.
İçimdeki kıskançlık hissi nedensizce birden belirivermişti. Biliyordum, çok saçmaydı bu his ama yine de bir an zoruma gitmişti güya nişanlı olduğu kızın hastanede olmasının onu endişelendirmesi. Halbuki kıskanılacak bir durum da değildi dışardan baktığında. Belli ki uzun zamandır tanıdığı biriydi ama bir an onun bu endişesi, kanımın çekilmesine sebep olmuş biraz da beni germişti.
"Üstüme bir şey alıp geliyorum hemen." dedi Selma Abla, sandalyeden kalktığında. "Deren sen sakın hiçbir yere gelmiyorsun! Evden de çıkmıyorsun!"
Deren, gözlerini kapatıp derince bir nefes aldığında sinirle sandalyesinden kalkmış ve arkadaki kapıya doğru yürümüştü. Selma Abla da o da eve girdiğinde Mehri'yle başbaşa kalmıştık.
"Ben de geleceğim." dedim, direkt yüzüne bakarak.
"Saçmalama Yağmur."
"Mehri," dedim, ayağa kalkmadan yüzüne baktığımda. "Ben de geleceğim."
"Gelmeyeceksin."
"Sebep?"
"Seni koluma takıp, sevgilim diye gezdirmeyeceksem eğer benimle hiçbir yere gelmeyeceksin."
