Yağmur ben.
Bazı insanların hissettiği bazılarının ise sadece ıslandığı, o iki heceli kelime.
Yağmurdu çiçekleri büyüten, ormanları yaşatan; gökleri kabartan, bulutları dolduran.
Bir bulutun hüznüydüm ben, dolup taştığım ve içinde barınamadığım b...
Selam! Uzun bir aradan sonra sizlerin karşısındayım. Eminim ki hâlâ okumaya devam edenler bana neden bu kadar ara verdiğimi soracaklardır.
Ben yorumlardan ve tepkilerinden ne yazık ki çok etkilenen biriyim. Kötü yorum ve düşündüğüm şeylerin aksi bir tepki gördüğümde moralim bozuluyor ve biraz hevesim kaçıyor doğrusu. Bu yüzden de yazmak pek içimden gelmemişti.
Ama sanırım bu kitabı okuyacak 10 kişi bile olsa, o 10 kişi için yazmaya devam edeceğim.
Şimdi sizi bölümle başbaşa bırakıp gidiyorum. Yorumlarınız ve beğenileriniz bana motivasyon oluyor, biliyorsunuz. Sizi seviyorum.
Buraya tekrar benim için bir kalp bırakabilir misiniz? 💓
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Bölüm Şarkısı: Merve Deniz, Can Oflaz - Rüya)
"Geçmiş yakamızı bırakmadığı sürece ne yazık ki hiçbir zaman geçmeyecek."
***
Bir çocuğa sahip olmak dünyadaki en büyük sorumluluklardan biriydi. Dokuz ay karında taşımak, onun için istediğin bir çok şeyden vazgeçebilmek, o iyi olsun diye bazen kendinden ödün vermek... Annelerimizin her zaman dediği o anne olunca anlarsın lafının ardında yatan fedakarlık, anne olmadan anlaşılmıyordu.
Ben anne olmuştum.
Tam iki yıl önce dünyama bir çiçek gibi açmıştı. Kalbimin en derinlerine işlemişti onu ilk kucağıma alışım. Gözlerinin o buruk bakışları, kucağımda bir o yana bir bu yana dönmesi...
Fakat onunla sadece bir hafta kalabilmiştik. Oğlumu doya doya sevebildiğim tek bir haftaydı.
Annesi yanında olmadan, babası yanında olmadan büyüyen bir çocuk yetiştirmeye çalışmak çok zordu. Yirmi bir yaşında bir genç kız olarak, bir çocuk sahibi olmak zaten zorken bunu herkesten saklamaya çalışmak çok daha zordu.
"Ne o, sessiz kaldın? Yoksa herkesten sakladığın o sırrın şimdi pek de sevmediğin birinin dilinde olduğu için mi bu ürkek bakışların?"
Alayla gülüp arkama yaslanırken, bozuntuya vermemek zorundaydım. Madem bu sırrı biri öğrenmişti, artık bu sırrın pek de sırlık bir hâli kalmamıştı.
"Ürkek bakışlarım olduğunu nereden çıkardınız Dilan Hanım?" Gülerek bacaklarımı üst üste attığımda, aynı şekilde alayla gülüyordu.
"Neydi adı?" dedi düşünüyormuş gibi yaparak. "Deniz!"
Tüylerim diken diken olurken, gözlerimi devirmiş ve bozuntumu gizlemeye çalışmıştım. Bunu nereden ve nasıl öğrendiğini bilmiyordum, ancak şu an tamamen normal bir şeymiş gibi karşılamam gerektiğinin farkındaydım.
