Çayımdan bir yudum aldığım sırada abimin sesini duymam ile masadaki herkesin başı o yöne doğru döndü.
Abim Capella uyuduğu için onu uyandırmak istememiş. Onun odasına girmesi ve uyuduğu için kahvaltıya çağırmak istememesi beni şaşırtmıştı.
Ama şu an konu bu değildi. Annemler teyzemlere ziyarete gittikleri için evde sadece dört kişiydik, masada ise üç.
Draco: Ne zaman fark ettiniz?
Abimin neyden bahsettiğini ikimiz de çok iyi biliyorduk. Birbirimizi sevmeye başlamamızdan bahsediyordu. Bunu öğrendiğinden beri ikimize de soğuk davranıyordu. Zaten Tom'a ısınmak için zamanı olmamıştı ama her zaman yanıma olan, beni her durumda savunan abim şu an bana soğuk davranıyordu. Benim ne diyeceğimden emin olamadığımı anlayan Tom konuşmaya başladı.
Tom: Bunları sana anlatmak zorunda mıyız?
İkisi de birbirine karşı anlayışlı davranmıyordu. Biri kötü bir şey söylerse diğeri daha da kötü bir şey söylüyordu. Aralarındaki gerginlik metrelerce uzaktan fark edilebilecek cinstendi. Ortamın kasvetini dağıtmak için söze atıldım.
Carinae: Eveeet, bugün ne yapıyoruz bakalım?! Tom ile biz malikaneye gidecektik galiba bugün. Sen de gelsene abi!
Aklımdaki fikir hiçbir işe yaramamış gibi görünüyordu. Birbirlerine olan o nefret bakışlarından gözlerini bile ayırmamışlardı. Duyduklarından bile şüpheliydim.
Draco: Abisi olarak buna hakkım olduğunu düşünüyorum. Ayrıca ben sizi savunacağım diye babamdan ne kadar azar işittim sizin haberiniz var mı?
Tom: Bizim suçumuz aşık olmamız mı?
Böyle giderse tartışma daha da büyüyecekti. O an içimden bir şekilde bu olayın sorunsuz bitmesini diledim. Gözlerimi açtığımda merdivenden inen Capella'yı gördüm. Uykulu gözlerini kırpıştırıyor, ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.
Capella: Ne oluyor? Beni neden çağırmadınız?
Dileğim gerçek olmuştu. Başka bir şey dilesem olmazdı. Neyse ki araları düzelmese de şimdilik kavga etmeyi bırakmışlardı.
Draco: Uyuyordun, uyandırmak istemedim.
Capella'nın gözleri büyümüştü.
Capella: Odama mı girdin?
Draco: Girmemeli miydim? Üzgünüm.
Capella: Sorun değil.
Kahvaltı bu konuşmalar dışında sessiz geçmişti. Fazla sessiz geçtiği söylenemezdi açıkçası. Bir süre sonra masadan ilk kalkan ben olmuştum. Odama çıkıp kendime giyecek bir şeyler ayarladım.
Hızlıca üzerimi değiştirdim ve masama oturup saçıma şekil vermeye başladım. Tom da yanıma gelmiş, giyinmişti. Ben de saçımı yapınca artık hazırdık. Tatili onların malikanesinde geçirecektik. Yani artık bizim malikanemizde.
Carinae: Ben hazırım. Capella ile de konuşayım çıkalım. O da evde kalacak burada tek başına, bir de tek kalmasın diye buraya getirdik. Ne yapsak? O da mı gelse?
Tom: Zaten Draco ile iyi anlaşıyorlar. Okulda kalmasından iyidir. Ama sen yine de bir sor istersen.
Başımla Tom'u onaylayıp odamdan çıktım. Kapıyı tıklatıp Capella'nın odasına girdim. Oturmuş benim verdiğim kitaplardan birini okuyordu.
Carinae: Girebilir miyim?
Capella: Tabii ki.
Carinae: Tom ile malikaneye gideceğiz ve tatili orada geçireceğiz ama seni de buraya getirip malikanede tek başına bırakmak istemiyordum. Bak ne diyeceğim? Sen de bizimle gelmeye ne dersin?
Capella: Aklına takılan bu mu cidden? Dedim ya, düşünme sen beni. Benim keyfim iyi burada. Okulda olmaktan iyidir. Geldin bana evini açtın daha ne yapacaksın ki?
Carinae: Peki, öyle olsun. Ama sıkılırsan gel yanıma.
Capella: Draco ile iyi anlaşıyoruz. Sıkılacağımı sanmıyorum.
Her ne kadar içim fazla rahat etmese de artık gözüm arkada kalmayacaktı. Capella ve Draco ile vedalaşıp evden ayrıldık.
Kısa süre sonra yine oraya gelmiştik, o görkemli malikaneye. Kendi evim kadar olmasa da artık burası da benim için "ev" gibi hissettiriyordu. İlk geldiğimde kasvetli, büyük bir yapıdan fazlası değilken şu an çok daha sıcak hissediyordum kendimi. Bunun ne ara olduğunu ben de bilmiyordum.
Riddle ailesine ne zaman geleceğimizi söylememiştik. Sadece bu günlerde geleceğimizi biliyorlardı.
Bayan Riddle: Çocuklar, siz mi geldiniz?
Bay Riddle: Hoş geldiniz çocuklar.
Carinae: Hoş bulduk efendim.
Şimdi sıra birbirimizi sevmeye başladığımızı söylemekteydi. İşte bu işin en zor kısmıydı. İçeri girdiğimizde önümüze içmemiz için çay getirmişlerdi. Bayan Riddle çayından bir yudum alıp söze atıldı.
Bayan Riddle: Nasıl gidiyor bakalım evlilik? Bir değişiklik var mı?
Carinae: Aslında biz size bir şey açıklamak istiyoruz.
Bay Riddle: Öyle mi? Dinliyoruz.
Bayan Riddle: Kızım, hamile misin yoksa? Varisimiz mi geliyor, hm?
Sanırım varis ile kafayı bozmuşlardı. Daha evleneli kaç ay olmuştu ki? Bozuntuya vermeden konuşmama devam ettim.
Carinae: Henüz değil efendim. Biz bir şey fark ettik. Biz birbirimizi seviyoruz!
Duydukları şey ile Riddle ailesinin aklı karışmıştı. Hem mutlu hem de üzgün gözüküyorlardı. İnsan iki duyguyu birden hissedebilir miydi?
Bayan Riddle: Ne güzel! Tebrik ederim!
Bay Riddle: Bu gerçekten çok güzel bir haber.
Sonunda söylediğim için üzerimden ağır bir yük kalkmışçasına rahatlamış hissediyordum. O gün böyle sakin geçmişti. Akşam Riddle ailesi ile yemek yemiş ve ilk defa burayı gerçekten bir "ev" gibi, bu insanları da ilk defa gerçek bir "aile" gibi hissetmiştim. Uyumadan önce ettiğimiz sohbet ilk defa bu kadar samimi hissettirmişti. O an fark ettim ki insanların karar vermesinde etkili olan şey bazen değişen insanlar değil de değişen fikirler olabiliyordu. İnsanlar aynıydı, benim düşüncelerim farklıydı.
Odamıza çıktığımızda gece geç saatlere kadar Tom ile sohbet ettik. Bazen gerçekten eğlenceli bir insan olabiliyor. Artık uykudan gözlerim kapanmaya başladığında Tom dudağıma küçük bir öpücük bıraktı ve yatağa yatarak düşüncelere daldım.
Bu eve ilk geldiğimde böyle şeyler hissedeceğim hiç aklıma gelmemişti. Hiçbir zaman hayatın bize ne vereceğini bilemeyiz. İşte hayat dediğimiz de zaten budur ya. Rüyalar ve kabuslar, beklentiler ve gerçekler, iyi haberler ve kötü haberler, mutluluklar ve üzüntüler, galibiyetler ve acı kayıplar.
Sanırım bunları düşündüğüm sırada uykuya dalmıştım...
Devam edecek
Bu hikayeyi arkadaşım ile yazıyorum onun da yazdığı hikayelere göz atabilirsiniz. Beni ve onu takip etmeyi unutmayın. Umarım beğenirsiniz.
Arkadaşım:
↓
↓
↓
cchaeruniee
