-Tamam anne evdeyim ben evet,evet attığım konum. -Tamam görüşürüz anne! Diyip telefonu kapattım. Gözüm saate kaydığıdı 09:34. Hızlıca koltuktan kalkıp derin nefes aldım. Her şey o kadar hızlı geçiyordu ki hayatta yaşadığımı bile unutuyordum artık. Bazen insan çıkmazda hissediyor kendini bulmaca gibi. Nasıl başa çıkıyordu Serkan bu kadar karmaşayla nasıl çözüm bulup bana hiçbir şeyden bahsetmeden gülümsüyordu. Sadece sarılmak istiyordum ona ne kadar acısı varsa kendime yüklemek istiyordum çünkü gerçekten yorulmuştu. Ne kadar yorduysa bu hayat onu ne kadar yıprattıysa geçen ki kavgada ağlayacak dereceye gelmişti dıştan baktığında öyle biri değildi. Güçlüydü.. Olması gerektiğinden fazla güçlü duruyordu yada güçsüz gözükmekten korkuyordu. Belkide hayatındaki gerçekleri içinde yaşıyordu içinde kocaman bir fırtana kopuyordu. Belkide,belkide ben bile ona iyi gelmiyorumdur yaralarını saracak kadar iyi bir beceriye sahip değilimdir. Sadece o bana iyi geliyordur belki. Evin kapısında bırakıyordu dertlerini,yaralarını. Çıkarken tekrar taşıyordu dertlerini,yaralarını. Çözüm bulamıyordum! Bu beni kahrediyordu Serkan'ı böylesine yorgun üzgün görmek kahrediyordu beni. Ama elimden bir şey gelmiyordu yapamıyordum.
Hayatta en zor şey çaresizlik. Çaresizsin.! Yapabileceğin gideceğin hiç bir şeyin yok elinden gram bir şey gelmiyor ne acı bir duygu ama dimi. Yaşayınca anlıyor insan. Kafamdaki onca düşünceyi biraz susturmaya çalışarak kestiğim domates salatalığı yemek masasına koydum. Tavaya kırdığım yumurtayı son kez karıştırıp altını kıstım ve tabağa koydum.
** Kahvaltıyı kendimde güç bulduğum kadar hazırlayıp yatak odadına girdim. Elimdeki telefonla yatağa oturdum ve mesajlar kısmına girdim. Serkan'ın profiline girip öylece baktım.. Yüzümdeki ufak tebessümle hala fotoğrafla bakışıyordum.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zar zor profil fotoğrafından çıkıp elimi klavyeye çevirdim. Biliyordum görmeyecekti ama. Tam mesajı yollayacakken son konuşma tarihimizden aklıma bugünün Serkan'ın doğum günü olduğunu hatırladım! Elimi kafama götürüp ne kadar salak olduğumdan dolayı kendime söylenirken yavaşça klavyeye gitti elim.
Damla:Sevgilim.. Damla:DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN!<3 Damla:Belki görmeyeceksin ama iyiki doğmuşsun,seni çok seviyorum..
Aklıma çok iyi bir fikir gelmişti o yüzden hızlıca telefonu kapatım ve makyaj masamdaki çekmeceden bir kelem ve beyaz bir kağıt aldım. 'Babacım doğum günün kutlu olsun annemle ben seni çok seviyoruz!' Yazıp kağıdı katlayıp kenara koydum şu anlık işim bitmemişti annem geldikten sonra avmeye gidip işimi tamamlayacaktım ve bir kutuya koyacaktım ve o kutu Serkan'a gidecekti...
