KOMUTANIM!

5-Bölüm

Serkan Hastaneden çıkış için gerekli çıkış izinlerini yaparken.
Bende koltukta oturuyor ve onu bekliyordum anneme haber vermekten korkuyordum çok üzülenilirdi o yüzden ona bir şey belli etmeyicektim.
Serkan yanıma geldiğinde gülümsedi ve konuşmaya başladı
-İzinleri aldım Hayatım çıkalım istiyorsan.
-Olur hayatım. Dedim hızlıca Serkan belimden ve kolumdan tutup arabaya bindirdi.
Yolda kendi kendi suçladı durdu ben çıksaydım keşke benim suçum gibi gibi cümleler kurdu.

Eve geldiğimizde ilk olarak üstümü değiştirdim.
Ve saçımı topladım.
Kendi kendime söylenirken Serkan geldi yanıma
-Hayatım iyi misin!?
-İyiyim iyiyim de sana bi soru sorucam.
-Sor bakalım diyerek yatağıma oturdu.
-Ben ameliyattayken yada ambulanstayken kendine nir şey yapmadın dimi seni tanıyorum çünkü.
Gözlerime baktı ve konuşmaya başladı

-Bunların hiçbiri önemli değil Damla sen benim her şeyimsin ben ne hissettiğim de bende kalsın üzülmeni istemiyorum.
-Peki üstüne gtimiyicem bi soru daha sorucamm.
-Sor.Dedi gülerek
-Sen ne kadar burda durucaksın?!
-Bilmem istediğin kadar.
-Ya Serkan istediğim kadar kalamayacağını ikimizde biliyoruz. 1hafta mı 2 haftamı ne kadar?
-1Hafta sanırım..
-Tamam o da yeter bana şimdi uyuyacam.
-He kovuyorsun yani beni.
-Bi nevii.
-He çok istekliysen gel.
Dedim gülerek
Serkan bunu ciddi almışa benziyordu ki yanıma daha yaklaştı.
-Kay bakalım.
-Ay Serkan çık şurdan!
-Aa ne ara Serkan oldum ben?!
-Ağlıyım mı ben.
Dedi mırıldanarak
-Ağla!!
Dedim gülerek
Serkan'da benim gibi güldü ve yanağımdan öptü.
-Hayatım ben salondayım bir şey olursa seslen.
-Tamam hayatım.
Dedim ve kafama yastığa gömdüm

1HAFTA SONRA
Sabaha perdemden gelen loş ışıkla gözlerimi açtım.
Ayağa kalktım yavaşça artık yürüyebiliyordum ama biraz canım acıyordu.
Mutfağa gittim ve kahvaltılıkları çıkardım çayı demlemek için dolabı açtığım anda zil çaldı.
Kim olabilirdi bu saatte?!
Yavaşça kapıya yöneldim deliğe baktım ama delikte kimse gözükmüyordu yavaşça açtım kapıyı.
Karşımda korkunç görünümlü iki insan duruyordu.
Biri konuşmaya başladı
-Paramızı ver bakalım.
Dedi bağırararak
-Ne diyosunuz ya ne parası.
Dedim titreyen sesimle
-Paramızı ver yoksa ço-
Derken kapı tamamen açıldı ve belimden çekip kenara çekildim.
Serkan..
-Buyrun.
Dedi sesi benle konuşma sıcaklığını kaybetmişken.
-Şey yani yanlış gelmişiz.
Dedi adam sesi titreyerek
-Tamam bida yanlış olmasın.
Dedi sert sesiyle
Ve kapıyı kapattı..
-İyi misin?
-İyiyim iyiyim.
Dedim gülerek ve salona geçtim
Tam konuşacakken Serkan'ın telefonu çaldı
Hızlıca açtı telefonu

-Buyrun.
-Evet Komutan Serkan Demirci.
-Tamam tamam bi iki saatte oradayım.
-Tamam siz hazırlıkları yapın
-Kolay gelsin

Telefonu kapattı ve bana döndü
-Noldu?!
-Önemli bi görev varmış gitmem gerekiyor zaten bu aralar hep görüşemeyiz oralarda çok yoktum telefisini yapmam gerekiyor.
-Tamam sorun değil.
-Şimdi gidicekmisin?!
-Üstümü değiştireyim gidicem.
-Tamam.Dedim gülerek
Serkan'ın gitmesi biraz iyi olacaktı bende ortalığı toplardım çünkü ortalık bu aralarda çok karışmıştı evi düzenler temizlerdim ayağım ağrımıyordu sonuçta
Serkan üstünü giymiş aynada saçlarını kontrol ederken konuşmaya başladım
-Hadi hadi yakışıklısın geç kalma koş.
-Gitmeme çok meraklısın bakıyorum.
-Ay her şeyi yanlış anlamakta üstüne yok Serkan.!
-Tamam madem gidiyorum ben.
-Tamam yakışıklı git bakalım.
Kapıyı açtım ve onu uğurladım.
Derin bir nefes aldım ve temizliğe başladım..