KOMUTANIM!

14.Bölüm

**

-Burdayım..
Dedi titreyen kısık sesiyle.
-Burdasın.
Dedim ağlamaklı çıkan Sesimle.
Buz gibi olan ellerine dokundum yavaşça.
Bulduğumuz bi banka oturduk hızlıca Serkan ellimi sıkıca tutarken konuşmaya başladı.

-Kaybeticem diye çok korktum Damla.
-Bende Serkan neden bıraktın beni neden gittin?
-Mesaj geldi ona bakayım derken sana dur diye seslendim.
-Duymadın.
-Durdun sandım mesaja cevap verdim.
-Ama yoktun.
-Orda yoktun arka sokaklarda aradım seni orda da yoktun.
-Bi mesajı düşünüyordum bi seni düşünüyordum güzelim.
-Bırakma bir daha beni.
Hiçbir şey demeden boynuna sarıldım..
Tuttuğum göz yaşlarımı silerken konuşmaya başladım.
-Önemli bir mesaj mıydı?
Ses çıkarmadı.
Hiç bir şey demeden gözlerime bakıyordu.
-Serkan?
Dedim anlamaya çalışırken.
-Babam.
Dedi babam dememek için uğraşırken.
Derin bir nefes alıp konuşmaya başladı.
-Babamımı Acile almışlar ordan yoğum bakıma.
-Hı?!
Dedim göğüsüme yumruk gibi çarpan sözlerle..
-Çok içmiş gece.
-Fenalaşmış kaldırmışlar hastaneye.
Hiç bir mimiği oynamayarak söyledi sözler beni öyle çok yaralıyordu ki.
Yine aynı yerden başlayamazdık.
Daha yeni toparlanmışken bir daha dağıtılmasına izin vermeeyicektim.
-Ne yapıcaz.
Dedi kısık sesle.
-Bilmiyorum.
-Hadi kalkalım.

***
SERKAN:

-İyi geceler güzelim.
Dedim yorgun sesimle.
-İyi geceler sevgilim.
Işığı kapatıp salona geçtim.
Yarın işe gidecektim.
Ama kafamdaki düşünceler gram gitmiyordu.
Koltukta öylece oturuyordum nerden çıkacağımı nasıl sönüceğimi düşünüyordum.
Sönmeye çalışırken,körük atıyorlardı üstüme..

Damla'ya iyi gözükmekten yorulmuştum.
Ama sadece sabretecektim.
Yavaşça kalktım koltuktan ve masanın üzerindeki defterden rasgele bi sayfa koparıp kalemi aldım.
'Hayatım istediğinde mesaj at seni çok seviyorum.
Erken gidiyorum kendine iyi bak gülüm.'
Yazıp bıraktım kağıtı masaya.
Telefonu alıp yavaşça kapıya yöneldim ayakkabılarımı giyip merdivenlerden inmeye başladım.
Kafamdaki düşünceler beni bırakmıyordu.
Ölüp ölüp diriliyordum.
Ama kimse görmüyordu.
Ben Serkan'dım.
Neşeli, mutlu esprili Serkan.
Şimdi.
Eser yoktu Serkan'dan.
Yerine ölü bi ruh vardı ama düzeltecektim.
Başaracaktım.

**
Arabayı park edip çıktım araban.
Derin bir nefes alıp.
Hastane yazısına baktım..
İçeri girip danışmanlık yerine döndüm.
-Merhaba buyrun.
-Ben birini görücektim
-Beyfendi ziyaret saati için bu saat çok geç.
-Saat 2'ye geliyor resmen maalesef.
-Tamam saolun peki Davut beyoğlu kaç numaralı odada yada odaya çıktı mı?
-Bakayım bi beyfendi bir dakika.
Bilgisayardan bakıp bana döndü.

-Odaya geçmiş durumu stabil gözüküyor,346 nolu odada.

-Tamam saolun kolay gelsin.
Dedim ve çıkış yazan yere doğru yürümeye başladım.
Yarın erkenden gelecektim.
Şimdi biraz kafa dinlemem gerekiyordu.
Arabaya bindim ve tam arabayı çalıştıracakken telefonum çalması ile durdum.