❝Aşk uğraştırıcı bir duyguydu ama sonunda zafer senin olduğunda bütün çileler bir hiç oluyordu.❞
Anonim: Sence kırık kalpler mi birbirini tamamlar, yoksa bir kırık kalp birini mi tamamlar?
Altay: Kırık kalpler her zaman birbirini tamamlar.
İLK BEŞ B...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bilirdin.
Her zorluğun ardında bir huzur olduğunu. Ben inanmazdım. Nasıl inanacaktım ki? O günleri yaşadıktan sonra nasıl inanacaktım mutlu olacağıma?
Ama,
Mutluydum.
Yanımda sevdiğim adam vardı.
Ve şimdi...
Karnımda bebeğimiz vardı.
Umut tohumumuz.
Altay'dan ayıramıyordum gözlerimi. Az önce yaşadığımız duygular, ondan önce yaşadığımız duygular...
Kendinden utanıyordu. Bunun farkındaydım. Geçmişte yaptığı hatalardan utanıyordu ama geçmişe bakacak olursak onun değil, benim utanmam gerekiyordu.
Altay suçsuzken onu her zaman suçlayan ben suçluydum.
Bunu da atlatacaktık. Tanrıdan bir umut ışığı beklemiştim. Tanrı beni yanıltmamış ve umudumuzu göndermişti.
Umudumuz, bebeğimiz.
Onu ne kadar sevdiğimi kağıtlara yazamazlardı. İçimde ona karşı olan duyguları göster deseler taşardım. Onu taşardım.
Benim içim oydu, onun iç bendim.
Altay gözlerinde asılı kalan yaşlarla bakıyordu bana. Elleri ellerimde, gözleri gözlerimde...
"Hamilesin..." Kendine ispatlamaya çalışıyor gibiydi. Burukça gülümsedim. Gözlerimden yaşlar akmaya devam ediyordu. Ama hepsi mutluluktan sevgilim, hepsi aşktan...
Elimi yanağına çıkardım ve okşadım. Ona bütün gerçekle "Hamileyim. Umudumuz. İçimde umudumuz var." diye fısıldadım.
Altay içinde ki benle sıkıca sarıldı bana. Ellerim hemen onun sırtına çıktı. Birden yerden kesildim ve kendimi Altay'ın kucağında buldum.
Alnımı alnına yasladım. Derin nefesler eşliğinde birbirimizin sessizliğini dinledik.
Sonrasında Altay dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Ona büyük bir istekle karşılık verdim. Her zaman ki gibi.
O benim hayatımdı. Onu öpmek yaşamaktı.
Dudaklarıma son kez öpücük bıraktı ve beni yere indirdi. Elimde ki testi aldı ve yeniden büyük bir dikkatle baktı.
"Ulan, şuan içim içime sığmıyor. Bizim bebeğimiz olacak, baba olacağım ben!" Onun bu sevincine sığındım.
Korkmuyor muydu? Ona iyi bir gelecek veremeyeceğimizden, korkmuyor muydu?
