❝Aşk uğraştırıcı bir duyguydu ama sonunda zafer senin olduğunda bütün çileler bir hiç oluyordu.❞
Anonim: Sence kırık kalpler mi birbirini tamamlar, yoksa bir kırık kalp birini mi tamamlar?
Altay: Kırık kalpler her zaman birbirini tamamlar.
İLK BEŞ B...
Ne kadar çabalasam da olmuyordu. Hayat benimle dalga geçer gibi önüme dert koymaktan çekinmiyordu.
Esila'yla oturmuştuk sadece. Benden bir cevap bekliyordu. Ben ise ne diyeceğimi bilmiyordum.
Altay çoktan gitmişti. Ortaya bir bomba bırakarak. Onun bu huyundan nefret ediyordum. Beni öylece bırakıp gitmesinden nefret ediyordum.
"Anlatacak mısın artık? Altayla yani," düşündü ve "Abimle aranda ne vardı?" Diye sordu.
Onunla aramızda çok şey vardı ama artık bunun hiç bir önemi yoktu.
"Abinle aramda herşey vardı Esila." Esila kaşlarını çatarak "Seni bu hâle getiren, o mu?" diye sordu.
Beni bu hâle getiren, evet oydu.
Beni içime çektiren de oydu.
Söyleyin bana, bundan sonrası için umut var mıydı?
Bundan sonrası için mutlu son var mıydı?
Derin bir nefes alarak "Her şeyi aslında ben başlattım." dedim.
🥺
Yanımda Altay vardı. Dayanamamıştık. Birbimizi gördükten sonra herşey bizim için yeniden başlamıştı.
Altay'ın evindeydim. Evi hayal edemediğim kadar güzeldi.
Krem rengi koltuklarda oturmuş birbirimizi izliyorduk. Onun elaları beni deşerken benim kahvelerimde onu deşiyordu.
"Artık herşey ortaya çıktı Altay." Altay yüzünde ki buruk gülümsemeyle "Evet, herşey ortaya çıktı. Tek bir şey hariç," diyerek koltukta yanıma geldi. Tam dibimde durdu.
"Tek bir şey hariç?"
"Benim sana hiç bitmeyen aşkım."
Kalbime ağrı girdi bir an. Bu kadar acı çekmeyi hak etmiş miydik? Bunların hepsini gerçekten hak etmiş miydik?
Ellerim yavaşça omuzlarına çıktı. Onunda elleri benim belime gitti ve beni kolayca kucağına çekti.
Başım direk göğsüne düştü. Ona ihtiyacım vardı. Bunca zaman onsuz olmak beni mahvetmişti.
Ellerini saçlarım da hissettim. Yavaşça okşarken "Herşeyi anlat bana, anlatki herşey düzelsin. Anlat ki bir sonumuz olsun." diye fısıldadı.
