❝Aşk uğraştırıcı bir duyguydu ama sonunda zafer senin olduğunda bütün çileler bir hiç oluyordu.❞
Anonim: Sence kırık kalpler mi birbirini tamamlar, yoksa bir kırık kalp birini mi tamamlar?
Altay: Kırık kalpler her zaman birbirini tamamlar.
İLK BEŞ B...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Altay Korkmaz
Hep sorgulardın, hayata neden geldiğini, neden var olduğunu...her zaman sorgulardın.
Ben sorgulamadım. Belki de hatam buydu. Sorgulamamak.
Kaybolmuş hissederdim kendimi o kahvelerde. Sanki yaşadığımız yer benim hayatım değil, onun gözleri gerçek yaşamdı. Onun kahvelerine bir kere daldım, çıkamadım.
Unuttum. Yaşamımın o kahvelerde olduğunu unuttum.
Hatırladım. Hatırlamamak istedim. Hatırlamıyordum. Hatırlamak istedim. Hayatın kendisi koca bir ikilemdi. Benim ikilemim ise oydu.
Çok düşünmüştüm. Ona gideyim mi? Beni özlemiş midir? O da benim gibi kendini kaybolmuş hissediyor mudur? O nasıl hissediyordur? Düşünmüştüm ama bir sonuca varamamıştım.
Dedim ya, o bir ikilemdi. Benim ikilemim.
Ona gitmedim. O da bana gelmedi. Ama her zaman hissederdim. Aramızda kopmayan o görünmez çizgiyi her zaman hissederdim.
Belki de hayat ben ona gitmediğim için onu benim önüme çıkarmıştı, yeniden.
Bir kardeşim olduğunu öğrenmiştim. Yıkılmıştım. Nasıl olur demiştim kendi kendime. Nasıl ben bunu bilmem...
Yıkılışım uzun sürmemişti. Ayağa kalkmıştım hemen. O anki tek hedefim kardeşimi bulmaktı ama hayatın onu yeniden benim önüme çıkaracağını bilmiyordum.
Kardeşimi bulmuştum, onunla birlikte. Hayatın benimle dalga geçtiğini düşünmüştüm. Onu unutmaya çalışırken neden benim önüme çıktı, diyerek.
Aslında o benden gitmemişti. Giderken kalbini bana bırakmıştı. Demiştim ya, onun hayatı benim hayatımdı. O olmasa nasıl yaşardım?
Onun kalbi bende olmasa nasıl yaşayacaktım ki?
Kendime acımıştım. Hâlâ onun arkasından acı çekiyorsun, hâlâ ona bağlı olarak yaşıyorsun diye. Kendime kızmıştım. Kendi başına ayaklarının üzerinde duramıyorsun diye.
Sonra hayat bana bir şans sundu. Bu şansı kullanmaktan başka çarem yoktu. O şansı kullandım. Artık onun kalbi olmadan da nefes alıyordum.
Onun kalbi ise kayıptı. Onun kalbine bile sahip çıkamadım.
Bana kalbim nerede diye sorarsa ona verebileceğim bir cevap bile yoktu. Kalbini kaybetmek istedim, demekten başka cevabım yoktu.
Şimdi önümde durmuş o alıcı kahvelerle bakarken onun kalbini hala yanımda taşıdığımı fark etmiştim. Ben onun kalbini kaybettiğimi sanmıştım sadece.
