✎
CURSE's POV
Softly crying.
Slight crackle noises.
And, distant giggles.
Iyan ang mga tunog na nagpagising sa akin. I slowly opened my eyes as I woke up. My vision, sluggish at first, adjusted to the inky blackness. Bahagya rin akong napangiwi nung maramdaman ang kalamigan ng lugar kung nasaan ako. Nung ginalaw ko ang aking ulo, naramdaman ko ang pagyanig nito. Nahihilo ako. At sa nararamdaman ng katawan ko ngayon, feeling ko, lumala ang lagnat na iniinda ko. Hindi maganda ang estado nang katawan ko kaya bahagya akong naalarma dahil don.
I tsked.
Nung maging malinaw ang aking paningin, unang tumama ang mata ko sa malawak na stage na nasa harapan. May mga tao roon na nagtatawanan. Sila yata ang isa sa mga maiingay na narinig ko kaya ako nagising. I rolled my eyes because of irritation. Ang sunod kong ginawa, binaling ko sa paligid ang paningin.
Tumaas ang kilay ko nung malaman kung nasaan ako. I softly whispered. "Auditorium?"
Yes, in auditorium. An auditorium is a large room specifically designed for an audience to hear and watch performances or presentations. Yun nga lang, sa pagkakataon na 'to wala yung mga seats. Walang upuan kaya napakaluwag ng paligid, sobrang luwag na animo'y nasa basketball gym kami. Hindi lang 'yon, pansin ko rin na open ang theater screen kung saan ito'y nagbibigay liwanag sa madilim na lugar. And for the information of all, this theater screen is a large, flat surface used to project an image for an audience to view. It's like a giant version of the screen on your TV or phone, but instead of being made of pixels, it's typically made of a special material that reflects light very well. Pero, static ang nakapresent doon, mukhang wala pa silang pini-play.
"Huhu, ano bang nangyayari?" Dinig kong sabi ng mga babaeng malapit sa akin. They are group of girls na pare-parehong umiiyak.
I sighed.
Habang nakaupo ako sa nag-iisang upuan na pinaglagyan sa akin, inilibot ko ulit ang aking paningin. The auditorium is locked, of course. And, every person I've seen here is mostly crying. Yung mga lalaki, shempre, hindi. Pero yung mga babae, tahimik na umiiyak dahil sa takot at pangamba sa maaaring mangyayari sa amin dito. And actually, as I can see, marami kami rito. Halo-halo. We have boys and girls, may ilang student-teachers, and well, siguro, LGBTQ+ genders rin.
"Look who's here..." A deep voice of a man approached me pero hindi ko ito nilingon. Naramdaman ko lang siya sa aking gilid. "The great Curse is here." Sabi pa niya at inakbayan ako. Awtomatiko ko naman itong hinawi at iritang nilingon siya.
Our gaze met.
I saw a man with an irritating face. The height, skin color and body figure was the same as Radge. At ang pinaka-una kong napansin ay ang buhok niya. The color of his hair is dark-red. Iba ang estilo nang ayos nito pero nababagay naman sa kanya. Also, he has piercings too and a line-scar on his right cheeks, hindi naman 'yon malaki kaya hindi rin mashado pansinin. Overall, the whole face of him is fine. Mula sa kilay hanggang sa labi, may ipagmamayabang. At sa aaminin ko man o hindi, para siyang artista. Pero, ano pa nga ba ang aasahan ko? This school is for bigtime people. Ang pinakamababa yatang maririnig mo na trabaho ng mga magulang nila ay artista. Ang karamihan ay puro business professionals na, high-achievers and Power brokers.
"Hi..." Ipinasok niya ang dalawang palad sa magkabilang bulsa ng pants niya habang nakangiti sa akin. I just stared at him blanky kaya nagsalita pa siya ulit. "You probably confused, love. My name is Charles..."
