Kabanata 20

465 32 2
                                    

CURSE's POV

Frigthening.

Heart beats.

And, being stunned.

Those are the main emotions that I've been enduring in this current situation. My mind wasn't functioning in a rightful way but I am aware of the occurrence of the event. Also, fear was the companion that is filling within me. It's slithering through my veins. Furthermore, this shock, cold and visceral, washed over me. And because of that, my brain refused to process - as if the scene unfolding before my eyes.

Nanatili ang mata ko sa mga halimaw.

Raw and primal fear, clawed its way up on my throat. My legs turned to jelly, rooted to the spot as if the very ground itself was infected. The guttural growls, the stench of decay, the vacant eyes that held only hunger - it was like a sensory assault designed to break me and was very terrifying to watch.

'I'm sorry...'

That's what I've said in the back of my mind bago ako tumayo at nagmamadaling umakyat sa hagdan na nasa gilid ko. I didn't allow the fear to swallow the whole of me. Kahit na nangunguna ang katarantahan at takot sa sistema ko, hindi ko hinayaang ito'y manalo. As if, there's a feeling in me that quickly turned over. It somehow shifted. It was a nervous energy, a desperate feeling that needed to do something. It urged me to take action, to give way for survival.

"CURSEEE!!!!" Dinig ko ang sigaw ni Radge na umingay sa buong building nung mawala ako sa paningin nila. He's angry, I bet. But, we don't have a choice. I don't have a fùcking choice. This is the last option of mine at wala na akong ibang magagawa kundi kunin ang chance na 'to. Why? dahil kung hindi, I'll probably be trapped here and dìe.

I ran fast.

I need to survive too. I need to live more. For pete's sake, not now! I won't let this happen!

The rain lashed against the boarded-up windows, mimicking the frantic beat of my heart. Habang nagmamadaling umakyat, ipinagdasal ko na sana pumasok na doon sa silid si Zeor para maging safe siya, sila. I really hope so. Okay na sigurong na ako nalang ang mapahamak kaysa sa pinsan ko. I probably can't bear to watch it so mas maganda kung ako nalang. Mas magandang ganito nalang ang nangyari. But, dàmn, this doesn't mean that I'm going to be lost here. Hindi porket ganito na ang sitwasyon ko, hahayaan ko na ang zombie na manalo. No, hindi mangyayari 'yon. I won't let myself dìe na hindi humahanap ng paraan para makaligtas. I need to try all the ways na maaari kong makita just to survive. Fùck, there's inside me that won't allow me to dìe easily.

*GROWLS!*

Kinagat ko ang ibabang labi nung makitang may mga ilang zombie na rin na sumunod sa akin. Mukhang nakuha ko na ang atensyon nila sa biglaang pagtakbo ko habang busy sila kanina sa lalaking biglang sumulpot sa gitna namin ni Quill.

Tinakbo ko ang hallway.

I check all the doors hanggang sa makakita ako sa dulo ng pintuan na kasalukuyang bukas na. Tumakbo ako papasok sana ron ngunit nanlaki ang mata ko nung biglang may papalabas na zombie para salubungin ako.

"Shìt!" Gulat na sigaw ko at mabilis na yumuko kaya nadapa ang zombie palabas. Agad ko itong kinuhang tyansa para pumasok sa loob ng room at madaling sinarado ang pintuan.

*GROWLS!*

Narinig ko ang pagkalampag ng ilang zombie sa pintuan kaya humila ako ng table-desk para ipangharang dito. Lumakas nang lumakas ang pagdabog nila dito kaya mas nangamba ako. Bumubukas na kasi ang pintuan dahil sa ginagawa nila, para na itong masisira, delikado. Parang buong lakas na ang ginagawa nilang paghampas at galit na galit.

Escape to DeathWhere stories live. Discover now