✎
CURSE's POV
Screams...
Crying...
Growls...
Kinagat ko ang ibabang labi at nagpatuloy lang sa pagtakbo habang buhat-buhat ko ang baro't saya na suot ko. Nahihirapan akong tumakbo at makisingit sa mga students but I don't have any choice. Kailangan kong dalhin ang suot na ito to survive and to strive. I need to rescue myself dahil wala naman na akong ibang aasahan. Alam kong nagpapa-panic na sila and this is a life and death situation. Malamang, uunahin na rin nila ang sarili nila mapa-teacher man or higher-ups.
I rolled my eyes in irritation.
Sayang lang at hindi ko dala ang bag ko. Nandoon pa naman ang mga mahahalaga kong gamit such as phone, wallet, and key. But then, I don't have any choice right now. Wala rin naman akong balak na balikan pa 'yon. Nakakainis lang dahil hindi ko dala-dala 'yon. Tsk. That's so very stûpid on me. Anyway, wala naman na akong magagawa. I just need to accept that I lose the big shot for making me go home safe.
I frowned.
I'm going home. Uuwi ako mag-isa. Siguro naman marami pang ibang way para makauwi sa amin ng safe. As long as, I used my brain properly, there's no gonna be a problem... hopefully.
"Aw!" Inis kong bulyaw nung may makasagi sa akin nung pababa ako ng hagdan. Inirapan ko kung sino man 'yon pero hindi na niya ako napansin dahil sa kakamadali niya.
I tsked.
Widely spread na ba ang living dead na 'yan?
"Zombie! Zombie!" Sigaw pa ng kung sino.
Pagbaba ko, tumingin ako sa kaliwa't kanan dahil nagkakagulo na ang lahat. Nanlaki ng bahagya ang mata ko nung mapansing kabilaan ang may living dead na kumakain ng mga students na nahahablot nila. It's risky. I quickly realized that na kahit dumaan ako sa kabilaan na 'yon, hindi ako makakalagpas ng okay. I'm sure mahahablot pa rin ako ng undead na 'yan.
Growl.
I heard a huge growl. I bit my buttomlip when undead saw me. It's a girl and she looks horrible. Hindi na makilala ang buong itsura niya at puno na ng dugo ang kanyang uniporme. She's also not normal. Kahit ang bibig niya ay parang takam na takam pa rin kumain ng mga flesh namin.
I gulped hard.
Tinitigan niya ako nang ilang segundo na parang sinusuri muna hanggang sa bigla nalang siyang tumakbo papunta sa akin. Napamura ako dahil doon. Tatakbo na sana ako paakyat ulit pero may mga bumabang estudyante kaya hindi ko na nagawa. They saw the undead also na uma-approach sa amin kaya dali-dali kaming tumakbo papunta sa kabilang side away from her. Sa dulo non, meron pang zombie so I checked all the rooms that we passed by.
"Pabukas!" I shouted.
Kinakalampag na rin ng iba ang ilang mga rooms pero hindi talaga bumubukas. Mabuti nalang, sa pinto na sinisigawan ko, may puso. Binuksan ito ng kung sino kaya nakapasok kami. We immediately closed the door bago pa kami maabot so we sighed heavily in relief.
Hinahabol ko ang aking hininga nung makita ang nagbukas.
It's Zeor, the secretary of the SSG.
"Are you fine?" He asked in a cold tone, not even having the real concern tone.
I rolled my eyes at him. "I'm clean, hindi nga kami naabot non."
Umirap rin siya. "My question is not refering to that."
