✎
CURSE's POV
Silence.
Hearts beating.
And, panting heavily.
Iyan ang namayaning tinig sa paligid namin ni Radge. At, dito sa silid ng kusina, ramdam ko ang pambihirang tensyon. Tensyon na nang-gagaling sa mismong presensya ni Radge na napakahirap kalabanin. Pakiramdam ko, binabalot ako nito at sinasakop mismo ang buong espasyo ko. Feeling ko tuloy, masikip at naiipit ako. At isa pa, ang hirap ihandle ng tension and awkwardness na nararamdaman ko around him. It's frustrating but I can't do anything. His presence covers my entire system which makes me feel so helpless and powerless.
Radge is unbelievable!
I've also noticed that the air that surrounds us is heavy and still. I actually feel the strange sense of unease, as if I'm being watched by something. Ang bigat sa pakiramdam. I actually tried to ignore this feeling, but it's only getting worse. I feel like I'm trapped in a bubble of tension, and I don't have a way to escape.
"Isn't that obvious?" That was what he said earlier but still, tahimik pa rin ako. My face heated up at sure akong dahil sa kahihiyan 'yon. And of course, as I've said, first time kong masalang sa ganitong sitwasyon so probably, it gives me strange feelings na hindi ko matukoy kung normal lang ba o iba na.
My heart is pounding wild.
Nakasandal ako sa pintuan ng kusina habang si Radge- nasa harapan ko mismo. He looks so big in front of me kaya parang feeling ko, nasa dehadong sitwasyon ako. His aura is filled with a dangerous and intense atmosphere kaya hindi ako makatingin ng diretsyo sa kanya. Nananatili akong nakatitig sa dibdib niya habang tinatakpan ko ang aking noo gamit ang aking palapulsuhan.
Ilang sandaling katahimikan ang namayani sa amin bago ako bumuntong-hininga at naglakas-loob ulit na magsalita. "S-So, you really are?" Pagkaklaro ko.
Hindi siya agad nakasagot.
Narinig ko pa muna ang pagbuga niya ng hangin bago ko naramdaman ang palad niya na humawak sa palapulsuhan ko. Tinanggal niya 'yon sa pagkakaharang sa mukha ko at ibinaba ito para makita ng malinaw ang itsura ko. Because of that, I raise my head up to him.
"I am." He declared. His eyes are pitch black and it definitely makes me feel so weak to stare. "Don't give me that face, Doll face. That would make me confused." Mahinahon ngunit maririnig ang diin sa kanyang linya.
Bahagyang nagsalubong ang kilay ko. "A-Anong sinasabi mo?"
Bumuntong-hininga siya ulit, yung tipong parang nauubusan na siya ng pasensya sa akin. "Your face turned crimson." Pagkaklaro niya.
"Don't get the wrong idea!" Agad kong depensa, nahihiya. "I-It's just that... this is the first time that I confront others."
"Hmm, is that so?" Sarkastikong tanong niya pa pero hindi na ako nagsalita.
Ilang sandali akong tahimik bago ko iniba ang usapan. "You're not playing around with your... with your response, aren't you?" I could feel the shame crawling to my veins.
"I'm not." Aniya.
"Kailan pa?" Tumikhim ako habang nakatitig sa kanyang mga mata. Hindi naman siya agad nakasagot at patuloy lang akong pinagmasdan. Nakita ko pa ang pag-igting ng panga niya habang maingat akong sinusuri at maya-maya pa, naramdaman ko ang palad niyang humaplos sa magkabilang siko ko.
Umiling siya. "I don't remember..." Sagot niya at marahang tinulak ang siko ko para mapalapit ako sa katawan niya. "Hindi ko na alam..."
Napasinghap ako, hindi inaasahan ang sagot niya. "Days?" Tanong ko. Bumaba ang dalawang palad niya sa bewang ko kaya naipirmi ko naman ang palad ko sa dibdib niya para hindi kami ganon magdikit. "Months?" Panghuhula ko pa.
