nefret tohumları

11.BÖLÜM

Saat öğlen 1'e geliyordu. Akşam uyuyamayacaktım belli olmuştu.

Odadan hiç dışarı çıkmadım. Tekrardan onları görmeye mecalim yoktu.

Ama abim'i yanımda istiyordum. Onu çok özlemiştim.

Ama gurur ve kırgınlığım onu yanımda istemiyordu.

Günlüğümü yazmaya oturdum. Kendi duygularımı bir bir yazdım. Telefonun çalması ile günlüğümü kapattım.

"Alo" dedim. "Efendim her şey planlamış olduğunuz gibi başlamamızı ister misiniz?" Dedi. "Başlayın" dedim. Aynı zamanda telefonu televizyona bağladım.

Odanın küçük köşesindeki tabloyu aldım. Bir kasa vardı. Şifreyi girdim. İçindeki kumandayı alıp kasayı kapattım.

Televizyonda iki tane araba ilerliyordu. Yol ıssız bir yerdi. Öndeki arabada Baran vardı. Bir anda iki araba yavaşladı.

Amacım onu öldürmek değildi. Sadece biraz korkutmaktı.

Araba durunca bir adam arabadan indi.

Telefonun hoparlörüne "şimdi" deyince bir silah sesi, adamı omzundan vurmuşlardı. Arabalarda da hareketlenme oldu. Bir anda sıcak çatışma başladı.

Kumandaki düğmelerden birine basmamla küçük bir bomba patladı.

Telefondan "adamlarımızdan bir vuruldu efendim" dendi. Onlardan biri daha vuruldu. "Büyük patronu hafif yaraladıktan sonra geri çekilin, mümkünse sıyırsın kurşun" diyip telefonu kapattım.

Ekranda Baran'a bakıyordum. Kendinden emin bir şekilde ateş ediyordu. Bir anda kurşun kolunu sıyırdı.

İşte o an gülümsedim. Ama yüreğim acıyordu. Nedeni neydi ki hala onu seviyor olamazdım. Öyle değil mi? Yok yok olamazdı. Olamazdı ondan nefret ediyordum ben. Ama yüreğim tam tersini söylüyordu.

Televizyonu kapattım. Gözümden bir kaç damla yaş aktı. Kendime gelmeliydim bu ben değildim.

Neredeydi intikam almak isteyen o kız, o kulübe günü nele lr duymuştu. O adamın zehir gibi dudaklarından, tokat atmak istemiştim. Ama izin vermemişti. Ama en azından sonra atmıştım.

İntikam almak hakkımdı. Daha yeni başlıyordum. Bu ona verdiğim en hafif acı olmalıydı. Olmak zorundaydı. Kararlıydım.

Ama bu kararımdan zamanla vazgeçeceğimi  bilmiyordum.