nefret tohumları

16.BÖLÜM

İnstangramda kitaplardiyar2023 adlı instangram hesabım var hikayem ile ilgili şeyler de paylaşıyorum. Destek olursanız sevinirim

Baran'dan

"Pişmanım yaptığım her şey için çok pişmanım."

Bunu beni duymayacağını bildiğim halde söylemiştim.

Sahilde sadece ikimiz vardık. Yere çömelip yüzüne uzun uzun baktım. Çok masum ve tatlı görünüyordu. Onu göğsüme yasladım. Uzun uzun ay ışığına baktım.

Önceden birlikte çok fazla havanın kararmasını çok fazla ay ışığını izlemiştik. O zamanlar bana göre sadece zaman kaybıydı. Ama şimdi zaman kaybı dediğim şey için nelerimi vermezdim.

Özür dilerim Damla sana yaptıklarım için özür dilerim

Onu kucağıma aldım. Şimdi gözlerini açtığı anda bana nefretle bakmaya devam edecekti. O güzelim gözleri bana nefretle bakacaktı.

Çok güzel gözleri vardı. Beni zamanında en büyük etkileyen şeydi zaten gözleri

Gözleri bana aşkla sevgi ile baktığı zamanları o kadar çok özlemiştim ki

Keşke tekrar o şekilde bakabilse

Arabaya geçip onu oturttum. "Baran" dediğini duydum. Çok kısık sesle söylemişti. Ona baktım. Kendine gelmemişti. Ama gözlerini açmıştı. Kendini konuşmak için zorlamaya çalıştığını gözlerinden anladım. "İstediğine ulaşamayacaksın" dedi ve gözlerini tekrardan kapattı.

Ulaşamam Damla bunun farkındayım. Şu anda delirmemek için bunu yaptım. Delirmediğimi senin o olduğunu ağzından duymak için

İkimiz için ayarladığım eve sürmeye başladım. Eskiden yeşilliklerin arasındaki evleri sevdiğini söylerdi. O sevdiği evlere götürecektim onu

Yarım saatlik araba yolculuğundan sonra nihayet o ayarladığım eve gelmiştik. Arkamda olan Damla'ya baktım.

Onu kucaklayarak eve soktum. Onun için ayarladığım odasına götürdüm onu

Yatağa yatırdım. Ceketini çıkardım. Onun saçlarını okşadım. "Damla" diyerek saçlarının kokusunu içime soludum.

Damla gözlerini açtığında buradan kaçmak için uğraşacaktı. Dövüş, silah gibi eğitimler aldığı belliydi. Onu bağlamaktan başka şansım yoktu.

Arabadaki iplerle ayağını ve ellerini önden bağladım.

Yanından kısa bir süreliğine yalnız bırakmak zorunda kaldım. Yanından ayrıldım.

Damla'dan

Gözlerimi açtığımda aradığım manzara bu değildi. Neredeydim ben odamda değildim. Ellerim ve ayaklarım sıkıca bağlanmıştı. Gözlerimi etrafa kaydırdım. Burayı ilk defa görüyordum.

Ne olduğu teker teker kafamda canlandı. Baran beni kaçırmıştı. Neden yapmıştı bunu

Gerçekten delirmişti. Baran tedbirini almadan beni kaçırması delirmesine bir işaretti.

Rolümü iyi yaptım mı orası tartışılır ama bence delirttiysem baya iyi canını yakmıştım.

Ama ben buradan nasıl kurtulacaktım. Burada ben de delirirdim.

Eskileri hatırlayınca benim de canım yanardı ve sanırım elinde olduğum süre boyunca çok kötü bir şekilde acı çekeceğim o kadar emindim ki