Hopeless shadow and Golden urns # 1

Kabanata 28

Trigger Warning!

Limitless Hatred

Isang bagay ang ipinasasalamat ko ngayon habang diretso ang tingin kay Mr. Gavin Atkinson. Hindi ako makapaniwalang kaharap ko siya ngayon. Kahit sa panaginip hindi ko nagawang maisip ang bagay na ito.

Kinurot ko ang balat sa pagbabakasakaling mapapalitan ng sakit ang panginginig ko na kanina pa nagsimula.

"Masaya akong makita ka ngayon, Mr. Gavin Atkinson," yuko ni Jane na mabilis kong ginaya.

"Ganoon din ang nararamdaman ko," napansin ko ang paghawak niya sa pulsuhan niya habang diretso lang ang tingin kay Jane.

He's so dreamy.

I'm your fan! I'm your biggest fan!

Ayoko na, gusto ko na tumakbo palabas ng bahay o pabalik sa silid kung nasaan si Heather at Lana. Hindi ko siya kayang tingnan nang matagal. Siya ang paborito kong manunulat at normal lang na maramdaman ko ito.

"Mauna na kami, naghihintay pa si Miss Heather at Miss Lana sa amin," hawak ni Jane sa kamay ko na nagpabigla hindi lang sa akin pati na rin kay Mr. Gavin na nasa kamay ko na rin ang tingin.

I blinked when I saw how he clenched his jaw before shifting his gaze. Blank and unlined facial expression.

I gulped before looking away.

Pagod lang ba siya?

Nang tipid na ngumiti si Mr. Gavin sa amin, mabilis na naglakad si Jane, hila-hila pa rin ako. Kapansin-pansin ang pamumula ng pulsuhan ko dahil sa higpit ng hawak niya sa akin.

"Jane," mahina kong tawag sa pangalan niya. Medyo nakalayo na rin kami sa kung saan namin nakita si Mr. Gavin.

"Jane ayos ka lang ba?" Huminto si Jane matapos ang naging tanong ko.

Huminga pa ito nang malalim bago ako harapin.

I lick my dry lips while staring at her. In a cacophony of bustling crowd and sweet sound similar to serenade tone, Jane's worried face caught my attention.

Ngayon lang, simula nung mapunta ako sa panahon nila, ngayon ko lang nakita ang ganitong ekspresyon sa mukha niya.

Hindi niya pa rin ako binibitawan kahit pa ilang segundo na ang lumipas mula nang huminto kami sa paglalakad.

"Are you okay?" I asked, without thinking if my words as well as my intention of asking will flow at the same pattern.

Ayokong isipin niya na nakikialam ako, pero kahit sinong nasa posisyon ko iisiping may hindi maganda.

"I... nothing, Miss Koga, I'm just," she starts chuckling as if something is funny.

"Ahh, why am I incapable of expressing myself through words?"

"Miss Jane, can I help you?"

That was the kind of question I will never ask unless I'm drunk, but I fucking asked it!

What the heck is wrong with my mouth?

Naging seryoso bigla si Jane at dahan-dahang humakbang papalapit sa akin, gustuhin ko man na umatras, hindi ko magawa sa kadahilanang hanggang ngayon ay nakahawak pa rin siya sa akin.