Hopeless shadow and Golden urns # 1

Kabanata 14

Levi Lawrence

Jane moistened her lips before looking at me, I flicked and looked at her fingers instead. Her fingers are long and pale.

"Tara na?" she asked.

Dahan-dahan akong tumango bago sumunod sa kanya palabas. Kanina, pagkatapos lang naming maghugas, nabanggit niya sa akin na may naiwan si Nesta sa bahay nila Heather kaya kailangan niyang bumalik.

Hindi ko alam kung bakit kailangan niya akong isama. Pakiramdam ko hindi pa ako handang makita si Heather.

In my head, there's a piece of information about her. Well, reading Jane's diary really helps me, but this is...I don't think I can do it.

"I think it will rain," tingin ko sa makulimlim na ulap.

"It will rain," she added.

Matapos ang maikling usapan ay nagpatuloy na kami sa paglalakad. Inaasahan ko na malayo ang lalakarin naming dalawa para makapunta sa bahay nila Heather kasi sa nabasa ko, sumakay sila.

"Malapit lang pala ang bahay nila," I whispered.

"Yes?"

I blinked and faked my laugh. "Oh, nothing. Akala ko medyo malayo ang pupuntahan natin."

Binagalan ni Jane ang hakbang niya para sumabay sa akin. "Pwede naman kasi malayo rin ang bahay nila. Naghanap lang ako ng pwedeng lusutan para mas mapaikli ang lalakarin natin."

Ngayong katabi ko na siyang naglalakad, pakiramdam ko kailangan kong magsalita.

"Are you fond of walking?" Inilagay ko ang kamay ko sa likuran bago siya pasimpleng tingnan. Ngayon ko lang napansin na mas matangkad ako sa kanya ngayon na magkatabi kaming dalawa.

"If you have these sceneries, you'll just love it."

Well, I agree. This place is beautiful as a picture. I can just sit in the middle and paint everything as if my life depends on it. The flowers, trees, and even the lakes. Everything is beautiful, and we are two people enjoying every second of it.

Wala ng nagsalita pa sa pagitan naming dalawa hanggang sa huminto kami sa harap ng isang sobrang taas na gate.

This is Heather's house?!

She is a rich girl. My girl is living life.

Nang bumukas ang tarangkahan, bumungad sa akin ang isang magandang babae na nakatayo malayo pa sa amin. Hindi ko na kailangan pang lumapit para lang masabi na maganda siya.

Habang mas lumalapit sa kanya, doon ko unti-unting naiintindihan kung bakit ganoon na lang kalalim ang pagtingin ni Jane kay Heather.

The way Jane defines Heather's beauty. It haunts me, even though the words are not for me, even though I was not the subject of Jane's words, still, it leaves a mark that I don't think I can erase.

There was a slight bounce in Heather's step that made me smile for no reason.

"Jane," Heather smiles, genuinely before shifting her gaze.

I look at Jane, and oh God, the adoration is too much, I want to laugh.

Jane, bahala ka sa buhay mo.