ဖေဖေ့သူငယ်ချင်း [Complete]

[4]

Unicode

ကျိန်းစပ်နေသည့်မျက်လုံးကို ဖြေးဖြေးချင်းဖွင့်မိတော့ ရင်းနှီးနေသည့် အဖြူရောင်မျက်နှာကျက်ကိုမြင်ရသည်။တစ်ကိုယ်လုံးကို ဘူဒိုဇာကားကြီးတက်ကြိတ်ထားသလို တဆစ်ဆစ်နဲ့နာကျင်နေသည့်အတွက် လက်ညိုးလေးတစ်ချောင်းတောင်မလှုပ်နိုင်ဖြစ်နေရသည်။အခုလိုနာကျင်နေရသည့်အကြောင်းအရင်းကိုတွေးမိတော့ မျက်ဝန်းထောင့်မှ ကျဆင်းလာသည့် မျက်ရည်ပူများသည် အမြင်အာရုံကိုဝေဝါးစေသည်။
အခုချိန် စိတ်ထဲ တမ်းတမိသည့်တစ်ခုထဲအရာက ဖေဖေ့ကိုပြန်လာစေချင်သည်။ပြုံးဝေအရမ်းနာနေတယ်ဖေဖေ လှုပ်လို့မရဘူး။တစ်ညလုံးငိုယိုအော်ဟစ်ထားသည့် လည်ချောင်းတွေကလည်း အောင့်ကာနာကျင်နေပြီး အသံပင်မထွက်နိုင်။ပြုံးဝေသည် ဤသို့ထိန့်လန့်ဖွယ်အဖြစ်အပျက်ကြီးကို အိပ်မက်ဆိုးသဖွယ်ကြောက်ရွံ့သည်။ထိုလူကြီးကိုလည်းမုန်းပါသည်။ဉီးဇွဲက လူစိတ်မရှိတဲ့လူကြီး ပြုံးဝေသေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ် ဖေဖေရယ်။

"ကလေး နိုးပြီလား ဟာ ငိုနေတာလား ဘာလို့လဲ အရမ်းနာလို့လား"

မျက်နှာမှာစိုးရိမ်ရိပ်အထင်းသားနှင့်ဇွဲသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် မလှုပ်မယှက်ငိုယိုနေသည့်ကလေးကြောင့်ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ။ဘာလုပ်ပေးရမှန်းလည်းမသိသဖြင့် သီဟကိုနောက်တစ်ကြိမ်ဖုန်းပြေးခေါ်ရပြန်သည်။မကြာပါ ဒေါကြီးမောကြီးရောက်လာသည့်သီဟသည် ဇွဲမျက်နှာကိုလက်သီးတစ်ချက်ပစ်သွင်းပြန်သည်။

"မအေဘေးဇွဲ လုပ်တုန်းကလုပ်ပြီး ခုမှလာပြာယာပြနေတာ လီးပဲ မင်းကို!"

သီဟပြောတာလည်းမှန်နေသည်ကြောင့် ဇွဲသည် ခေါင်းလေးငုံ့ကာမျက်နှာငယ်လေးနှင့် ငြိမ်ခံနေသည်။အခန်းထဲသို့ဝင်သွားသော သီဟနောက်သို့လိုက်ကာ ကလေးငယ်ကိုကြည့်မ်သည်။

"ပြုံးဝေ သား တစ်ကိုယ်လုံးမလှုပ်နိုင်အောင်နာနေသလား"

သီဟ၏အမေးကိုပြုံးဝေသည် မျက်ရည်များကြားက အားတင်းကာခေါင်းလေးတစ်ချက်မျှ ငြိမ့်ပြရှာသည်။
သီဟသည် သက်ပြင်းအရှည်ကြီးကိုချမိကာ ခါးထောက်လိုက်မိပြီး ဇွဲကိုသတ်ပစ်ချင်သည့်အကြည့်နှင့်ကြည့်မိသည်။
ဇွဲကလည်းမျက်နှာလေးလွှဲသွားကာ မသိချင်ဆောင်သည်။