The Magicals, A new team.

17: Igor

De chauffeur, gekleed in een net zwart pak, opent de auto deur voor Stalin. Voor en achter de auto staan nog een paar auto's geparkeerd, vol met bewakers. Stalin stapt uit en gebaart zonder de chauffeur aan te kijken dat hij bij de auto moet blijven en niet mee naar binnen mag. Een paar bewakers komen vanuit de andere auto's richting Stalin en lopen, enigszins afstand houdend, met hem mee. Als Stalin door de deur loopt, staan binnen nog meer bewakers te wachten, waarvan weer twee het gezelschap volgen. Het gezelschap loopt stevig voort door het gebouw. Vanuit een deur waar Stalin net langs is gelopen, komt een man met verwilderd haar en een gekreukte blouse haastig aangerend. Na de man glipt een jonge vrouw door de deur naar het gangpad, met haar hakken in haar hand loopt ze haastig naar de uitgang. 'Zo te zien heb je je vermaakt tijdens mijn korte afwezigheid', zegt Stalin kil als de man naast hem komt lopen. Maar de man komt echter gelijk ter zake: 'De wapens van Yaroslav kunnen niet geleverd worden, Ser.' 'Al graaf je de wapens onder het puin vandaan, het maakt me niet uit hoe je het doet, regel het maar!' 'Ser, we hebben al gezocht naar de wapens, maar we vrezen dat Antonin ze allemaal heeft meegenomen.' 'Die verdomde dwerg', zegt Stalin weer kil, terwijl hij een stevige vuist maakt. Hij wou zijn stem verheffen, maar hielt zich in. 'Moeten we hem executeren?' Vraagt de man. 'Nee, laat die duivel in leven. Laat hem eerst zelf maar de boel vernietigen in Europa, dan knalt de NAVO hem op een gegeven moment vanzelf neer, dat scheelt mij weer werk.' 'Maar Ser, hoe wilt u een oorlog tegen de gehele NAVO winnen zonder de wapens van Yaroslav?' 'We hebben genoeg atoombommen en andere wapens.' 'Weet u dat zeker, Ser? De NAVO heeft ook veel wapens, waaronder ook kernwapens. En wilt u trouwens echt een nucleaire oorlog? Als dat uit de hand loopt is het klaar met de gehele mensheid! Als u de oorlog echt wilt winnen, moet u met iets nieuws komen.' 'Dan moeten we maar zorgen dat die Igor flink opschiet! En misschien moeten we hem een beetje helpen, door hem wat extra motivatie te geven. Heb je dat begrepen, kamrad?' 'Da, Ser!'

'Lukt het, kamrad?' Vraagt een man die de werkplaats komt binnenlopen waarin Igor nu voor zijn gevoel al een week opgesloten zit. Hij heeft de afgelopen tijd geen daglicht gezien en weinig gegeten of gedronken. Igor voelt zich licht in zijn hoofd. De afgelopen week heeft hij de behuizing van het laserwapen gebouwd, maar aan alleen de kap heb je niks. Hij heeft ook geen idee hoe de techniek achter die wapens werkt. In die enorme werkplaats van Yaroslav had hij onderdelen gezien waarvan hij het bestaan niet afwist. Het moesten blijkbaar chips en accu's zijn, maar normaal gesproken zien die er niet zo uit. De gloeiende accu in de laserwapens zag er bijna alien uit, letterlijk. 'Het gaat prima', antwoord Igor. Nu Igor bijna klaar is met de behuizing, hij heeft zelfs alles al in detail geverfd en nabewerkt om zo veel mogelijk tijd te rekken, vraagt hij zich af wat hij nu moet doen. Hij overweegt om er een klein gewoon laserlampje in te doen, als richtmiddel of zo. En een rood gloeilampje in de loop, zodat hij zo echt mogelijk lijkt. Hij moet gewoon laten zien dat hij goed bezig is, het wapen hoeft nog niet klaar te zijn. Hij heeft nog drie weken om na te denken hoe hij hier weg komt. De man die net binnen kwam vraagt: 'Zijn er nog onderdelen of materialen die je nodig hebt?' 'Mag ik een kilo Strontium?' Vraagt Igor, dit is een metaal dat een dieprode vlam geeft als dit verbrand, de kleur van de vlam komt aardig overeen met de kleur van de laser. Hij weet niet eens of dit metaal echt in het wapen verwerkt zit, hij denkt van niet, maar hij noemt maar een random materiaal waarvan hij hoopt dat de mensen die hem hier opsluiten niet makkelijk aan kunnen komen. Igor had alleen niet verwacht dat deze man zoveel van dit spul afweet: 'Heb je puur Strontium nodig, of wil je Strontiumnitraat, voor de rode kleur? Strontiumcarbonaat geeft trouwens ook een mooie rode vlam.' Igor weet niet wat hij moet zeggen, zoveel weet hij niet van dat spul af. 'Doe maar Strontiumcarbonaat', antwoord Igor. Het had helemaal niet uitgemaakt wat hij had gezegd, want hij was sowieso niet van plan dat spul te gebruiken. De man zet een glas water neer op een tafel in de buurt van de deur en vraagt: 'Verder nog iets?' 'Heb je misschien wat te eten?' 'Nee', zegt de man weer: 'Daar ga ik niet over'. De man vertrekt. Hij doet de deur achter zich stevig op slot.

Het komende uur staart Igor peinzend voor zich uit, met voor zich het wapen dat toch zeer veel lijkt op de wapens van Antonin, alleen jammer dat dit ding nooit gaat werken. Hij denkt echter niet eens na over hoe hij dat ding moet laten schieten, hij denkt vooral na over hoe hij hier weg komt. Hij heeft de gehele ruimte goed doorgekeken, maar de enige uitweg lijkt de deur te zijn. Met het gereedschap dat hij hier heeft kan hij die deur makkelijk doorbreken. Het probleem is alleen dat achter die deur een hoop bewapende mannen staan die hij niet in zijn eentje aankan. Misschien is het toch een goed idee om wel zo'n wapen te maken, want met die wapens van Antonin kan hij die bewakers misschien wel aan. Hij maakt zich geen zorgen over zichzelf, hij komt hier vast wel ooit levend uit, ze vinden hem hier veel te nuttig. Niet dat Igor van plan is om ze echt van nut te zijn, maar zolang ze denken dat hij hier wapens bouwt, gaan ze hem niet vermoorden. Hooguit martelen. Hij maakt zich alleen wel erge zorgen over zijn gezin, het feit dat die man het over zijn vrouw had, stelt hem niet gerust. En hij maakt zich nog meer zorgen om zijn dochter. Plots hoort hij stemmen achter de deur en zit er iemand aan het slot. Even later zwaait de deur hard open en slaat met een flinke klap tegen de muur. Dit is een andere man dan die gene die hem steeds vraagt om onderdelen of hem eten brengt. Hij denkt dit gestalte te herkennen, hij vermoed dat dit die Rus is die hem welkom heette na de vliegreis en die centjes wou. In tegenstelling tot toen kan hij nu wel duidelijk zijn gezicht zien en dat gezicht ziet er niet vrolijk uit, de kop van de man is zo rood als een tomaat. Met grote stappen komt de man dichterbij en grijpt hij Igor stevig bij zijn kraag. Igor is zelf al een flinke man, maar deze man tilt hem bijna met een arm van de grond. Hij brult in zijn gezicht: 'Geen geintjes hier, kamrad!' Samen met het luide geschreeuw, komt er ook een hoop spuug in het gezicht van Igor: 'Jij hebt helemaal geen Strontium nodig! Je weet niet eens wat het is! Dat wapen zet elektrische energie om in licht! Dat rode licht is geen verbranding, dat weet jij dondersgoed!' Igor slikt, hier had hij niet op gerekend. 'Jij wilt een bom maken, hè? Je probeert de boel hier op te blazen, of niet soms? Kom je straks ook nog om Glycerinenitraat vragen? Da's buskruit, als je het nog niet doorhad!' 'Ik moest toch een wapen maken, of niet!' Antwoord Igor brutaal. De man pikt deze opmerking niet en grijpt Igor nog steviger vast, trekt hem bij zijn kraag eerst naar zich toe en duwt hem dan keihard naar achter zodat zijn achterhoofd keihard tegen de betonnen muur wordt geslagen. Door de klap merkt Igor nauwelijks op wat er om hem heen gebeurt. De man vordert nu zacht en kil: 'Jij gaat nu dit laser wapen afmaken, of ik breng je hoogstpersoonlijk het hoofd van je eigen vrouw en dochter, inclusief video met hoe ik ze eerst martel en vil en hoe ik vervolgens langzaam met een zaag de kop eraf haal! Heb je dat begrepen?' Igor is nog steeds niet volledig bij bewustzijn na die klap tegen de muur en zwijgt, waarop de man nog eens in zijn oren schreeuwt en hem stevig door elkaar schud: 'Heb je dat begrepen!' Het hoofd van de man is nog roder geworden. Igor slikt en knikt dat hij het begrepen heeft: 'Da ... Da, Ser'. 

Dan schrikken Igor en de boze man als er plots nog een man komt aangelopen. De nieuwe man in de ruimte is iets minder groot en breed dan de man die Igor bij de kraag gegrepen heeft, maar de man is zeker niet minder intimiderend. Hij heeft een grote lange donkere jas aan met daaronder een pak waarop bij zijn borst enkele lintjes zijn gespeld. Hij heeft een klein stoppel baartje met snor en kijkt met een serieuze blik door de ruimte. De man die Igor bij de kraag vast had houdt hem nu wat losser vast en richt zich op de man die zojuist de werkplaats binnen komt lopen. De nieuwe man zegt kalm: 'Laat onze gast los, kamrad. Het is niet zijn fout dat hij niet weet hoe hij die wapens moet maken'. 'Maar over drie weken moet ik die wapens verkopen aan die rijke Chinezen', zegt de man die Igor nu volledig los laat en rechtop tegenover de andere man gaat staan: 'Hoe kan hij die wapens maken als hij niet weet hoe ze werken?' 'Ik wist ook niet of onze gast de techniek achter deze wapens weet, het was slechts een aanname. Een gewaagde gok.' 'Maar als ik geen wapens heb, hoe ga ik dan mijn centen krijgen? Er was mij geld beloofd!' 'Die wapens waren nooit voor jouw bedoeld', zegt de man terwijl hij een pistool uit zijn zak tevoorschijn haalt. De man die net nog boos en luid naar Igor schreeuwde, krimpt nu in elkaar en doet zijn handen voorzichtig omhoog: 'Dit ... dit is nergens voor nodig, toch? Laten we ...' Bam! Voordat de man uitgepraat was krijgt hij een kogel door zijn hoofd en knalt de kogel vlak naast Igor met een harde klap in de betonnen muur. De man valt dood op de grond neer. De andere man stopt zijn wapen weer in zijn zak en loopt naar Igor. Hij pakt hem bij de arm beet en zegt: 'Jij komt met mij mee kamrad, jij kan ons misschien geen wapens leveren, maar dat betekend niet dat je ons niet kan helpen met waardevolle informatie over die akelige Antonin en zijn plannen. Jij kent hem en zijn technologie tevens het beste.' 'Gaan we terug naar Moskou?' Vraagt Igor. 'Nee', zegt de man: 'Van Moskou is weinig over, we gaan naar Siberië.'