The Magicals, A new team.

8: Antonin

'Antonin!' De grote Rus komt razend het kleine kantoortje binnen gestormd, hij slaat het deurtje zo hard tegen de muur dat het troebele glas bijna barst, wel slaat de deurklink een scheurtje in het behang op de muur: 'Twee van mijn mannen dood, chaos in Berlijn en dat kind is ontsnapt!' Antonin duikt ineen in zijn bureau stoel, hij rolt een stukje naar achter, weg van Yaroslav. 'Dat kind heeft dat stomme zwakke lasertje van jouw overleeft! Vertel mij, Antonin, hoe dat komt!' Antonin heeft zijn stoel inmiddels naar het hoekje van de kamer gerold, maar Yaroslav stapt steeds weer naar voren, hij buigt over hem heen. Spugend in zijn gezicht schreeuwt hij: 'Hoe is het mogelijk dat 21 agenten dood zijn door jouw wapen, maar dat een stom kind het overleeft!' 'Ik... ik', voor Antonin ook maar echt zijn zin kan beginnen, roept Yaraslav weer boos: 'En dan heb je hem ook helemaal naar Berlijn laten vliegen!' 'D-dat klopt ser' 'En jij hebt dat vliegtuig geregeld hè?' 'D-dat klopt ook, ser' 'Waarom heb je hem dan niet uit de lucht geschoten! Waarom heb je geen van onze raketten op dat vliegtuig afgevuurd?!' 'Ik... ik heb het nieuws wel verdraaid... ehh... ser.' Yaroslav kijkt hem boos aan, hij draait om zijn vraag heen, maar laat hem wel uitpraten: 'Ik heb het Duitse nieuws gehackt, wereldwijd is nu bekend dat die jongen de agenten heeft vermoord, ser.' 'Hoe komt het dat jouw wapens niet eens een kind kunnen vermoorden, of dat je niet eens slim genoeg bent hem uit de lucht te schieten, maar dat jij wel wereldwijd het nieuws kan aanpassen, Antonin?!' Terwijl Yaroslav dat zegt draait hij zich weer om en kijkt hij Antonin woedend aan. 'I-Ik heb geen idee, ser.' Yaroslav neemt een grote slok uit zijn fles vodka, draait zich weer terug om naar de deur en stampt het kantoor uit, bij de deur opening draait hij zich weer om: 'En Antonin, zoek dat kind en die andere ook, wij komen nu naar hen toe, ik geef je niet nog een kans!' 'Da Ser.' Yaraslav slaat de deur zo hard achter zich dicht, dat Antonin bijna van zijn stoel valt van de schrik, het is een wonder dat het raampje in het deurtje het steeds heeft overleeft. Antonin krabbelt overeind, zet zijn brilletje weer goed op zijn neus en rolt zijn stoel terug naar het bureau. Haastig werkt de kleine Rus achter de computer, zijn vingers vliegen over het toetsenbord, met zijn linker hand snel wisselend van de muis naar de toetsen. Niet om op zoek te gaan naar de Magicals, Antonin weet ten slotte al precies waar ze wonen en zich nu bevinden. Hij weet dat Peter en Marc in de gevangenis zitten en dat een aantal van die kinderen nog lang geen gevaar vormen. Nee, Antonin heeft andere dingen aan zijn hoofd.

'Igor!' De grote Rus schrikt als hij zijn baas zijn naam hoort roepen. Snel draait Igor zich om en gaat hij staan in een soort militaire houding: benen op schouder breedte, borst vooruit, zijn armen strak langs zijn lichaam. Het grote laserwapen die met een koord om zijn nek hangt, leunt op zijn nog al wat dikkige buik gevuld met vooral vodka. Al snel schuift hij het wapen naar zijn zij, groet hij zijn baas en gaat hij vervolgens weer staan met de armen strak langs het lichaam: 'Wat kan ik voor u betekenen, Ser?' 'Pak je spullen, mijn vriend, morgenvroeg om zes uur zie ik je voor mijn kantoor, wij gaan naar de Staats Doema, we hebben een vergadering met president Stalin.' 'Da Ser, moet ik nog mannen meenemen?' 'Twee bewakers moet genoeg zijn, we willen niet teveel opvallen.' Igor staat nog steeds verbaast in de houding. 'O, en zorg dat je netjes gekleed bent, ik toon graag een goede eerste indruk!' Yaroslav draait zich om, neemt een flinke teug vodka en loopt vervolgens de enorme ruimte door naar de lift die hij neemt naar de verdieping waar zijn kantoor zich bevindt. Igor blijft verbaast stilstaan, hij had niet verwacht dat hij ooit de president zou zien. Hij wist ook niet hoe groot deze operatie is, dat weet hij nu eigenlijk ook nog niet. Het belangrijkste is dat Yaroslav hem goed betaald, dus eigenlijk is er niks om zorgen over te maken. Al is hij wel vaak boos op Antonin: 'Wat zou hij allemaal zou erg fout hebben kunnen doen?' Ook is Igor benieuwd waar Vigo en Boris blijven, hij heeft ze al niet meer gesproken sinds dat telefoongesprek: 'Zouden ze nog steeds in Berlijn zijn?' Igor wou ze eigenlijk meenemen als de twee bewakers voor morgen, het zijn tevens zijn beste vrienden, maar nu moet hij twee andere mannen zoeken. Niet dat dat erg is, mij hij maakt zich toch zorgen over zijn vrienden. 

'Igor!' 'Hè, wat, zei iemand wat?' 'Da, Igor, ik was net iets verderop bezig met de drones, toen ik hoorde dat u twee mannen nodig had om mee te gaan naar de president, ik bied mij vrijwillig aan!' Igor heeft Stan nooit begrepen, ook niet waarom hij in zijn leger zit. Het is een aardige jongen, dat is zeker, maar vaak iets te aardig, te aardig voor deze wereld. Maar hij kan nog veel leren, hij is nog jong. 'Natuurlijk Stan, je bent altijd welkom jongen!' 'Dank u wel Ser! Dan ga ik mij nu maar vast klaarmaken voor morgen.' Terwijl Stan enthousiast wegrent naar de slaapvertrekken van de werknemers, kijkt Igor rond door de enorme werkplaats. Als je zo rondloopt door het complex, besef je pas hoe groot het eigenlijk is. Igor komt eigenlijk nooit achterin, het achterste deel wordt ook alleen gebruikt als opslag voor wapens, munitie en de drones. Ook al is de grote drone nu zo goed als af, blijft hij nog steeds in het midden staan. Igor vermoedt gewoon dat niemand zin heeft om dat enorme ding te verplaatsen. Ook is het raar dat we het een drone noemen, want het is eigenlijk een soort grote elektrische helikopter, al kan je hem ook vanaf de bunker hier besturen. Waarschijnlijk vanuit het kantoor van Antonin. Terwijl Igor er zo over nadenkt, beseft hij bij zichzelf hoe weinig Yaroslav hem eigenlijk verteld. Hij weet helemaal niks, wat Yaroslav met de drones wilt, wat Antonin allemaal uitspookt, waarom ze morgen plots naar Stalin gaan. Hij weet niet eens hoe de drones werken! Het enige wat Igor moet doen is zijn leger trainen, fysiek en met wapens, of de gegevens die hij binnen krijgt van Antonin en Gorbatsjov doorgeven aan de mannen in zijn leger of aan Yaroslav. Met het doorgeven van die gegevens zou je verwachten dat je wel wat weet, maar nee, Igor weet niks anders dan het aantal laserwapens, drones en atoombommen en dat zijn vrienden ergens in Berlijn zijn bij een een of ander ziekenhuis, omdat de zogenaamde 'hij' zich daar bevond, heel vaag allemaal. Na een half uur lopen komt hij bij Lev. Hij is ook niet zo groot en breed gebouwd als Stan, maar toch een van zijn beste mannen. Hij is fysiek misschien niet de sterkste, maar hij kan wel hard rennen en lang ook. Ook kan Lev schieten met die laserwapens als de beste. Nu Igor twee van zijn mannen heeft ingelicht, is het tijd om zich klaar te maken. Het is al laat en morgen moet hij vroeg op.