The Magicals, A new team.

12: Bombardement

Op zijn computer ziet Antonin door middel van satelliet beelden waar de magicals zitten, ze hebben een magische energie om zich heen, Antonin heeft een programma waarmee hij dat kan waarnemen. Hij ziet dat ze in de jeugdgevangenis zitten en dat er een enorme stoet aan helikopters en auto's op af rijdt. Snel noteert hij de coördinaten van de gevangenis en sprint hij zijn kantoortje uit naar de controle kamer van de drones. 'De drones zijn geladen professor!' Roept een van de werknemers: 'Zoals u had gevraagd!' 'Perfect!' Roept Antonin terug: 'zorg nu dat het hele leger hier zo snel mogelijk weg komt, neem niet de kleine drones, maar pak de terreinwagens achterin de loods! Jullie mogen ook in de grote drone stappen, maar wacht dan op mij!' De werknemer vraagt iedereen via de portofoon om te evacueren via de wagens achterin. Antonin racet het kamertje binnen en start de computer op, dit duurt hem veel te lang, Yaroslav kan elk moment terugkomen. Als de computer is gestart typt hij gelijk het wachtwoord in om toegang te krijgen tot het controlepaneel. Hij typt de coördinaten, eerst typt hij bijna de verkeerde in vanwege een typ fout, maar hij weet het net op tijd te corrigeren. Hij pakt het sleuteltje uit zijn zak een steekt hem in het daarvoor bestemde gat in het paneel. Alle drones gaan aan. Antonin drukt een knop in en alle kleine drones komen van de grond. Vervolgens drukt hij twee verschillende knoppen tegelijk in, en de drones vliegen omhoog. Het luik in het plafond opent automatisch en de drones vliegen razendsnel naar Nederland. Antonin pakt snel de sleutel, maar vergeet de computer uit te schakelen. Hij sprint naar de grote drone in het midden, deze zit al propvol. Antonin wringt zich naar de bestuurders stoel en start het vaartuig. Ze vliegen vervolgens recht omhoog door het open luik die onder hen automatisch weer sluit. Snel vliegen ze weg, Antonin ziet in de verte onder hen de Limousine al aan komen rijden.

'Voor de laatste keer: Stop de tornado! Als je de tornado nu niet weghaalt, zullen we moeten schieten!' Mia raakt volledig in paniek, wat moet ze doen? Ze probeert om de tornado weer onder controle te krijgen maar niks werkt. Moet ze zich nu over geven, of moet ze aanvallen? Ze is bang, bang dat als ze zich overgeeft ze alsnog direct wordt vermoord, maar ze is ook bang voor de gevolgen als ze mensen aanvalt. Ondertussen neemt een militair in zijn helikopter iets waar op de radar. 'Er vliegt iets op ons af, moet ik dit melden?' 'Ik verwachte geen versterking, dit is als het goed is iedereen.' 'Commandant, er nadert iets in de lucht, meerdere kleine objecten, zo'n 800 km per uur, slechts enkele kilometers van ons verwijderd.' 'Versterking?' 'Ik verwachte geen vliegtuigen, dit kunnen ook raketten zijn!' 'Ik geef het door!' 'Commandant, team basis hier, tig vliegvoertuigen naderen de gevangenis!' 'Die voertuigen hebben wij ook al waargenomen'. Iedereen rond de gevangenis kijkt naar de hemel waar in de verte boven de wolken ergens vliegtuigen moeten vliegen. Ook Mia kijkt naar boven, ze vraagt zich af wat er aan de hand is. 'Commandant, de voertuigen zijn gestopt!' 'Hoe bedoel je gestopt? Een vliegtuig van die snelheid kan niet zomaar landen en helikopters gaan niet zo snel'. Opeens komt een rode gloed vanaf de wolken waar de voertuigen boven stil zouden hangen. De rode gloed veranderd al snel in een rode laser straal die op de gevangenis richt. Mia vliegt zo snel ze kan omhoog. De lasers creëren bij impact een enorme explosie, Mia wordt door de enorme kracht omhoog geblazen en verdwijnt in de hete rookwolk. Alle voertuigen, helikopters en militairen worden weggeblazen. Stukken beton van de gevangenis vliegen alle kanten op. De enorme explosie laat zelfs de tornado verdwijnen. Een paar militairen wisten te vluchten voor de explosie, maar worden bekogeld door puin en neerstortende helikopters. Nog net voordat de commandant wordt geraakt door de hard spinnende wieken van een neerstortende helikopter weet hij het signaal door te geven aan Team basis: 'Vermoord ze, vermoord ze allemaal!' 'Begrepen, over!' Snel verbindt ze door naar Team 3 die Pepijn gevangen heeft genomen: 'Sylvia van Team basis hier, open vuur, ik herhaal open vuur!' Snel verbind ze weer terug met de commandant: 'Ik zie rookpluimen op de satellietbeelden, wat is daar gebeurd? Hallo? Commandant?'

'Wat was dat?' Vraagt Peter. 'Geen idee', antwoord Marc: 'Vast niks goeds!' Angstig kijk ik naar het plafond, er zitten grote scheuren in. Sara ziet ook de scheuren in het beton: 'Het gebouw staat op instorten! We moeten hier zo snel mogelijk weg!' 'Heb je enig idee hoe we hier weg komen dan?' Vraagt Marc. 'Peter wist toch hoe hij hier kan ontsnappen', reageert Sara: 'Of niet Peter?' Opeens horen ze weer een hard denderend geluid: Een vierde cel stort volledig in, en het is slechts een kwestie van tijd voordat hun cellen ook instorten. 'Ik heb een uitweg!' Roept Marc, wiens cel net ook half instortte. Hij kon zichzelf net op tijd redden door strak tegen overstaande muur te gaan staan. Hij probeert over de rotsen heen te klimmen, uit zijn hand schiet hij een doorn tak die krult om een grote rots boven hem, zo kan hij zichzelf makkelijker omhoog trekken. Boven op de stapel puin ziet hij de ravage, alle andere cellen verder weg van deur naar boven, zijn volledig ingestort. Hij klimt aan de andere kant weer naar beneden, het gangpad naar de uitgang is gelukkig nog niet ingestort. Hij drukt op een grote rode knop, er gebeurt niks. Deze knop zou de grote stalen deur die leidt naar de trap naar boven moeten openen. 'Lukt het Marc?' Vraagt Peter. 'Kun je onze celdeuren openen?', Vraagt Sara daar gelijk achteraan. Marc draait zich om en loopt naar de celdeur van Sara, de celdeur het dichtstbij de uitgang. Hij ziet geen teken van iets wat de deur zo kunnen openen. 'Zie je iets?' Vraagt Sara vanuit haar cel. Marc draait zich weer om, iets verderop in het gangpad, tegenover zijn eigen cel, ziet hij licht reflecteren op en soort glas. Het is erg donker in het gangpad, de enige lampen die het nog doen zijn in hun cellen en een op het gangpad. Hij loopt terug richting de stapel puin. Achter de glasplaat bevinden zich knopjes die vermoedelijk de celdeuren moeten openen. De glasplaat is een soort deurtje die met een sleutel geopend kan worden, maar hij heeft natuurlijk geen sleutel. 'Heeft iemand van jullie krachten waarmee je glas kan breken?' 'Hoezo?' Vraagt Peter. 'Kan je dat niet zelf met je doorntakken? Vraagt Sara. Marc heeft een idee, met een doorn tak grijpt hij een steen tussen het puin vandaan. Vervolgens pakt hij de steen, loopt ietsje naar achter en gooit zo hard hij kan de steen tegen het glas. Het glas barst, maar breekt niet. Marc gooit nog een keer, maar dit keer gebeurt er bijna niks. Hij probeert iets anders, wat nou als hij een doorn tak als sleutel kan gebruiken? Hij laat de tak het sleutelgat in groeien, dit lukt. Maar wat hij ook probeert, hij kan het slot niet opendraaien. Boos en gefrustreerd slaat hij keihard met zijn vuist op het glas, hij breekt er doorheen. Geschrokken trekt hij zijn hand terug om te kijken hoe erg hij zijn hand verwond zou hebben aan het glas. Tot zijn verbazing ziet hij een laagje hout over zijn hand die op magische wijze langzaam weer verdwijnt, zijn hand is ongedeerd. 'Lukt het?' Vraagt Sara ongeduldig. 'Ja hoor!' Antwoord hij, terwijl hij met de steen het gat groter maakt zodat hij makkelijker bij de knopjes kan. Hij klikt het knopje in waarop een sticker is geplakt met het cijfer één en de grote zware metalen celdeur van Sara zwaait langzaam open. Snel rent ze het gangpad op, naar Marc toe. Ze schrikt als ze al het puin ziet liggen die de rest van het gangpad blokkeerd. Marc drukt ook op de knop met het cijfer twee, en Peters cel gaat ook open. Snel rennen Marc en Sara zijn cel binnen. Peter ligt uitgeput op de grond, zijn hoofd bloed. Sara en Marc helpen hem opstaan, hij voelt zich licht in zijn hoofd. Hij heeft te lang niet gedronken en de wond op zijn hoofd ziet er niet best uit. 'Kun je lopen?' Vraagt Marc. Peter knikt van wel, maar weet dat het hem eigenlijk nauwelijks lukt. Langzaam strompelt hij de cel uit, met zijn hand tegen de muur. Sara rent naar de rode knop, maar voor ze hem tig keer hard indrukt roept Marc al: 'Die werkt niet!' Maar hoe komen ze hier dan weg. Peter gaat weer zitten, met zijn rug tegen de muur, net zoals hij al uren in zijn cel heeft gezeten. Sara gaat naast hem zitten, tovert een stuk ijs tevoorschijn en legt dit op zijn hoofd. Eerst voelt dit wel fijn, maar al snel wordt het te koud. Marc ziet wat Sara doet en trekt zijn shirt uit, daar onder heeft hij nog een hemd. Sara pakt het Shirt aan en wikkelt het om het ijs en legt dit weer rustig op het hoofd van Peter. Marc besluit om een uitgang te zoeken via het puin, Sara wilt mee. Peter wilt eigenlijk ook mee maar het is verstandiger als hij blijft wachten. 'Niet zomaar weg gaan hè!' Roepen ze hem nog na: 'Als we een uitgang hebben gevonden komen we je halen'. Peter heeft hier zijn twijfels bij, niet over dat ze hem achter laten, maar of ze tussen al dat puin een uitgang kunnen vinden. Het koste al veel tijd en moeite om over de eerste rotsen te klimmen. Al snel komen ze weer terug, Peter had gelijk, de muur aan puin is ondoordringbaar.

Direct na de vernietiging van de gevangenis, vliegen de drones weer terug naar Rusland. Intussen is Yaroslav al in de loods aangekomen. Alle drones, Antonin en het hele leger van Igor is weg. Yaroslav is woest, hij had de overheid de wapens en het leger beloofd. Morgen vroeg komen ze met vrachtwagens alles ophalen. Vanuit de limousine zag hij al de grote drone wegvliegen, maar hij wou het niet geloven. Yaroslav heeft in ieder geval zijn geld al, hij kan een privévlucht boeken, naar een plek ver weg van Rusland en de komende oorlog. Bijvoorbeeld Costa Rica, of Australië, dat zou perfect zijn, maar hoe komt hij onopgemerkt het land uit? Snel pakt hij zijn spullen en belt hij zijn chauffeur die hem net hier heeft afgezet, ze gaan vanavond nog naar Kazachstan, om vanaf daar naar Costa Rica te vliegen. Yaroslav heeft een oude vriend Joeri, hij heeft zijn eigen vliegtuig en vliegt regelmatig drugs vanuit Azië naar Rusland. Joeri heeft via de telefoon gezegd dat hij een paar dagen verblijft op een klein vliegveldje in Kazachstan en voor een mooi bedrag is hij bereid om hem morgenvroeg naar Beijing te vliegen. Hoe hij vanaf daar verder komt ziet hij nog wel, eerst moet hij zo snel mogelijk weg van Rusland. Joeri zei ook dat hij kan overnachten op het vliegveld en dat ze goede vodka hebben. Yaroslav kan wel wat alcohol gebruiken, na al die stress die die dwerg van een wetenschapper hem heeft bezorgd. Hij heeft Antonin echter nooit helemaal vertrouwd, hij was altijd geheimzinnig en was altijd bezig met dingen die hij niet mocht weten. Daar houdt Yaroslav niet van, hij wilt juist altijd weten wat er gebeurt, hij heeft graag de touwtjes in handen. Hij had Antonin nooit alleen moeten laten bij de loods, hij kon verwachten dat hij vroeg of laat een keer zou vluchten met zijn drones. Gelukkig heeft hij Antonin nog niet betaald, alleen de kosten voor de materialen die hij nodig had voor de drones, wat ook niet gratis was trouwens. Antonin wou helemaal geen geld, alleen materialen en een plek om zijn eigen wapens te bouwen. Zijn chauffeur komt aangereden in een terrein wagen, dat valt minder op dan die limousine. Hij pakt wat spullen bij elkaar, het belangrijkste zijn de koffers met geld, een geladen pistool en zijn flessen vodka. Hij heeft er nog maar twee over, in een derde fles zit nog maar een klein beetje wat hij gegarandeerd vanavond nog opdrinkt. Zijn kantoor zit helemaal bovenin het gebouw boven de ondergrondse loods. De lift naar de begane grond waar zijn chauffeur geparkeerd staat is hem te traag: 'Traag klote ding!' Roept hij. Niet veel later hoort hij plotseling een oorverdovende knal, de lift hangt stil, de lampen van de lift knipperen en vallen vervolgens uit. Hij voelt het gebouw bewegen. Plots valt de lift met een enorme snelheid naar beneden voorbij de begane grond en knalt het met een enorme vaart tegen de vloer van de loods. Yaroslav is al dood voordat daarna het gehele gebouw instort. De onderkant van het gebouw was weggeblazen door de teruggekeerde drones. De chauffeur werd ook hard omver geblazen en verdween in een enorme zee van vuur en rook. Vervolgens werd hij bedolven door al het puin en glas van het naar beneden denderende gebouw. Omliggende gebouwen worden ook volledig verwoest door het neervallende ijzer en beton. Een enorme wolk van rook, stof en as hangt boven Moskou. In de verte klinken al sirenes die afkomen op de ramp, maar voordat de hulpdiensten aankomen om te kijken wat er is gebeurd, zijn de drones allang weer weg.