Bir Dilek Tut | Stiles Stilinski

12: Teni Kesen Hatıralar

Merhaba.

Hayatınız nasıl gidiyor?

Bölüme geçmeden önce oy verir misiniz?

Satır arası yorumlarınız benim için çok önemli^^

Dün benim doğum günümdü, ben de size hediye olarak bu bölümü atıyorum <3

♪ I Found — Amber Run ♪

☆

12. BÖLÜM

"Nasıl arafta asılı kalabilirdim,

henüz ölmeden?

Nasıl mutlu olabilirdim,

Mutluluk nedir bilmeden?"

☆

"İsaac."

Başımı göğsüne yaslayarak benden izinsiz süzülen göz yaşlarımı gizlemeye çalıştım.

"Efendim."

Dedi, karanlık ormanın neresinde olduğumuzu bilmediğim bir noktasında yürürken.

Boğazımı temizledim, ağladığımı bilmemeliydi, sulu göz ve güçsüz bir kız olmamalıydım artık kimsenin karşısında.

"Teşekkür ederim,"

Fısıltı şeklinde duyulan sesim karanlıkta dağıldı ve uzun bir sessizliği doğurdu.

Derin nefes verişini duydum, büyük bir ağacın dibine oturarak sırtını yasladı. Hâlâ kucağında bir bebek gibi duruyordum.

"Ne için?"

Başını ağacın gövdesine dayadı ve yıldızlara bakmaya başladı.

Bana ev gibi hissettirdiğin için.

Ona verebileceğim tek cevap sessizlikti. Oysa o, üstelemek yerine sustu. Sessizliğimde buldu cevaplarını.

O kadar sessiz ağlıyordum ki nefes bile almıyordum anlamaması için.

"Ağlama artık."

Sakin sesi, uzun bir sessizliğin ardından kulaklarıma doldu.

Şaşırmama gerek yoktu, gizlemek için çabalamam saçmaydı. O bir kurtadamdı. Dayanamadım, durduramadım kendimi. Gizleyemedim göz yaşlarımı.

Sağ elim ensesinden kayıp düştü. İnce parmaklarım sıkıca tişörtünü kavradı. Hıçkıra hıçkıra ağladım dakikalarca. Bir bebek gibi tişörtünü sıktı parmaklarım.

Eskiden olsa ne zaman ağlayacağımı hissetsem herkesten uzaklaşır, bir markete girerdim. En soğuk suyu alır bir banka otururdum. Bir iki damla yaş kayıp gitsede yanaklarımdan gerisine izin vermezdim. Buz gibi sudan her bir yudum aldığımda sanki göz yaşlarımı kuruttuğumu hayal ederdim. İçimde ki yangının söndüğünü düşünürdüm. İşe yarardı da.

Ama bugün yılların ateşi yandı içimde, en son birisine sarılıp ağladığımda annemin cenazesindeydim. Birisine sarılarak ağlamayalı uzun yıllar olmuştu. Artık litrelerce su içsem dahi sönmezdi yangınım.

"Ben..."

Fısıltım o kadar sessizdi ki hıçkırıklarımın arasından duyması mucize olurdu.