Bir Dilek Tut | Stiles Stilinski

10: Güçlülerin Güçlü Lideri

Nasılsınız?

Ben ölüyorum ya,

Kendi cehenemimi yaşıyorum resmen.

Yine de bölüm geldi.

Vote vermek unutulmasın!

Satır içi yorumlarınızı merak ile bekliyorum^^

♪ So Am I - Ava Max ♪

☆

"Tamam, şimdi sana kıyafet vereyim."

Dolabına doğru döndü, ancak kapağını bile açmadan yeniden bana döndü.

"Ah, şey ama benim sana uygun kıyafetim yok."

Ensesini kaşıyarak başını aşağı eğdi. Bana çevrildiği gözleri ile baştan aşağı vücudumu süzdü ve konuşmaya başladı.

"Şey aslında, sanırım annemin kıyafetleri-"

"Hayır Stiles. Sorun değil, böyle iyiyim."

Annesinin kıyafetlerini mi giyecektim? Evde babası varken? Adama inme inerdi. Üzerime bıraktığı havluya biraz daha sıkı sarıldım. Stiles sırılsıklam olmuş kazağını birden üzerinden çıkardığında şaşkınlıktan gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. Gözlerim istemsizce vücuduna kayarken yaptığımın yanlış olduğunu fark ettim ve hızla arkamı döndüm. "Şey, ben. Afedesin. Yani."

"Ah, üzgünüm seni uyarmayı unutmuşum."

"Sorun değil."

Yani şimdi maşallah.

Kes sesini.

Yavşak iç sesim yine kendini göstermişti. Bu şeyden yalnızca bende mi vardı? Çünkü olur olmadık yerlerde ortaya çıkıyordu.

Büyük havluya ne kadar sıkı sarılsam da ısınamıyordum, bütün vücudum titriyordu.

Stiles üzerini değiştirip arkamı dönebileceğimi söylediğinde kapıya doğru yöneldim ancak omuzlarımdan tutarak beni engelledi. "Hey, nereye gidiyorsun?"

Burnumu çekerek ona döndüm.

"Aşağıda ki koltuğa kıvrılmak açıkçası hedefim."

Stiles'ın yatağının üzerindeki çarşafı çekiştirerek peşimde götürmeye başladım. Koridorda yine beni sabote ederek çarşafa bastı. "Üzerini değiştirmen lazım."

"Uyusam yeter."

"Ama sana benim-"

Onu dinlemeden hızla çarşafımı çekerek merdivenleri inmeye başladım. Salon boştu.

Buradan yumuşacık görünen koltuğa ilerledim ve üzerine atladım. Çarşafı her yerime sararak kendine koza ören bir tırtıla benzediğimde biraz olsun ısınamamıştım. Başımı yastığa koyarak dizlerimi göğsüme çektim. Stiles ortadan kaybolmuştu.

Üzerime fırlatılan bez parçaları ile sıçrayarak gözlerimi açtım. Nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde bilincim nerdeyse kapanmak üzereydi. Yüzüme atılan bez parçalarını çekmek için bile çabalamadım. Kolumu kaldıracak halim yoktu. "Stiles, burası soğuk."

Kelimeler dudaklarımdan zorlukla döküldüğünde Stiles bir şeylerin yanlış olduğunu fark ederek yanıma geldi. Soğuk avucunu alnıma bastırdı. İrkilerek geri çekildim, eli buz gibiydi. Ve Stiles yeniden ortadan kayboldu.