My Bodyguard Secret Identity [UNEDITED]

Chapter 68

Note: This is a continuation of Chapter 65.

_________
Lauren

Who would have thought that only Ziljan could silence her like that?

Mahina akong natawa dahil nagr-replay pa rin sa isipan ko ang nasaksihan kanina.

She's really something...

Uhmn... What?

I blinked a few times. When I realized what had happened, I was impressed with what she did and my tone seemed interested in her.

What the fuck?!

I'm not!

Nagulat lang ako sa sagutan nila kaya ganon ang naging reaction ko at walang ibig sabihin!

Annoyed na humarap ako sa tinted glass window at naglakad palapit dito. Huminto ako sa tapat nito at habang nakatitig sa malayo, may gumugulo sa isipan ko.

So what does Ziljan mean there? Yung pag-hire ng parents namin sa isang tao just because we are both women.

Bahagya kong kinagat ang ibabang labi dahil hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Napupuno ako ng kaba at takot sa isipin na malalaman ko kung sino iyon. Shit! I'm afraid to think further!

Inilibot ko ang paningin sa loob ng music room dahil kailangan ko ng distraction. May iba't ibang instrument ang nasa left wing ng silid. Katulad ng Acoustic, electric and bass guitar. May violin and cello rin. Mayroon din isang couch ang nasa tabi ng wall. Sa right wing naman ng room makikita ang music shelve, kung saan nakalagay ang vinyl records. Mayroon din designated place ang record player sa shelve. Sa tapat naman nito ang couch and coffee table.

Pero may isang cabinet ang nakakuha ng attention ko. Yung folio storage cabinet na nasa corner ng room at katabi ng music shelve. Dito naka-store ang ilan sa mga sheet music kaya lumapit ako rito para i-check kung nandito pa ang customized sheet music na regalo sa akin ni Mom nung 11th birthday ko.

“Ah... Nandito pa.”

May ngiti sa mga labing pinagmasdan ko ang cover nito at may lungkot din na nararamdaman. Dahil halos walong taon na rin ang nakalipas nung huling beses na nakita ko ito.

Sa hindi ko maipaliwanag na kadahilan, parang naririnig ko ang mga sinabi ni Ziljan.

Matagal na rin nung huling beses na tumugtog ka, hindi pa naman huli ang lahat...

“...to move on, huh?”  Pag-ulit ko sa huling linya na sinabi niya.

Kung magsalita siya parang kilala na niya ako. Kahit anak pa siya ng isang Ricardo Villafuerte, isa pa rin siyang stranger and better not to trust.

Bumalik ako sa harapan ng grand piano para itaas ang music desk, at ilagay rito ang sheet music. Nakapili na ako ng composition na ip-play ko; Liebestraum by Franz Liszt.

I'm not confident na magiging smooth ang gagawin kong play dahil eleven years old ako nung huling beses na humawak at gumamit ng sheet music. Pero, I think mababasa ko pa rin naman ang music notation kapag nagsimula na ako?

Let's see...

Halos isa't kalahating oras ako nag-play and the struggle of reading music notation is fucking real! Hindi na kailangan pa ng criticism galing sa ibang tao dahil alam ko na hindi maganda ang play ko.

Maliban sa Liebestraum? Sinubukan ko rin ang Clair de Lune ni Claude Debussy at Prelude in E Minor ni Chopin. And I hate to admit kung gaano ako disappointed sa outcome ng pagmamagaling ko!