ជុងហ្គុក ទម្លាក់អាល្អិតចុះ រួចដើរទៅរុញទ្វារសម្លឹងមើលផែនខ្នងតូចស្រឡូន ដែលអង្គុយបែរមុខទៅរួចបង្អួចដោយមិនបាននិយាយពីស្តីស្អីសោះតែបានបញ្ជាក់ពីចិត្តខឹង ប្រចណ្ឌ ពេលបានដឹងថាគេយកពេលវេលាទៅចាយនៅជាមួយមនុស្សស្រីគួរឱ្យស្អប់ម្នាក់នោះយ៉ាងដូច្នេះ។
នាយលួចញញិមចុងមាត់និងទម្លុះទ្វារដើរចូលទៅដាក់ខ្លួនអង្គុយថ្នមៗពីខាងក្រោយរាងកាយដ៏តូចច្រឡឹង មុននឹងលូកដៃចូលទៅក្រសោបឱបចង្កេះអង្ក្រង ហើយផ្អឹបបបូរមាត់ថើបទៅលើផែនថ្ពាល់ម៉ដ្ឋខៃទន់រលោងមួយដង្ហើមយ៉ាងវែង។
«មកធ្វើអី?» ថេយ៉ុង ក្រឡេកបែរមុខមកសួរនាំដោយទឹកមុខក្រហម និងកម្សួលក្តៅភាយៗដែលហាក់បានបង្ហាញឱ្យមើលឃើញពីភាពខឹងសម្បារគ្រោតគ្រាតចំពោះអ្នកកំលោះ។
«មករកអូនហ្នឹងហើយ!»
«និយាយកុហកបោកប្រាស់ ម្តេចមិនព្រមទៅមើលប្រពន្ធរបស់លោក? ក្រែងលោកមានប្រពន្ធនៅឯផ្ទះដែលមិនទាន់លែងលះគ្នាមែនទេ?» ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមរករឿងភ្លាម ស្ទុះក្រោកឈរវឹងនិយាយវាចាសម្តីឆ្នាស់ឆ្នើមទាស់ចិត្តនិងស្វាមីមួយរំពេច។
«តែបងចង់ជួបអូនច្រើនជាង!» ជុងហ្គុក ឆ្លើយស្របពេលយកដៃទៅអង្អែលឈ្លីលើស្មាតូចស្រឡូនរួចសើចស្រស់ប៉ប្រិមសម្លឹងកែវភ្នែកអ្នកដែលធ្វើមុខក្រញូវពុំសូវសប្បាយចិត្តនោះ។
«ខឹងអ៊ីចឹងទៅប្រយ័ត្នលែងស្អាត!»
«មិនបាច់មកបញ្ជោរសរសើរទេ!» ថេយ៉ុង ចាប់បោចដៃនាយចេញពីស្មារួចស្ទុះក្រោកឈរបម្រុងនិងដើរចេញ តែជៀសមិនផុតពីប្រអប់ដៃមាំទាំដែលលូកចូលទៅចាប់ក្រសោបឱបពីខាងក្រោយយ៉ាងជាប់នោះឡើយ។
«បងនិយាយមែនណា!» ជុងហ្គុក ឱនទៅថើបទៅលើថ្ពាល់ប្រពន្ធមួយខ្សឺតនិងលើកបីកាយស្រឡូនដាក់ទៅលើពូក ហើយនាយក៏ឡើងទៅទ្រោមពីខាងលើយ៉ាងជាប់។
«មិនជឿ!» រាងតូចប្រកែកនិងលើកដៃវាយលាន់សូរឌុកៗលើដើមទ្រូងមាំទូលាយ ថ្ពាល់ក្រហមព្រឿងៗ ចរិតអឹមអៀន គួរឱ្យក្នាញ់ណាស់។
«ងរង៉ក់រករឿងណាស់ឥឡូវនេះ ប្រយ័ត្នហៅកូនឱ្យមកជួយធ្វើសរសៃចង្កេះឱ្យណា!» ប្រអប់ដៃមាំរស់រវើកស្ទាបច្របាច់អង្អែលលើត្រគាកមូលណែនក្លំសើរៗញញិមដោយទឹកមុខកំហូច រួចឱនឈ្ងោកទៅថើបបឺតជញ្ជក់លើបបូរមាត់រាងតូចយ៉ាងស្អិតរមួតលួចលូនជ្រៀតជ្រែតអណ្តាតចូលទៅលិឍក្រឡាស់គ្រលែងកៀវអណ្តាតសើមល្អូកជញ្ជក់ទាំងខាងលើសាច់បបូរមាត់ទាល់តែស្លេកប៉ឹម សឹមប្រើប្រអប់ដៃម្ខាងទៀត លូកស្ទាបចូលទៅក្នុងក្រណាត់ខោស្តើង ស្របនឹងពេលដែលប្រអប់ដៃដ៏ស្រឡូនបានចាប់សង្កត់ជាប់ពីខាងលើ.កដៃប្រុសកំលោះយ៉ាងណែនណាន់។
«កុំធ្វើអ្វីផ្តេសផ្តាស់នៅទីនេះ!» ថេយ៉ុង ស្ទុះក្រោកលើកដៃជ្រងសក់ដែលធ្លាក់ចុះមករតាត់រតាយផាត់ចេញពីផ្ទៃមុខដោយឫកពាស្ងៀមស្ងាត់។
តុតុ!!
«អ្នកប្រុសច្បងទឹកដោះគោត្រាំរួចរាល់ហើយចាស៎សូមអញ្ជើញ!»
សម្តីនាងក្រមុំ ឆេអ៊ុន បានញ៉ាំងឱ្យរាងកាយតូចស្រឡូនក្នុងទឹកមុខញញិមស្រស់ប៉ប្រិមឯណេះ ប្រញាប់ប្រញាល់ដើរចាកចេញទៅ បីដូចជាមិនបានខ្វាយខ្វល់ពីវត្តមានស្វាមីយ៉ាងម៉េចនោះឡើយ។
ស្ថិតនៅក្នុងបន្ទប់ថែទាំខ្លួន ថេយ៉ុង គេងផ្អែកក្បាលលើមាត់អាងទឹកហើយត្រាំខ្លួនក្នុងអាងទឹកដោះគោ ដើម្បីផ្តល់សំណើមដល់ស្បែក មួយរយៈនេះ ឆេអ៊ុន ឧស្សាហ៍មើលថែទាំខ្លួនប្រាណ ថេយ៉ុង បានយ៉ាងដិតដល់ល្អខ្លាំងណាស់ ជាពិសេសនោះគឺការថែទាំសម្រស់ ព្រោះនាងបានឮមកថា លោក ដុកហ្យុន គ្រោងនឹងជិតរៀបចំនូវពិធីជប់លៀងខ្នាតធំមួយក្នុងសាលមួយកន្លែង ហើយក៏ជាពិធីប្រកូកប្រកាស បង្ហាញអំពីមុខមាត់កូនប្រុសច្បងរបស់គាត់ម្នាក់ទៀត ក្នុងនាមជាសាច់ឈាមបង្កើតដែលបានបាត់ខ្លួនទៅអស់រយៈពេល ២៧ ឆ្នាំផងដែរ។ ក្រោយពេលដែលបានងូតទឹកសម្អាតខ្លួនរួចរាល់ជាស្រេចបាច់អស់កាយស្រឡូនប្រញាប់ក្រោកទាញអាវឃ្លុំចងខ្សែពណ៌សមកបំពាក់លើខ្លួនរួចដើរចេញមកឈរនៅឯខាងក្រៅបន្ទប់សម្លឹងមើលមុខប្រុសកំហូចច្រលើមដោយខ្សែភ្នែកងឿងឆ្ងល់។
«សម្លឹងស្អីលោក?»
«សម្រេចថាយប់នេះបងនៅគេងជាមួយអូនដែរលោកអភិបាលក្រុងទើបតែចេញទៅខាងក្រៅអម្បាញ់មិញ គាត់ផ្តាំឱ្យបងនៅជាមួយអូន!»
«តែលោកត្រូវគេងបន្ទប់ផ្សេង!» ថេយ៉ុង និយាយយ៉ាងហ្មត់ចត់ សឹមដើរបង្ហួសរាងក្រាស់ទៅរកទ្វារបន្ទប់របស់ខ្លួន។
«អូនធ្វើបែបនេះម្តេចនិងបានទៅ ថេយ៉ុង? បងមិន..»
«ចង់មិនចង់ វាជារឿងរបស់លោក បើលោករឹងទទឹងទៀត ទៅគេងផ្ទះរបស់លោកវិញទៅ!» សំឡេងស្រួយស្រែសស្រែកបន្លឺខ្ទរខ្ទ័រដែលញ៉ាំងឱ្យអ្នកកំលោះក្នុងទឹកមុខមិងមាំងឯណេះ ហាក់មិនមានភាសាអ្វីចេញស្តីមកទាល់តែសោះ ទើបត្រូវឱ្យគេត្រូវឈរប្រឹងខ្លួនស្ងៀមមួយកន្លែង ទាំងគ្មានអារម្មណ៍តាំងចិត្តថានិងចង់គេងនៅបន្ទប់ផ្សេងទៀតសោះ។
ក្រឹក!!
ទ្វារបិទភ្ជាប់គន្លឹះលាន់សូរសំឡេងកងរំពងក្បែរត្រចៀកនាយជាស្វាមី ខណៈស្រីបម្រើ ឆេអ៊ុន បានដើរមកដល់ល្មមនិងជួយហុចសម្លៀកបំពាក់ថ្មីមួយកុមភ្លេទៀតប្រគល់ជូន ជុងហ្គុក តាមរយៈទឹកមុខញញិម។
«បន្ទប់ស្នាក់នៅឯខាងណោះ អញ្ជើញមកតាមខ្ញុំមកអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក!» ឆេអ៊ុន ធ្វើការណែនាំនាយកំលោះឱ្យដើរតាមនាងទៅរកបន្ទប់ស្នាក់នៅរំលងបន្ទប់ដាក់សម្ភារៈមួយបន្ទប់ បើគិតចាប់ពីបន្ទប់ ថេយ៉ុង មក គឺគេត្រូវស្នាក់នៅបន្ទប់ចុងក្រោយ តែបន្ទប់នោះត្រូវបានរៀបចំទុកដាក់និងសម្អាតយ៉ាងស្អាតបាតរៀងរាល់ថ្ងៃផងដែរ ទើបវាមិនសូវជាមានធូលីដីអ្វីកាន់ណាស់ណាជាបន្ទប់ដែលធ្លាប់ដាក់សម្រាប់ទទួលភ្ញៀវដែលបានមកអញ្ជើញមកស្នាក់នៅអាស្រ័យក្នុងភូមិគ្រឹះនេះតែប៉ុណ្ណោះ។
«ដេតឌី!!» ចាងហ្វា រត់ចេញមកតាំងៗកាន់តុក្កតារូបទន្សាយចេញមកឈរសើចស្រស់ញញិមដាក់ឪពុក។
«មកធ្វើអី អាកូនឆ្កួត!» នាយចងចិញ្ចើមឡើង មកពីកូនប្រុសម្នាក់នេះហើយទើបបានជាគេត្រូវខ្ទាតចេញមកដេកខាងក្រៅបន្ទប់ហើយ ត្រូវបានប្រពន្ធជេរស្រែកដាក់ឡូងៗទាល់តែស្ពឹកមុខទៀត ឥឡូវតាមមករំខានអ្វីទៀតហើយ?។
«ចាងហ្វា សុំគេងជាមួយដេតឌីដែរ ចាងហ្វា ចង់គេងជាមួយនឹង ដេតឌី ណាស់!»
«បំបែកប្តីគេចេញពីប្រពន្ធគេហើយ នៅមកតាមដេកជាមួយនឹងប្តីគេទៀត?» ឆេអ៊ុន បន្លឺសំឡេងសើចក្អឹកៗឮសូរ ជុងហ្គុក សំណេះសំណាលជាមួយនឹង ចាងហ្វា បណ្តាលឱ្យនាងទប់សំណើចលែងជាប់ទៅហើយ។
«សូមអញ្ជើញអ្នកប្រុស!» ក្រោយចប់ភារកិច្ចរួច ឆេអ៊ុន រហ័សដើរចេញទៅវិញដោយទុកឱ្យឪពុកកូនទាំងពីរនាក់ជាអ្នកប្រើប្រាស់ពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួនវិញម្តង។
ព្រឹកស្អែក
ថ្ងៃថ្មី..
តុអាហារ..
ក្លិនអាហារឈ្ងុយឡើង សព្វពាសពេញក្នុងច្រមុះគួរឱ្យចង់ភ្លក្ស នៅក្នុងផ្ទះបាយដែលមានចំណែកលើសវត្តមានចុងភៅម្នាក់ បានសំដែងឱ្យយើងមើលឃើញពីថ្វីដៃធ្វើម្ហូបដ៏ចំណានយ៉ាងពូកែឆ្នៃប្រឌិតដ៏ប៉ិនប្រសព្វក្នុងផ្ទះបាយដ៏មមាញឹក។ ស្ត្រីចំណាស់ជាម៉ែដោះឯណេះបានត្រឹមតែឈរស្ងៀមញញិមញញែម សម្លឹងមើលឫកពាអ្នកប្រុសច្បងកំពុងរៀបចំ ផ្សែផ្សំគ្រឿងបង់ចូលទៅក្នុងមុខម្ហូបនីមួយៗដែលត្រូវគេបានចម្អិនដោយផ្ទាល់ដៃ ថ្ងៃនេះច្បាស់ជាឆ្ងាញ់ប្លែកមាត់ជាក់ជាមិនខានឡើយ។
«ហ្អឹម..ឈ្ងុយដល់ហើយម៉ែដោះ!» ថេជុន ជាប្អូនប្រុសបន្ទាប់ ថេយ៉ុង ធ្វើជាពោលពាក្យនិយាយឡើងហើយដើរចូលទៅឈរសម្លឹងមើលបងប្រុសតាមរយៈទឹកមុខភ្ញាក់ផ្អើលក្នុងចិត្ត។
«Wow ទំនងដល់ហើយបង នេះគេហៅថាម្ហូបអីដូចមិនមែនជាអាហារកូរ៉េទេ?»
«វាជាស៊ុបតុងយាំម្ហូបអាហាររបស់ជនជាតិចិន ព្រោះកាលពីមុនបងធ្លាប់ធ្វើការនៅក្នុងហាងអាហារចិន ម្ហូបមួយមុខនេះមានរស់ជាតិប្រៃផ្អែម ជូរចាប់ជាតិឆ្ងាញ់ខ្លាំងណាស់ មិនធ្លាប់សាក ថេជុន មិនធ្លាប់បានដឹងទេ!»
ថេយ៉ុង ឆ្លើយរៀបរាប់ប្រាប់ប្អូនដោយស្នាមញញិមស្រស់ប៉ប្រិម ទោះបីនឿយហត់បន្តិចមែនតែគេធ្វើបានច្រើនមុខម្ហូបណាស់ថ្ងៃនេះ។
«នាង យេរីម!» ឆេអ៊ុន លើកដៃវាយលើស្មានាងតូចច្រម៉ក់ដែលជាក្មេងទើបនិងនាំចូលមកធ្វើការថ្មីៗ។
«ចាសបង!»
«ទៅរៀបចំចានក្បានទៅ ដល់ពេលលោកប្រុសធំចុះមកពិសារអាហារឥឡូវហើយ!»
«ចាស៎ៗ..ខ្ញុំនិងប្រញាប់ប្រញាល់ទៅរៀបចំពេលឥឡូវនេះភ្លាម!»
យេរីម ងក់ក្បាលងីងើរត់ទៅទាញទ្វារទូរចានមកតម្រៀមរៀបចំយកទៅដាក់ខាងលើតុប្រណីត ហើយចាប់ផ្តើមដួសបាយតាមទម្លាប់ដែល ឆេអ៊ុន និង ម៉ែដោះធ្លាប់បានបង្រៀននាងអំពីការងារកន្លងមក។
បន្ទាប់មកលោកប្រុសធំប្រចាំភូមិគ្រឹះ ក៏បានបង្ហាញវត្តមានឡើងមក ដំណាលនិងកូនប្រសារប្រុសរបស់គាត់ ដែលមានវ័យចូលជាមនុស្សប្រុសវ័យកណ្តាល វាបានន័យថានាយមានអាយុចូលក្បែរខ្ទង់សាមសិបឆ្នាំទៅហើយ។ អាហារនៅពេញខាងលើតុត្រូវបានរៀបចំ យ៉ាងល្អិតល្អន់ហ្មត់ចត់ឥតការថ្លោះធ្លោយ មុខម្ហូបនីមួយៗ មានក្លិន មានពណ៌ គួរឱ្យទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ណាស់ បូករួមទាំងសំណល់ផ្សែង ដែលហោះហ៊ុយឡើងទ្រលោម គួបផ្សំនិងការតុបតែងសោភ័ណភាពដ៏ប្លែកភ្នែក បានញ៉ាំងឱ្យចិត្តបុរសចំណាស់ហាក់បីដូចជាមានអារម្មណ៍ដឹងភ្លាមៗ។
«អ្នកណាជាអ្នកធ្វើម្ហូប?» លោក ដុកហ្យុន ជ្រួញចិញ្ចឹមក្រឡេកទៅសម្លឹងមុខម៉ែដោះដែលឈរញញិមតបនឹងគាត់។
«ចាស៎លោកប្រុសធំ គឺអ្នកប្រុសច្បង ជាអ្នកចម្អិនវាដោយផ្ទាល់ដៃ អញ្ជើញលោកប្រុស អ្នកប្រុស អ្នកនាងតូច ពិសារអាហារពេលព្រឹក!» ម៉ែដោះ ហារីន រៀបរាប់បណ្តើរជួយចាក់ទឹកដោះគោស្រស់មួយកែវដាក់នៅចំពោះក្មេងតូចល្អិតបន្ថែមដែរ។
«អរគុណហើយម៉ែដោះ!» សំឡេងស្រួយស្រែសក្មេងប្រុសតូចល្អិត នាំឲ្យបុរសចំណាស់មានងារជាតាឯណោះអង្គុយសើចឡើងស្រស់ បីដូចជាមានសុភមង្គល ដូចមិនធ្លាប់ទទួលបានអារម្មណ៍បែបនេះពីមុនមកទាល់តែសោះ។
«ម៉ោះកូន!» លោក ដុកហ្យុន ធ្វើជាគួរសមហៅកំលោះ ជុងហ្គុក ដែលឈរមិងមាំងក្បែរគាត់ឱ្យមកចូលរួមញាំអាហារនិងគេ។
«បាទ!» នាយឆ្លើយចប់ដាក់បង្គុយចុះទល់នឹងមុខភរិយា។
«លោកប៉ាពិសារឱ្យបានច្រើនៗទៅណានិងអាលបានពិសារថ្នាំ!»
ថេយ៉ុង ឧស្សាហ៍យកចិត្តទុកដាក់មើលថែឪពុកជាញឹកញាប់ណាស់មួយរយៈនេះជំងឺរលាកទងសួតរបស់គាត់ក៏បានធូរស្រាលគ្រាន់បើជាងមុនខ្លះទៅហើយដែរ គាត់បានធូរស្រាលក្នុងចិត្តច្រើនឡើងៗរាល់ថ្ងៃ និងបានញាំអាហារទៀងទាត់ពេលវេលាជានិច្ច រាងកាយរបស់គាត់ប្រែជាមានសាច់ឈាមស្រស់បស់ភ្លឺថ្លាជាងមុនធ្វើឱ្យកូនៗលែងមានអារម្មណ៍កង្វល់ចិត្តអស់មួយកម្រិតធំដែរ។
«និយាយអ៊ីចឹងកូនបានទៅមើល Penthouse ( ផេនហោស៍ ) រួចហើយឬនៅ? ប៉ាបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងឱ្យកូនរួចរាល់ហើយ វានៅឯផ្លូវជាយក្រុង ម្តុំៗនោះស្ងាត់គួរសម ប៉ុន្តែបរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់ ខ្យល់បរិសុទ្ធត្រជាក់ល្អខ្លាំងណាស់!»
«នៅទេលោកប៉ា ខ្ញុំគិតថាថ្ងៃនេះនិងឈាងទៅមើលវាដោយផ្ទាល់ខ្លួនឯងតែម្តង!» ថេយ៉ុង ឆ្លើយតបទៅនឹងសម្តីឪពុក រួចឈ្ងោកមុខចុះឱនមកចាប់ស្លាបព្រាដួសបាយញាំបណ្តើរៗ។
«អ៊ីចឹងក៏បបួលបងទៅបានជាគ្នាក៏ល្អដែរណាកូន ចាំប៉ាឱ្យគេបើកឡានជូនទៅ!»
«ចាំខ្ញុំជាអ្នកបើកឡានដោយផ្ទាល់ក៏បានដែរលោកអភិបាលក្រុង!»
ជុងហ្គុក ស្ម័គ្រចិត្តស្នើខ្លួនធ្វើជាអ្នកបើកឡានជូនភរិយាសំណព្វចិត្ត ទៅកាន់ Penthouse ( ផេនហោស៍ ) ដោយផ្ទាល់ទៅចុះ។
«មិនដឹងជាហៅបែបនេះធ្វើអ្វីទេ ហៅថាប៉ាទទេទៅបានហើយកូន!»
លោក ដុកហ្យុន និយាយដំណាលនិងប្រអប់ដៃរបស់គាត់ក៏បានវាយថ្នមៗទៅលើស្មានាយបន្ថែម។
«បាទ!» ជុងហ្គុក ញញិមតិចៗ សឹមផ្ងើយផ្ទៃមុខឡើងសម្លឹងមើលគល់ដើមទ្រូងភរិយា ដែលពាក់អាវចំហទ្រូងយ៉ាងសិចស៊ី បាយព្រឹកនេះ ទាំងឆ្ងាញ់ ទាំងត្រូវមាត់ ហើយទស្សនីយ៍ភាពក៏ត្រជាក់ភ្នែកល្ហឹមទៀត។
Penthouse ( ផេនហោស៍ )
នៅពេលដែលមកដល់ Penthouse ( ផេនហោស៍ ) ដែលត្រូវបានគេសាងសង់ឡើង នៅលើអាគារជាច្រើនជាន់ វាជាអាគារដ៏ប្រណីតមួយដែលមានការរចនាសម្ព័ន ជាម៉ូដជញ្ជាំងផ្ទាំងកញ្ចក់លាតធំៗនិងប្រដាប់ទៅដោយគ្រឿងសង្ហារឹម អំពូលភ្លើងអគ្គីសនីជាច្រើនកន្លែង តុធ្វើការ បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវនិងបន្ទប់គេង។
រថយន្តស្ពតទំនើបបានបរមកឈប់ចត នៅខាងក្នុងធ្លាធំល្មម នៅអមសងខាងអាគារ មានដាំទៅដោយកូនដើមឈើ ថូរផ្កា និងសួនតូច រួមមានអាងហែលទឹកនៅខាងក្រោយអាគារផងដែរ។
«លោកចង់ទៅណា?» ភ្លាមៗសំឡេងដ៏កាចឆ្នាស់ហាក់បានបន្លឺឡើង នៅពេលបានឃើញថារាងក្រាស់ហៀបនឹងដើរចេញទៅវិញ ដោយមិននៅរង់ចាំមើលទីនេះជាមួយគ្នា។
«ក៏បងត្រូវត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ!» ជុងហ្គុក តបក្នុងទឹកមុខត្រជាក់ស្រេង។
«បើលោកជាប្តីរបស់ខ្ញុំមួយចំណែក លោកគ្មានហេតុផលត្រូវទៅរកស្រីកញ្ជ្រោងម្នាក់នោះទេ គេងនៅទីនេះ ឱបខ្ញុំ ទុកខ្ញុំឱ្យដូចជាប្រពន្ធលោក មិនមែនសាហាយស្មន់លួចលាក់មិនមែនមនុស្សកំដរទេ!» ថេយ៉ុង បែរដើរចូលទៅឈរនិយាយនៅចំពោះមុខនាយ មើលទៅគេដូចជាប្រញាប់ប្រញាល់មកជួបមុខ ជួបមុខឱ្យក្តៅក្រហាយក្នុងចិត្ត ងាកៗក៏រកគេចខ្លួនចេញទៅម្តងហើយម្តងទៀត។
«យប់មិញបងមក អូនក៏ដេញបងចេញ ពេលព្រឹកឡើងបងចង់ទៅវិញ អូនក៏មកនិយាយបែបនេះ?» ជុងហ្គុក ធ្វើជាសួរហើយបែរមុខចេញ ទាំងអារម្មណ៍ឃ្នើសចិត្ត។
«លោកតមាត់ខ្ញុំបាន? ពេលខ្ញុំតមាត់លោក លោកក៏មកគំរាមឱ្យស្ងាត់? បើជ្រុលជាឈានជើងដើរចេញទៅហើយ កុំចូលមកវិញទៀតឱ្យសោះ ខ្ញុំគ្មានប្តីសីដូចជាលោកទេ!»
«ហ៊ើយ...» សំឡេងដង្ហើមធំៗ។
«ចេញទៅ!» ថេយ៉ុង ស្រែកក្រហមអស់ពីផ្ទៃមុខ មុននឹងបែរខ្លួនឈានជើង ដើរចូលទៅខាងក្នុង ហើយអ្នកកំលោះយើងក៏មិនចង់ឱ្យទាស់ទែងចិត្ត ទើបត្រូវរត់ចូលទៅតាមតត្រុកពីខាងក្រោយហើយឡើងរហូតទៅដល់ជាន់ទី៥នៃអាគារ។
«មកតាមធ្វើអី? ក្រែងស្លន់ចង់ទៅផ្ទះណាស់មិនអ៊ីចឹង?» រាងតូចដើរញាប់ជើងស្អេកចូលទៅអង្គុយគងអន្ទាក់ខ្លាលើសាឡុង រួចធ្វើជាទាញតេឡេមកបញ្ជាបើកម៉ាស៊ីនត្រជាក់តាមទៅដោយទឹកមុខនឿយហត់បែកញើសហូរស្រក់តាមជើងសក់គឃូស។
«មកតាមក៏ខុស មិនទៅវិញក៏ខុស សម្រេចថាអូនចង់យ៉ាងម៉េច?»
ជុងហ្គុក គ្រហឹមសំឡេងឡើងទៅចាប់ទាញកាយស្រឡូនផ្តួលឱ្យដេកលើសាឡុង មុននឹងចាប់ក.ដៃ តូចច្រឡឹងទាំងសងផ្អឹបសង្កត់ឡើងលើក្បាល ខណៈដងខ្លួនដ៏ក្រាស់ឃ្មឹកក៏បានជ្រៀតចូលជ្រែងតាមប្រឡោះភ្លៅរាងតូចកន្ធែកជើងស្រឡូនញែកដាច់គម្លាតពីគ្នា។
«ក្រោក!» សំឡេងរឹងមាំធ្ងន់ៗបន្លឺសូរ តែឮដូចជាស្រាលណាស់មិនធ្ងន់ដល់ត្រចៀកអ្នកស្តាប់នោះឡើយ។
«ភ័យហ្អេ?» នាយញ៉ាក់ចិញ្ចើមឡើង។
«ភ័យស្អីលោក?» ថេយ៉ុង តបយ៉ាងស្រួយស្រែសនូវសំឡេងដ៏តូចលាន់សូរចាច។
«ភ័យខ្លាចបងធ្វើស៊ីអូនកណ្តាលថ្ងៃ?»
«លោកគិតថាខ្ញុំខ្លាចត្រឹមរឿងប៉ុណ្ណឹង?» រាងតូចញញិមចុងមាត់ រួចឱនសម្លឹងមើលផ្នត់ខោស្វាមីដែលមានសាច់មួយកណ្តាប់លាក់កំណួចក្នុងនោះ។
«ដល់ម៉ោងឃ្លានហើយឬ?» ជុងហ្គុក ញញិមធ្វើជាសួរ រួចយកដៃម្ខាងទៀតសម្រូតចុះមកចាប់ដោះតម្ពក់ខោ ហើយបញ្ចេញកូននាគរាជតូចក្បាលក្រហមព្រឿង ចង្អុលមុខភរិយា ដែលមានកំហឹងខឹងឡើងរឹងឆ្កឺតគួរឱ្យក្នាញ់ណាស់។
«ញាំទេ?» កាលបើឮសូររាងក្រាស់សួរដូច្នេះ អ្នកដែលដេកលេបមាត់ក្អឹកៗក៏ស្រាប់តែងក់ក្បាល ដ្បិតមិនចង់ឱ្យចាញ់ចិត្តបុរសកំហូច។
ជុងហ្គុក លែងដៃ ថេយ៉ុង ឱ្យមានសេរីភាពមុននឹងដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះ ហើយទាញខោគ្រវែងទៅម្ខាង មុននឹងចាប់ទាញកាយតូចជាប់ ដេញឱ្យលុតជង្គង់ចុះចំពោះមុខ ចំណែកខ្លួនក៏អង្គុយសោយរាជ្យប្រៀបដូចជាស្តេច និងចាប់កញ្ចឹងកស្រឡូន អូសទាញមកជិត ហើយញាត់សាច់រឹងកញ្ជ្រឹសស៊កបញ្ចូលឱ្យលូនចូលទៅក្រអូមមាត់ភរិយាដោយសន្សឹមៗ។
ថេយ៉ុង ចាប់កាន់ក្តោបវាមកបៀមខ្ជាក់ពេញក្នុងបបូរមាត់ជញ្ជក់យ៉ាងស្ទាត់ជំនាញនិងបៀមដោយការប៉ិនប្រសព្វ រហូតដល់គល់ និងបានលិឍ ក្រេបជញ្ជក់ ឈ្លក់វង្វេងបីដូចជាបានបៀមស្ករគ្រាប់ពេញក្នុងមាត់យ៉ាងដូច្នេះ។
«ហ្អឹះ!!» ចុងដង្ហើមដែលបានផើតដកបញ្ចេញកម្សួលចេញចូលញាប់ស្អេក បាននាំឱ្យប្រអប់ដៃមាំក្រាស់ៗទាំងគូរលូកចូលទៅស្ទាបច្របាច់អង្អែលត្រគាកមូលក្លំ ហើយបានទាញសម្រាតចង្កេះខោរាងតូចចុះ បន្ទាប់មកទើបចាប់គ្រវែងចោលទៅឆ្ងាយបន្តិច។
«ហ្អឹមៗអាស៎!» ថេយ៉ុង ត្រៀមខ្លួនមិនទាន់ នៅពេលដែលម្រាមដៃស្វាមីលូកចូលទៅយ៉ាងជ្រៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយរបស់ខ្លួន ទើបបានធ្វើឱ្យគេថ្ងួចថ្ងូរ ទាំងភាពមហិមារដ៏ធំអស្ចារ្យនៅរក្សាទំហំក្តៅគគុកពេញក្នុងមាត់ដដែល។ ពួកគេទាំងពីរបន្តទៅមុខមួយជំហា៊នទៀត បន្ទាប់ពីការងារទីមួយត្រូវបានបញ្ចប់ទៅដោយរលូន។
«ជុងហ្គុក!!» ថេយ៉ុង ដេកស្រាតននលគកលើសាឡុងពណ៌សូកូឡាដិតបែកខ្មៅបន្តិច ខណៈអណ្តាតផ្សើមទៅដោយសំណើមរអិលក៏បានពង្វក់លិឍប្រលែងនឹងមាត់រូងតូចចង្អៀត រួចក៏បានរលាស់ចុងអណ្តាត ទាញប្រាណតូចឱ្យភ្ញាក់ស្រេវស្រាញកញ្ឆក់កន្ទ្រាក់ក្បាលពោះរាបស្មើ ព្រោះតែចលនាដ៏រស់រវើកវាបានដុតភ្លើងតណ្ហាក្នុងចិត្តរាងតូចឱ្យឆេះក្តៅឡើងសន្ធោសន្ធៅស្រក់ញើសហូរជោកខ្នងតក់ៗ។
ជុងហ្គុក បានដកអណ្តាតចេញ ក្រោយមកទើបវាគើមៗឡើងទៅបឺតជញ្ជក់ចុងដើមទ្រូងភរិយាទាំងឆ្វេងទាំងស្តាំ និងខាំបន្សល់ស្នាមជាំ ស្របពេលដែលដៃមាំក្រាស់ក៏ចាប់យកកូននាគកំហូចចេញមកទៅទះឮសូរសំឡេងផាច់ៗចំនិងមាត់ច្រកសម្ងាត់ស្រស់ស្អាតមួយនោះគួរឱ្យខ្មាសអៀន។
«ត្រៀមខ្លួនណាអូនសំឡាញ់?» នាយបានខ្សឹបប្រាប់យ៉ាងស៊ីចស៊ី ខាំលិឍទងត្រចៀកភរិយាបន្តិច។
«អូយ!!» ថេយ៉ុង ស្ញូញមុខបន្តិច កាលបើភាពរឹងមាំបានលូនចូលមកក្នុងខ្លួនគេ បន្ទាប់មកវាក៏ចូលទៅកាន់ជ្រៅទៅៗ។
«អាស៎!!» ដោយសារតែនៅក្នុង ផេនហោស៍ នៅមិនទាន់បានរៀបចំទុកដាក់សម្ភារៈមិនទាន់អស់នៅឡើយ ទើបបានជាធ្វើឱ្យសម្រែកថ្ងួចថ្ងូររាងតូចបានលាន់ខ្ទរខ្ទ័រកាន់តែពិរោះស្តាប់ខ្លាំងយ៉ាងនេះ។
ផ្លាប់!ផ្លាប់!ផ្លាប់!
«អូយ..អាស៎ៗៗ!!» ថេយ៉ុង បិទភ្នែកញែកជើងស្រឡូនកាន់តែធំឡើងៗ ហើយអង្វរករសុំឱ្យស្វាមីគ្រលែងគ្រវីត្រគាកសម្រុកចូលមកកាន់តែញាប់ទ្វេដង។
«អើសៗ ថេយ៉ុង រាងកាយអូននេះតឹងណែន គ្រប់ពេល គ្រប់វេលា!!»
ជុងហ្គុក ពោលពាក្យសរសើរមិនដាច់ពីមាត់ ចំណែកឯចង្កេះរបស់គេក៏បានបន្តគ្រលែងរែងអុកទៅមុខឥតឈប់ឈរនោះឡើយ។
«បើអូនតឹងណែនលោកប្តីធ្វើវាឱ្យញាប់ជាងនេះបន្តិចទៅមើល៍!» ថេយ៉ុង ក្រោកឡើងតាមថើបជញ្ជក់បបូរមាត់ស្វាមី មុននឹងជ្រែងភ្លៅស្រឡូនឡើងអង្គុយពីលើចង្កេះរាងក្រាស់ ហើយខ្លួនក៏ជាអ្នកគ្រលែងរលាក់ត្រគាក អុកយ៉ាងញាប់ស្អេកពីលើភាពរឹងមាំ ជុងហ្គុក រហូតដល់មានជ្រាបនូវសំណើមសថ្លាចេញមកសន្សឹមៗតាមច្រកសម្ងាត់ប្រឡាក់នឹងភ្លៅមាំតក់ៗ។
«អា៎ស!!» ទឹកមុខក្រហមឆួលទៅដោយកម្សួលចាប់ផ្តើមងើយឡើង កាលបើដល់គល់ដៅថ្មីមួយ នាំឱ្យទឹកមុខអ្នកទាំងពីរបញ្ចេញអាការៈនឿយហត់រៀងៗខ្លួន។
«បន្តទៀតណាប្រពន្ធសំឡាញ់សាច់អូនផ្អែមក្រអូបជាប់ចិត្តបងណាស់!»
«ត្រង់ណាលោកប្តី?» ថេយ៉ុង ថយក្រោយពិតខ្នងជាប់នឹងជញ្ជាំងកញ្ចក់ រួចលើកជើងម្ខាងគងលើត្រគាកមាំស្វាមី ដោយចាប់សាច់មួយក្តាប់នោះ ស៊កចូលមកខាងក្នុងភាពទន់ជ្រាយខ្លួនឯង ហើយចង្កេះមាំទាំក៏ចាប់សម្រុកចលនាដោយស្វ័យប្រវត្តិ។
«អ្ហា..អ្ហាស..អាស៎!!» ថេយ៉ុង ស្រែកថ្ងូរមិនយល់ភាសាឱ្យទ្រហឹងអឺងអាប់ ខណៈ ជុងហ្គុក បានឱនទៅថើបឈ្មុសឈ្មុលត្រសុលបបូរមាត់អូសកាត់ស្បែកប្រឡោះកភរិយាបឺតជញ្ជក់យ៉ាងផ្អែមមាត់ ហុចផលឱ្យរាងតូចរមិចរមួលស្រេវស្រើបនិងកាន់តែស្រែកថ្ងូរឮៗ កាកសំណល់ក្តៅគគុកជាច្រើនស្រាប់តែបានផ្ទុះឡើងដំណាលគ្នា។
«អា៎..» រាងក្រាស់ចាប់ហូតភាពរឹងមាំចេញមកសន្សឹមៗ មុននឹងញញិមចុងមាត់លើកដៃជ្រងកូនសក់ដែលធ្លាក់ចុះមកបាំងថ្ងាស់ស្រឡូនទទឹកញើសជោកផាត់ឡើង ហើយឱនទៅថើបបឺតបបូរមាត់រាងតូច ខាំផង ទាញផង លិឍខ្លាំងៗ និងជញ្ជក់ឱ្យណាណី ឱ្យសមនិងចិត្តដែលនឹកនា ខកខានបានក្រេបជញ្ជក់រាងកាយមួយនេះអស់រយៈពេលជាយូរខែមកហើយ។
«ឈប់ខឹងបងបានហើយនៅ?» ថេយ៉ុង ខំប្រឹងដកដង្ហើមទាំងដង្ហក់ជិតដាច់ខ្យល់ស្លាប់ ស្រាប់តែងក់ក្បាលតិចៗឡើងមក។
«សឺត!!» ជុងហ្គុក ថើបលើថ្ពាល់ ថេយ៉ុង មួយខ្សឺតធំម្តងទៀត ហើយលូកដៃចូលទៅស្ទាបអង្អែលច្របាច់ទះកំប៉េះគូទភរិយាឮសូរផាច់ៗដោយការក្នក់ក្នាញ់។
«ដេតឌីស្រលាញ់អូនទេ?»
«ដេតឌីស្រលាញ់ខ្លាំងណាស់..»
«ដេតឌី!!» ថេយ៉ុង ខាំមាត់ហក់សង្គ្រប់ឡើងឱ្យស្វាមីពរយ៉ាងជាប់។
«ម្តេចក៏អូនកាន់តែគួរឱ្យស្រឡាញ់យ៉ាងនេះហ្អាស?» ជុងហ្គុក សង្កៀតធ្មេញនិយាយចាប់ពរភរិយាឡើងទៅរកគ្រែគេង មុននឹងកន្ធែកក.ជើងប្រពន្ធដាច់ចេញគ្នា។
«បងចង់ធ្វើអ្វី ជុងហ្គុក?»
«ធ្វើអូននិងហើយ!»
«អ្ហា..ប៉ាប៉ាកុំ!!» ថេយ៉ុង ហៅនាយថាប៉ាប៉ាញាប់មាត់រដឹក កាលបើអណ្តាតឆ្កួតឡប់ឡែមួយនោះវាបានលិឍយ៉ាងកាចសាហាវព្រៃផ្សៃ បង្កាត់អណ្តាតភ្លើងតណ្ហានៅត្រង់នោះម្តងទៀតហើយ។
ផ្លាប់!!ផ្លាប់!!ផ្លាប់!!
«ហ៊ឹកៗ ដេតឌី ចង់សម្លាប់អូនឱ្យដាច់ខ្យល់ស្លាប់មែនទេ?» ថេយ៉ុង ងាកមុខមកសម្លឹងផ្ទៃមុខដាបទៅដោយស្នាមក្រហមកំពុងតែដេញដោលបុកសម្រុកភាពរឹងមាំពីខាងក្រោយខ្នងដោយដំណេកផ្អៀងទាំងពីរនាក់។
«កុំទាន់អាលស្លាប់ នៅសល់ក្បាច់ជាច្រើនទៀតណាស់បងនិងបង្រៀនអូនឱ្យចេះស្ទាត់ជំនាញចំពោះវា!»
«នៅសល់ប៉ុន្មានក្បាច់ទៀត?»
«៩៩៩ ក្បាច់ទៀត!»
«អ្ហា..អាយអាប្តីឆ្កួតបានហើយៗ!!»
«អាស៎!!!»
«អ្ហា....»
