ik kan niet zonder je// Mitthy

deel 28

Tw: bloed, hoofdwond en flauwvallen

Pov Matthy
We lopen in de stad. Nouja. Hun lopen voor mij en ik slof er een beetje achteraan. 'Mat kom je nog' 'Mat loop je een beetje door' 'Mat heb je er wel zin in.' Ik word echt moe van die vragen. Ik heb er nou al zoveel gehoord in dat halfuurtje dat we in de stad lopen. En om op hun vraag te antwoorden. Nee ik heb er geen zin in. Nergens in. Slapen niet. Lopen niet. Activiteiten niet. Gezellig doen niet. Helemaal niets. Ik heb echt het idee alsof ik het positieve niet meer uit mijn leven kan halen. Ik kan reageren op hun dat ik die opmerkingen vervelend vindt. Maar zelfs daar heb ik geen zin meer in. Ik ben oververmoeid, want 06:00 is tegenwoordig mijn standaard tijd om te gaan slapen en dan ben ik meestal 08:00 al wakker. Ik loop er echt bij als een zwerver. Lange spijker broek en een licht blauwe oversized trui en een capuchon op. Ik heb mijn haar niet gedaan dus dat hangt voor mijn ogen. Ik wrijf in mijn oog. "Huil je nou?" Carolijn. Nee ik huil niet. Ik ben doodmoe. Ik word helemaal gek van die vragen. Ik zucht luidt. "Sjezus Mat, wat is er nou de hele tijd!?" Raoul. Ik schrik van zijn vraag en de lichtelijke woede in zijn stem. Wat is er met me? Ik weet het ook niet. Ik raak in paniek. Mijn handen beginnen hevig te trillen en mijn ademhaling loopt op. Ook ontstaan er tranen in mijn ogen. Ik draai me om en ren weg. "MAT!" Word er nog geroepen. Ik nergeer het. Als ik bij een steegje aan kom stop ik. Ik hijg uit. Mijn ademhaling is er niet beter op geworden en ik heb hem niet meer onder controle. Ik word er bang van. Wat gebeurt er met mij? Ik ben ook weggerend dus er is niemand die me kan helpen. Ineens word ik tegen de muur aangedrukt. Geschrokken kijk ik om. Bram, Liam en Dylan. Fuck. Dat zijn echt de laatste mensen die ik nu wil zien. Zeker in deze staat. Ik word met mijn schouders tegen de stenen muur gedrukt. Dan voel ik een hand bij elk van mijn knieholtes en worden mijn onderuit gehaald. Mijn rug schuurt langs de muur en een pijnlijke kreet verlaat mijn mond. Ik bij op mijn lip. Ik heb nog niet helemaal de realisatie waar ik in zit. Ik voel de steen onder mijn kont bewegen. Fijn. Van die stenen die ongelijk zitten. Een paar tranen van pijn verlaten mijn ogen. En een snik verlaat mijn mond. "Ha! Wat een sukkel" zegt Dylan. Mijn ademhaling is nog steeds niet onder controle. Ineens pakt Dylan me bij mijn voet. Uit reflex probeer ik te schoppen. "Ey vriend rustig hé, of ik gooi deze baksteen" ik kijk om naar Bram en schudt angstig mijn hoofd. Waar tf ben ik beland. Ik had echt bij Carolijn moeten blijven. Ik voel mijn schoen uit gaan en ik kijk met traanogen naar Dylan. Hij maakt een beweging en gooit de schoen richting mij. Ik duik snel met mijn hoofd in mijn arm en voel hem op de zijkant van mijn hoofd belanden. Fijn, zo'n capuchon heeft ook weinig nut voor bescherming. Ik heb mijn handen voor mijn ogen geslagen en tranen verlaten mijn ooghoeken. Het begin stuk van mijn mouw is al aardig nat. Tranen. Pure tranen. Tranen van pijn, maar ook van angst. Ik ben zo bang en ik kan niks doen. "Mat!" Ik hoor een bekende stem. Carolijn. "Godver, gooi die steen!" Roept Bram. Ik duik ineen voor de zekerheid. Een paar seconden later voel ik iets hards tegen mijn hoofd aan komen. Ik merk dat mijn zicht wazig wordt. Ik grijp naar mijn hoofd en ik hoor mensen weg rennen. Mijn zicht wordt steeds minder. Ik zie zwarte vlekken. Tot ik opeens niks meer zie. Ik laat mijn telefoon vallen. Ik probeer nog met mijn hand te zoeken, maar ik zie niks.
Toen was alles weg.

Pov Carolijn
Ik zie nog net hoe Liam een steen tegen Matthy's hoofd gooit. Ze rennen weg. Ik ren naar Mat. "Mat!" Roep ik. Als ik bij hem ben zie ik dat hij is flauwgevallen. Godverdomme waarom zijn Raoul en Milo niet meegegaan. Ik pak mijn telefoon en bel Raoul gelijk. Ik zet hem op de luidspreker. "Car, wat is er?" Vraagt Raoul "Raoul kom verdomme nu naar het steegje, en snel graag" zeg ik in paniek. "Wa- wat is er?" Vraagt hij verward. "Raoul wat praat je nog, kom alsjeblieft snel" zeg ik. "Oké we komen" zegt hij en hij hangt op. Ik haal zijn capuchon weg van zijn haar. Verdomme een hoofdwond. Nu snap ik dat hij flauwgevallen is. Ik bel Raoul weer. "Ja Carolijn we zijn er bijna, 3 minuten" zegt Raoul. "Roel, kun je mensen halen en doekjes of een handdoek?" Vraag ik. "Carolijn whattefack is daar allemaal aan de hand?" Vraagt hij gestrest. "Niet nu Roel, ben je er bijna?" Vraag ik "Ja ik ben er in 2 minuten" zegt hij gehaast. Ik heb mijn hand bij Mat zijn pols. Mijn god, hij ademt nog. "Car- holy moly wat is er gebeurd?" Vraagt Raoul. "Ja die tering Liam heeft een baksteen tegen zijn hoofd gegooid en hij heeft een hoofdwond en is flauwgevallen" zeg ik. Raoul en Milo hebben niet genoeg tijd gehad om iets van een handdoek of doek te kunnen pakken. Ik had net een nieuw wit shirt bij de zeeman gekocht. Ach ja die 2 hele euro's. Ik haal hem uit mijn tas en leg hem op Matthy's hoofd. 112 is al gebeld. Ik voel even aan zijn pols. Hij heeft nog hartslag. Gelukkig.

Pov Milo
We zitten rond Mat. De ambulance kan er elk moment zijn. Ineens schieten Mat zijn ogen open. Hij kijkt verward om zich heen. "Hoi" zegt Carolijn. "Hoi?" Zegt Matthy geschrokken en hij kijkt bang om zich heen. In de verte horen Raoul en ik de sirenes. Raoul loopt naar het einde van het steegje op ze op te wachten. Carolijn probeert een gesprek met Matthy aan te gaan. Ik kijk om en zie Raoul en de ambulancemedewerkers hierheen komen. Zodra ze hier zijn ga ik even aan de kant. Carolijn raakt in gesprek en legt uit wat er gebeurt. Er gaat een ander bij Mat zitten en je ziet gelijk de stress bij Matthy en hij kijkt met angstige, waterige oogjes onze kant op. Hij smeekt om hulp met zijn ogen. Ik geef hem een blik dat het goed komt. De mevrouw die bij hem zit haalt het shirt van Carolijn van zijn hoofd. Gelijk deinst hij weg en slaat hij zijn armen voor zijn gezicht als dekking. Ik heb zo'n idee dat hij getraumatiseerd is door hetgeen wat er zonet is gebeurd. Ook Raoul merkt het. Die vrouw pakt hem bij zijn armen beet en hij begint te trillen en te snikken. Raoul en ik lopen er gelijk op af. "Hey Mat, rustig maar er gebeurd niks" zegt Raoul. Mat houdt zijn armen voor zijn gezicht, maar draait zijn gezicht naar ons. "H- huis" snikt hij. "Wil je naar huis?" Vraagt Raoul. Matthy knikt. Het bloeden van zijn hoofdwond is gestopt, maar hij is wel enorm veel bloed verloren. We kijken de vrouw aan. Matthy gaat rustig omhoog en knijpt zijn ogen samen. Pijn. Zodra hij boven is ontsnapt een zucht van opluchting zijn mond en veegt hij een paar tranen weg. "Raoul..." zegt Matthy die Raouls hand pakt. Hij trilt zo erg. Met zijn andere hand bedekt hij nogsteeds zijn gezicht. "Mogen we even naar jouw hoofd kijken?" Vraagt de vrouw voorzichtig en lief. Mat schrikt nog erger. Hij schuift zich en gaat op Raouls schoot zitten en doet zijn armen om Raouls lichaam. Gewoon voor de veiligheid. De vrouw kijkt hem medelevend aan. Raoul wrijft over zijn rug. "Au!" Roept Mat ineens. Raoul schrikt en Mat duwt zich alleen maar verder tegen Raoul aan. Zo bang is hij nog nooit geweest. "Hij is getraumatiseerd zeker of niet?" Vraag ik aan die mevrouw. Ze knikt. Carolijn komt onze kant op gelopen. "Gaat het goed met hem?" Vraagt ze. "Nou uh, hij is getraumatiseerd. Hij durft niet naar die vrouw te kijken om zijn hoofd te laten zien, bang dat ze iets doet" zegt Milo. Carolijn kijkt bezorgd. "Hey Mat" begint ze.

Pov Raoul
Bizar dat 3 jongens 1 jongen zo kunnen traumatiseren en er gewoon mee wegkomen. Zijn handjes trillen. Dat voel ik. Want hij heeft zijn handen vast bij mijn rug. Dan kan hij niet weg. "Hey Mat" zegt Carolijn. Mat drukt zich verder tegen me aan. Het is zorgwekkend. De twee ambulancemedewerkers zijn dingen aan het noteren en die vrouw zit even te wachten tot ze contact heeft met Mat. "Mat weet je wie ik ben?" Vraagt Carolijn. Ik voel hem knikken. "Vertrouw je me?" Vraagt Carolijn. Weer knikt hij. "Mag ik je gezicht eens zien?" Vraagt ze. Hij haalt zijn hoofd een beetje uit mijn shirt en draait zich om. Carolijn pakt zijn kin vast en draait het naar de vrouw van de ambulancemedewerkers. Mat daarintegen raakt erger in paniek en zijn ademhaling loopt op. Ook lopen er meerdere tranen over zijn wangen.  Maar hij laat me niet los. Ik blijf over zijn rug wrijven. Onderrug, want boven had hij pijn zei hij. "Mat, waar ben je bang voor?" Vraagt Carolijn. Mat zegt niks. Zodra die vrouw klaar is en alles heeft opgeschreven geeft ze Carolijn een dankbaar knikje. Ze gaat met de andere bespreken wat ze het best kunnen doen. Carolijn laat zijn kin los. Mat gaat gelijk terug naar waar hij net zat en luide snikken zij goed hoorbaar. "Mat?" Zeg ik. Hij kijkt omhoog. "Waar ben je bang voor?" Vraag ik. "Ze gaan me pijn doen Roel, help me. Ik wil hier weg" snikt hij. Ik voel even, maar zijn ademhaling is gelukkig weer onder controle. Hij kijkt even om zich heen. Maar vlug doet hij zijn hoofd weer terug bij mij. De vrouw komt terug. "Ik heb de hoofdwond bekeken, het is niet ernstig, aangezien hij niet meer bloed en hij zelf kan helen mogen jullie van min naar huis." Zegt ze en we knikken. "Oh ja, ik zou even kijken ergens online voor ernstige traumaverwerkingen, want anders komt hij straks niet meer buiten als we niks aan gedaan wordt" zegt ze en we knikken.

Zodra ze uit het zicht zijn staan we op. "Matthy klemt zich gelijk aan mij. "Mat we gaan naar huis, goed?" Vraag ik. "N- nee. Dylan en Bram en Liam d- daar" zegt hij. "Nee Mat die zijn allang weg" zeg ik. Ik hoor hem weer snikken. Ik kijk Carolijn en Milo aan. Wat moeten we nu doen....

1834 woorden
Tja als jij in zo'n situatie zat dat je beste vriend of vriendin niet mee rover straat durfde maar je buiten was, wat had jij gedaan?