ik kan niet zonder je// Mitthy

deel 22

Tw: zelfmoordpoging.

~ tijdskip ~

Pov Matthy
Ik kom net thuis na kamp. Ik kan niet meer. Ik ben net klaar met de afscheidsbrieven, dus ik volg zo mijn weg richting het spoor. Ik heb een afscheidsbrief voor Carolijn, Raoul, Mama en Milo. Milo omdat hij toch best lang mijn allerbeste maatje was. Ik wou mama nog een laatste knuffel geven, maar ze was weer niet thuis.
Het is nu 18:00. De laatste trein gaat hier altijd om 19:30. De laatste 90 minuten van mijn leven zijn ingegaan. Het idee klinkt raar, maar diep van binnen straal ik. Eindelijk is het zover. Het einde is in zicht.

Ik heb een route uitgestippeld. Ik ga eerst langs Milo zijn huis. Dan Raoul en als laatst Carolijn. Vanaf Carolijn is het nog maar 10 minuten naar het station. Vanaf mijn huis was het 3 minuten, maar ik wil Carolijn wel een afscheidsbrief geven. Dat heeft ze verdiend. Ze heeft zovaak voor me klaar gestaan.

Mama's afscheidsbrief ligt op de tafel. In het zicht. Dus die valt niet te missen. Ik zucht. Ik kijk voor de allerlaatste keer door het huis. "Doei mam, ik ga je missen" zeg ik en ik stap het huis uit. Ik heb geen sleutel bij me. Want ja. Wat heb ik daaraan. Ik loop de straat uit. Rond de rotonde. Milo's huis is het tweede huis Vanaf de rotonde, dus ver lopen is het niet. Ik sta voor de deur. Ik haal de brievenbus omhoog en mijn brief vindt zijn weg door de brievenbus. Dat zijn er al 2. Nog 2 en dan is het klaar. Ik geniet nog 1x van deze wijk. Het is een sombere vrijdag avond. Het regent. Niet dat dat me tegenhoudt. Juist niet. Misschien betekent dat dat het wat rustiger is bij het treinstation.

Ik loop de straat in van Raoul. Ook zijn brief vindt zijn weg door zijn brievenbus. Nu nog naar Carolijn. Dat is niet heel erg ver hier vandaan. Ik pak mijn telefoon erbij. Het is nu 18:56. Nog 34 minuten. Het is nog ongeveer 10 minuten lopen naar Carolijn haar huis. Dus ik ben veel te vroeg bij het treinstation. Mijn haren plakken tegen mijn voorhoofd omdat ze nat zijn. Het kietelt. Even lach ik van het gevoel. Dit was misschien wel de laatste lach die de wereld van me heeft gezien. Een rilling gaat door mijn lichaam. Ik heb ik geen jas aan. Ik wou bijna geen kleding aan, want dan kon mijn moeder het bij haar houden of verkopen. Wat zij wilt. Ik heb een licht blauwe spijkerbroek aan en een zwart oversized shirt. De regendruppels komen op mijn armen terecht en glijden dan naar mijn hand, waarna ze op de grond vallen.

Ik kom aan in de straat van Carolijn.
Ik heb het echt enorm koud. Kippenvel is duidelijk te zijn op mijn armen. Het is ook herfst. Logisch dat het vies weer is en koud is. Er staat ook een wind, waardoor de regen schuin komt en ik precies tegenwind heb en alle druppels opvang. Altijd fijn. Not. Ik sta voor de voordeur van Carolijn. Ik doe de brief in de brievenbus en dan nu is het echt optimaal geniet van de laatste 20 minuten. Het is ruim 10 minuten lopen. Dus ik moet ergens pauze nemen denk ik. Maar ja. Zitten in de regen is ook geen optie.

Ik heb besloten een klein stukje om te lopen. Dat is 5 minuten langer. Deze paar minuten besteed ik aan dingen die ik normaal niet zo snel zou doen, maar nu voor het laatst kan doen. Ik hoef me geen zorgen te maken of te schamen, want hierna zien ze me toch nooit weer.

Ik zie een diepe plas. Ik kan het niet laten en spring er in. Het water kwam net boven mijn knieën. Straks voel ik toch nergens meer wat van. En buiten dat was mijn broek toch al donker blauw geworden van de regen. Dus zo erg valt het niet op. Alleen is het nu vervelend dat mijn schoenen nat zijn en mijn sokken dus ook.

Ik moet nog 3 minuten lopen, maar ik ben nu op het punt dat ik eerder dood ga van de kou. Ik ben aan het klappertanden. Mijn shirt plakt tegen mijn buik aan.

Ik loop de hoek om en eindelijk is het eind dan echt in zicht. Het eind. Alleen jammer dat ik nog 4 minuten moet wachten voor het gebeurt. Maar het duurt niet lang meer. En dat idee doet me goed.

Met een lach op mijn gezicht loop ik stukje voor stukje richting het einde.

808 woorden
Sorry dat ik niet meer verder ben gegaan dat ze op kamp waren, maar ik had meerdere dingen geprobeerd om het leuk te maken, maar ja, het was gewoon een flop, dus dat skippen we.