ik kan niet zonder je// Mitthy

deel 13

Pov Milo
Ik loop de school uit met een schuldgevoel. Mat was er kapot van. Wat Bram destraks zei tijdens de gymles ging te ver. Zelfs ik vond dat. Maar bij Bram, Liam en Dylan zit er geen rem op. Ze weten andermans grenzen niet. Zodra ze iemand kwetsen vinden ze het leuk en gaan ze door. Ik heb echt de verkeerde keuze gemaakt. "Hey maat, wat ben je stil" Bram slaat een arm om mijn nek. "Ja- ja sorry" zeg ik en ik hoor Bram een beetje lachen. "Ey kijk daar hebben we onze homo" zegt Liam lachend en wijzend naar Matthy die met Carolijn bij de fietsenrekken staan. "Kom, misschien gaat hij spontaan weer huilen" grapt Dylan. Ik begrijp niet wat ze er zo leuk aan vinden. Ik volg maar gewoon. We lopen naar het fietsenrek. Carolijn heeft ons al gespot en kijkt ons boos aan. Matt daarintegen staat met zijn rug naar ons toe. Dylan grijpt naar de capuchon van de trui van Matthy en trekt eraan, waardoor Matthy naar achter komt. "Sodemieter nou eens op!" Roept Matthy wat de aandacht trekt van kinderen uit onze klas. Hij is er helemaal klaar mee. "Zozo, meneer trekt z'n mond open, hm?" Daagt Dylan uit. Ik sta met Liam en Bram toe te kijken naar een gaande ruzie. Aan de andere kant staat Carolijn, ze kijkt me boos aan. Wat ik eigenlijk wel begrijp. "Heb je nog wat voor je verjaardag gekregen van je vader?" Zegt Dylan met een gemeen lachje. Dit gaat ver, te ver. Normaal zou Mat nu breken net zoals de afgelopen gymles, maar op dit moment is alles omgetoverd in woede. "Dat neem je terug" zegt Matthy. "En wat als ik dat niet doe?" Dylan speelt een spelletje. Beetje uitdagen. "Neem het terug!" Zegt Matthy nu iets harder. Hij trekt zijn trillende handen samen als vuisten. "Ga je straks nog bij hem op bezoek?" Zegt Dylan. Matthy zet een stap naar voren en geeft hem een harde klap. "Whattefack, man!" Roept Dylan. Inmiddels hebben ze de aandacht van alle kinderen over heel het schoolplein. Matthy geeft Dylan een duw, waarna hij zijn voet achter die van Dylan zet zodat hij geen balans meer heeft en naar achter valt.  Vol tegen een fiets, die omvalt. "Auw.." horen we nog zachtjes uit zijn mond komen. "Doe eens normaal joh, idioot!" Schreeuwt Bram die Matthy een schouder duw geeft. Matthy draait zich om en pakt hem bij zijn kraag vast. "Blijf met je dikke vieze gore vet poten van me af!" Schreeuwt hij. Wauw, Matthy is echt kwaad. Ik draai me om en zie de schoonmaker het schoolplein op komen en maar ons kijken. Dylan merkt het ook en staat nog snel achter hem op. Wat Matthy niet merkt want hij is bezig met Bram. Dylan pakt hem vast bij zijn haar en trekt hem naar achter. Matthy geeft hem een flinke trap en Dylan laat geschrokken los. Bram is naast me nog aan het bij komen van wat er net is gebeurd en de agressie die Matthy bij zich had. "Je vader!" Roept Dylan terwijl zijn gezicht vertrekt van de pijn. Terwijl de woorden 'je vader' Matthy pijn doen, dus komt er nog meer agressie bij. "Tering mongool, ik hoop dat je daar ook zo snel mogelijk belandt" zegt Matthy doelend op zijn vader. Dit maakt Dylan boos. Hij geeft Matthy vol een klap in zijn gezicht. En krijgt er ook een terug. Gevolgd door een duw waarna hij naar achter valt. Matthy grijpt zijn kans en begint er op los te slaan. "AUW, STOP!" Roept Dylan. Maar Matthy is overspoeld met woede. De afgelopen tijd hebben ze hem kapot gemaakt en die woede komt er nu uit. "MATTHY!" "MATTHY WORDT EENS RUSTIG" "JONGENS STOP MET VECHTEN!" Wordt er geroepen. Ik kijk om en zie onze mentor aan komen rennen met 2 andere docenten. De schoonmaker probeerde ze uit elkaar te krijgen maar dat was niet mogelijk. Wij gaan aan de kant zodat de mentor er langs kan met de 2 andere docenten. Dylan ligt hopeloos op de grond hopend dat hij zo snel mogelijk uit deze situatie wordt gehaald. Onze mentor pakt Matthy vast mijn zijn middel en sleurt hem zo naar achter. Hij houdt hem goed vast. Even kijkt Matthy mijn kant op. Rode ogen, bebloed gezicht,  bloedneus en vooral tranen. Matthy probeert zich nog flink uit onze mentor zijn armen te wurmen wat niet mogelijk is. De andere 2 docenten zijn Dylan aan het helpen. Althans 1 helpt Dylan. Dylan heeft aardig pijnlijke wonden eraan over gehouden. Maar huilen doet hij niet, bizar. Het lijkt alsof hij het niet voelt. Misschien is hij wel emotieloos of is zijn pijngrens extreem. De andere docent zorgt ervoor dat de kinderen een beetje uit de weg gaan. Onze mentor krijgt een seintje een gaat met Matthy alvast het schoolgebouw in. Ik hoop niet dat ze Matthy zo nogmaals in een kamer met hun zet, want ik kan je niet beloven of hij zijn handen thuis gaat houden. Zodra Matthy en onze mentor uit het zicht zijn gaan de kinderen een beetje weg. Wij blijven staan samen met Carolijn. "Waren jullie er vanaf het begin bij?" Wordt er gevraagd door een docent. We knikken. "Waren er meerdere bij deze vechtpartij betrokken?" Vraagt de andere docent "ik ook" zegt Bram alsof hij er trots op is. De docent knikt. En loopt met Bram en Dylan naar binnen en die ander blijft nog buiten. "Jullie waren vanaf het begin er bij en bij wie?" Vraagt ze. "Ik was vanaf het begin al met Matthy" zegt Carolijn en de docent knikt. "En jullie?" Vraagt ze aan ons "Wij waren bij Dylan en Bram" zegt Liam. Weer knikt ze. "Mag ik jullie namen?" Vraagt ze en we noemen ze op. Ze noteert ze op een blaadje. "Lopen jullie even mee" zegt ze en we knikken. We volgen haar naar binnen. We gaan in een kleine ruimte zitten. "Voor welke jongen was jij?" Vraagt ze aan Carolijn "Matthy, die blonde" zegt ze en de vrouw knikt en weet dan ook bij welke wij horen. "Ik wil van jullie alle 3 een uitleg wat er is gebeurd, precies dezelfde. Klopt het niet. Blijven we zitten tot het wel klopt, duidelijk?" Vraagt ze en we knikken. Liam zucht luid. "Je kunt ook nog 3 uur op school gezellig bij mij blijven hoor" zegt ze streng en Liam schudt zijn hoofd.

Pov Matthy
Ik ben in de lerarenkamer. Er is hier een kleine spiegel en ik moest mijn gezicht schoonmaken. Mijn mentor ging even een kamer zoeken om te zitten en zou zo terug komen. Op mijn voorhoofd zitten 3 krassen van zijn nagels die aardig hebben gebloed. Ook zit er bij mijn ene oog een blauwe plek en op mijn lip zit een wondje. En een bloedneus. Nog steeds trillen mijn handen van woede. Maar ook van realisatie. Ik ben zo kwaad geworden dat alles om me heen een soort verdween en ik op 1 punt gericht was; Dylan. Zodra ik het laatste doekje bij mijn neus weg haal en merk dat er geen bloed meer uit komt gooi ik die weg waarna ik even in de stoel ga zitten en tot rust kom. Nu wachten op mijn mentor.

Ik zie mijn mentor. Ik sta op en schuif de stoel aan. "Kom je" zegt hij en ik knik. "Ik had je moeder gebeld om haar op de hoogte te stellen, maar ze nam niet op" zegt mijn mentor. Typisch mijn moeder. Te druk met d'r vriend.

We gaan een kleine ruimte in waar een tafel staat met 4 stoelen en een kast met allemaal papieren. We gaan naar binnen en ik neem plaats op een stoel. Mijn mentor gaat tegenover me zitten. De deur wordt even open gedaan door een docent die er net bij was. "Meneer Nagellak, ik heb hier de uitleg van alle 3 de aanwezige" zegt ze en ze geeft hem een papiertje. Hij geeft haar een knikje en dan gaat ze weer weg. Zodra de deur in het slot valt begint hij te praten. "Kun je me vertellen wat er is gebeurd?" Vraagt hij kalm. "Eh- ik was met Carolijn op het schoolplein....." Ik leg alles uit en hij knikt af en toe dat hij luistert. Zodra ik op het moment kom waarneer ik moet zeggen wat ze tegen me hebben gezegd qua opmerkingen val ik stil. "Ik had een mailtje ontvangen van de gym docent.  Kwam dat ook door de opmerkingen?" Vraagt hij. Voorzichtig knik ik. "Wat voor opmerkingen?" Vraagt hij. Er komt geen woord meer door mijn keel. Heb je nog wat voor je verjaardag gekregen van je vader? Galmt door mijn hoofd. Tranen ontstaan in mijn ogen en het liefst ren ik nu deze ruimte uit maar dan ben ik al helemaal de pineut. Zacht verlaat een snik mijn mond, terwijl ik met mijn handen in mijn haar ga zitten. Starend naar de tafel. "Het is oké, huil  maar" stelt mijn mentor me gerust. Ik merk dat mijn mentor van zijn stoel op staat. Ik hoor naar me een kraan lopen en dan weer dicht gaan. Er wordt een bekertje water voor me neer gezet. "B- bedankt" Stotter ik een beetje, waarna ik een paar tranen weg veeg. "Zijn het opmerkingen over je vader die je zo raken?" Vraagt hij en ik knik. Hij knikt en kijkt me medelevend aan. "Hoe komen ze aan die informatie?" Vraagt hij "Ik dacht vroeger dat ik Milo hiermee kon vertrouwen, maar ik was niet interessant meer en toen ging hij met hun om en toen was het opeens dat de halve klas het wist" zeg ik nog steeds jankend.

Na een goed gesprek zegt mijn mentor "Matthy je gedrag van vanmiddag tolereren we hier niet op school, dus een schorsing heb je sowieso. Maar ik ga zo even snel overleggen met de teamleider en vertel jouw kant van het verhaal. Dylans kant heeft ze al gehoord. Dus hoor ik zo meteen hoelang de schorsing is, goed?" Ik knik. Hij staat op en loopt het kamertje uit. Ik staar voor me uit. Ik hoop dat ik zo na school nog even langs mijn vader kan. Gewoon even op bezoek. Hem teleurgesteld in me zien zijn. Mijn moeder is toch niet thuis. Soms vraag ik me echt af hoelang het nog gaat duren voor ik bij me vader ben. Door deze gedachten lopen er weer tranen over mijn wangen. Het papieren bekertje voor me heeft inmiddels niet meer de vorm van een beker maar eerder een plat gedrukt bekertje. De deur gaat open en ik kijk met betraande ogen richting de deur. "Och Matthy" zegt mijn mentor. "Ze hebben je gekwetst, hé?" Zegt hij en ik knik lichtjes. Hij wrijft over mijn rug, waarna hij begint te praten. "De schorsing voor Dylan is 8 dagen, want het pesten wordt er ook bij gerekend. Liam en Bram hebben een schorsing van 5 dagen i.v.m het pesten. En jij hebt een schorsing van 3 dagen. Dus zie ik je dan maandag?" Vraagt hij zachtjes en ik knik. Ik veeg mijn tranen weg en sta op en volg hem naar de deur. "Doei Matthy, en oh ja, naar me toe komen als er iets is, goed?" Zegt hij en ik knik. Hij geeft me een veilig gevoel. Ik loop de trappen af en kijk op mijn telefoon hoelaat het is. 15:48, pfff we hebben het uit gehouden. Nou snel naar papa voor het dadelijk donker word.

1937 woorden
Oké ja dit deel is echt 1 van de slechtste delen ooit denk ik.