ik kan niet zonder je// Mitthy

deel 12

Pov Milo
Ik moet over een kwartiertje richting school. Hoe moet ik Matthy ooit onder ogen komen. Hij werd al gepest en toen was ik er nog, maar nu staat hij er helemaal alleen voor. Ik ben misselijk over het feit dat ik iemand zoveel pijn heb gedaan. Maar terugdraaien is geen optie, anders word ik straks als de loser van de school gezien en word ik net als Mat gepest. Waarom heb ik überhaupt op zijn bericht gereageerd? Ik was altijd zo gelukkig met Matthy om me heen.

Pov Matthy
Ik begrijp helemaal niks meer van Milo, maar ik zie hem zo wel op school dan kan ik het aan hem vragen. Ik had mijn fiets in de tussentijd al buiten gezet. Het miezert. Bah. Ik haat het als het koud is en regent, en ik moet fietsen.

Zoekend kijk ik naar elke persoon die me voorbij loopt. Maar zie geen jongen met blond haar en blauwe ogen en de naam Milo. Waar hangt die gast uit? Normaal zouden we ergens afspreken. Is dit een grap of zo? Ik begrijp er helemaal niks meer van. Mijn hoofd krijg een soort error. Ik neem plaats in het lokaal. We hebben 2uur tekenen en dan 2 uur gym. Wiskunde en Frans zijn uitgevallen, dat scheelt. Zodra de tweede bel gaat komt Milo het klaslokaal binnen met... Ik geloof mijn ogen bijna niet. Loopt hij nou met Bram, Dylan en Liam? De 3 grootste sukkels van de school. Ik heb me echt vergist in hem. Hij is echt een lul.

~ tijdskip van 2 uur ~

We hebben nu gym. Milo heeft niks meer laten weten van zichzelf. Klootzak. De pauze voelde anders. Leeg. Zonder Milo is er niks aan. Ik heb alleen mijn telefoon, maar wat moet ik daar nou op doen. Ik loop de gymzaal in. Er wordt uitgelegd wat we moeten doen. Er zijn 3 teams en 2 teams houden tegen elkaar basketbal toernooi en het andere team mag even uitrusten en toe kijken. Ik krijg een blauw lintje. Bah, ik haat blauw. Het doet me denken aan Milo. Zijn ogen. En het is toevallig zijn lievelings kleur. Ik vind geel mooi. Maar ja, die lintjes hebben ze niet. Alleen blauw, rood en groen. Het boeit me vrij weinig bij wie ik in het team zit. "De eerste twee teams die tegen elkaar gaan zijn de rode lintjes tegen de groene" Roept onze gym docent door de zaal. Ik mag beginnen met rusten. Chill. Maar toch ook weer niet. Ach ja. Ik speel een beetje met mijn lintje terwijl ik aan het nadenken ben. Stel mijn vader had nu nog geleefd. Hoe zou hij er nu dan uit zien? En zou hij nogsteeds van me houden, want na al die jaren heb ik nogsteeds het gevoel dat het deels mijn schuld is. Langzaam als ik terug denk beginnen er lichte vage plekken voor mijn zicht te komen. Tranen. Maar ik moet ze inhouden. Ik ben al de grootste loser van de school laat staan als ik nu een potje ga janken. Ik voel ineens de bank waar ik op zit omhoog gaan aan de andere kant. Ik kijk om en zie Bram en Liam hem optillen. "Poh wat ik hij zwaar, we moeten hen gewoon met z'n tweeën optillen" zegt Bram. Langzaam gaat mijn hoofd naar beneden en kijk ik naar mijn buik. Althans, mijn gymshirt hangt ervoor. Ik sta op en wil naar een andere bank toe lopen. "Ho, ho, niet zo snel" zegt Dylan die voor me komt staan. Die smerige Milo kijkt ook nog eens toe.
"Ik hoorde dat je vader was overleden, klopt dat" Vraagt Liam. Verkeerde moment . Niet nu. Nooit. Hou gewoon je smoel. Maar ja, in mijn gedachtes kan ik goed voor mezelf opkomen, maar in het echt ben ik echt een watje. Ik wil niet nu over mijn vader nadenken. Niet hier. "Wist je dat het jouw schuld was?" Zegt Bram. Tranen schieten in mijn ogen en zo snel komen ze er ook uit. Dit was genoeg. Ik voel een hand op mijn schouder. "Wat is er jongens?" Onze gym meester. Ik haal het lintje van mij af die ik vervolgens voor me neer gooi. Ik draai me om en sla de hand van mijn schouder waarna ik richting de kleedkamer loop.

Pov Carolijn
Al mijn vriendinnen zitten in een andere groep met lintjes. Ik heb een blauwe. Ik kijk een beetje om me heen. Ik zie dat Matthy hetzelfde kleur lintje als mij heeft. Ik kijk even om als ik gejuich hoor. Het rode team heeft gescoord. Boeiend. Ik kijk terug en zie Matthy dan huilend naar de kleedkamers lopen. Ik sta op en loop achter hem aan. Zodra ik in de kleedkamer aankom zie ik hem. Hij staat mijn zijn rug naar mij toe. Snikken zijn goed hoorbaar. Hij haalt zijn shirt over zijn hoofd. Ik loop naar hem toe. "Hey Mat" zeg ik. Lekker awkward Car... Hij kijkt me even aan met zijn betraande gezicht. Maar gaat dan verder met omkleden. "Mat, gaat het goed?" Vraag ik. Geen idee wat er aan de hand is. Hij knikt. Ja, ik zie het. Je huilt en het gaat goed, logisch Mat. Nadat hij zijn broek aan heeft omgewisseld gaat hij naast me op het bankje zitten. Hij probeert zijn tranen te drogen met de mouw van zijn trui. Wat niet werkt. Ik leg mijn hand op zijn rug en begin zachtjes heen en weer te wrijven. Om te kijken of ik hem op deze manier kan troosten. "M- mag ik een knuffel?" Vraagt hij zachtjes, maar kwetsbaar. "Tuurlijk!" Zeg ik. Hij kijkt mij aan en dan valt hij huilend in mijn armen. "Hebben Bram, Liam en Dylan weer wat gedaan?" Vraag ik en hij knikt. Ze moeten echt een keer ophouden met hun 'geintjes'. Na even Mat in mijn armen te hebben en hem te hebben getroost is hij wat rustiger. De laatste paar tranen veegt hij weg en dan kijkt hij me dankbaar aan. "Dankje" zegt hij zachtjes met een klein lachje. "Geen probleem" zeg ik. En heb zojuist het hele verhaal gehoord over zijn vader. Super heftig. Daar ga je toch geen grappen over maken. Zeker niet als je iemand ermee kwetst.

~

Pov Milo
Ik was er niet op het moment dat hij me nodig had. Nee. Ik stond toe te kijken hoe ze hem hebben gekwetst. Hoe ze hem op zijn zwakste punt pijn hebben gedaan. Ik had het nooit door mogen vertellen van zijn vader. Het lijkt wel of het uit zichzelf gaat als je mensen om je heen hebt die het ook doen. Het floepte er gewoon uit. Ben ik dan ook onderdeel van het pesten?

1120 woorden
Ik heb vakantie dus ik ga proberen wat meer te schrijven!