ik kan niet zonder je// Mitthy

deel 27

Pov Carolijn
"Ik......" begint Matthy. Ik leg mijn hand op zijn been en geef hem een klein kneepje. Hij kijkt mijn kant op. Ik geef hem een goedkeurend knikje. Hij kijkt me alleen maar bang aan. Hij schudt zijn hoofd zachtjes. Raoul en Milo zijn een film aan het kijken. Omdat Milo nogal schrok van Mat z'n uitval naar hem, wat ik begrijp. Dus even afleiding voor hem is goed. Ik pak Mat zijn natte handjes vast, want ook hij kon zijn tranen niet bedwingen. Hij kijkt me aan. "Doe het maar, Mat" zeg ik. Hij kijkt me aan en zijn mondhoeken staan naar beneden. Hij kijkt dan naar beneden. "Wil je even op de gang praten?" Fluister ik. Hij knikt. "Wij gaan even boven iets doen, we komen zo terug" zeg ik. Mat gaat van mijn schoot af. En ik sta op. Het valt me eigenlijk nu pas op dat Mat en ik niet zo heel veel schelen qua lengte. Hij is net iets kleiner dan ik, maar veel scheelt het niet. Zodra de deur dicht is van de gang, begin ik te praten. "Mat, wat gaat er nou allemaal rond in dat koppie van je?" Hij haalt zijn schouders op. We nemen plaats op de tweede trap treden. Ik kijk hem even aan. Blauwe ogen, blonde lokken, rode kringen rond zijn ogen, natte wegen waar tranen hebben gelopen en een verdrietige blik. Hij zucht. "Car?" "Ja Mat?" Hij kijkt even voor zich uit. "Nee laat maar" zegt hij. "Mat?" "Ja?" "Vertel het me. Iets zit je dwars, dus vertel het me" zeg ik. Hij zucht. "I- Ik weet het niet meer" zegt hij "Wat weet je niet meer, Mat?" Vraag ik  "Car, ik haat mezelf, zo erg. Ik wil gewoon een normale leuke jongen zijn. Één die niet elke  focking keer jankt of boos wordt. Ik wil gewoon mijn vriendschap met Milo terug, maar ik ben bang dat hij weer hetzelfde flikt. Ik wil gewoon een leuek moeder die gezellig is en waarmee ik kan lachen en mijn hart kan luchten, maar die van mij is er nooit. Ik wil naar mijn vader. Gewoon weg." Hij gooit het er uit alsof het niks is, maar ik ben blij dat hij het tegen me zegt. "Mat, weet je hoe ongelofelijk trots ik op jou ben dat je hier staat en dat je door al deze dingen bent gegaan en dit durft te vertellen tegen mij. En dat je veel huilt is geen teken van zwakte, je bent gewoon een emotionele jongen en daar is niks mis mee. En als je boos wordt is er niks mis mee, als je het maar normaal houdt, want hoe je destraks tegen Milo uitviel had je iets anders kunnen doen. Alleen jij moet nog beseffen dat dit jouw karakter is en je er niks aan kunt doen" zeg ik. Hij kijkt me aan met een bange blik. "Wat is er?" Vraag ik. "Vind jij me geen sukkel als ik steeds huil?" Vraagt hij "nee tuurlijk niet. Ik ben juist trots. Niet elke jongen durft zijn emoties niet te uitten" zeg ik. Hij knikt. "Zal ik Milo halen, dan kunnen we jullie ruzie oplossen en dan vertellen we dat je bang bent dat hij je weer verlaat" zeg ik. Snel schudt hij zijn hoofd. "Hoezo niet?" "Ik wil niet zwak lijken" zegt hij. "Mat, je bent niet zwak, je bent juist sterk dat je dit durft te vertellen" zeg ik. "Kom op Mat" zeg ik. Hij zucht. "Waar begrijp je me niet?" Zegt hij. "Ik begrijp je juist wel Mat, maar als je weer een band met hem op wil bouwen moet je eerlijk tegen hun zijn en vertellen dat jij het ook wilt" zeg ik en hij knikt. "Maar- nee niks" zegt hij, waarna hij met zijn hand bij zijn oog wrijft. Even later merk ik pas dat hij tranen aan het wegvegen is. "Mat wat wilde je zeggen?" Vraag ik. "Nee, je gaat anders naar me kijken" zegt hij. "Nee absoluut niet Mat. Dat zou ik nooit doen" zeg ik. Hij haalt zijn neus op. Ik pak zijn handen vast en hij kijkt me aan met waterige ogen. Hij kijkt naar beneden. "Ik ben gewoon bang voor zijn reactie, waardoor ik straks weer dichtval en dan ben ik weer een focking sukkel die niks durft te zeggen" zegt hij. "Vind je het fijner als ik het tegen hem vertel voor je?" Vraag ik en ik pak zijn kin vast. Ik veeg met mijn duim een traan weg. Hij knikt. "Het komt goed, oké. Ik neem het woord. Ik wil alleen dat je bij me blijft staan, goed?" Vraag ik en hij knikt. "Dankje" zegt hij en hij geeft me een knuffel.

Ik loop naar de gang deur met Mat die nog in de gang staat. Ik open de deur. "Milo mag ik je even spreken?" Vraag ik. "Ja tuurlijk" zegt hij en hij komt hierheen. Ik geef Raoul een knipoog. Hij weet precies waar dit over gaat. Zodra Milo in de gang is sluit ik de deur. Ik ga naast Mat staan en sla mijn arm om hem heen. "Mat wilt graag proberen een band met je op te bouwen en weer de vriendschap van jullie vroeger terug te krijgen, ook heeft hij spijt van wat hij net heeft gezegd" zeg ik. Ik kijk naast me en Mat kijkt bang naar de grond. "Ik wil het ook wel en die uitval heb ik hem vergeven" zegt Milo

Pov Milo
Matthy kijkt op. Je kunt duidelijk zien dat hij gehuilt heeft. Ik heb oprecht te doen met hem. "W- wil je echt opnieuw proberen om weer vrienden te worden?" Vraagt Matthy stotterend. "Ja Mat, dat wil ik echt, heel graag zelfs" zeg ik. Er ontstaat een klein glimlachje op zijn gezicht. "Nou geef elkaar een hand" zegt Carolijn. Matthy steekt zijn hand uit. Nou daar ga ik niet mee akkoord. Ik pak zijn hand en trek hem in een knuffel. Dit heb ik echt gemist. Gewoon zijn knuffels, blijheid en energie.

1015 woorden
Yes het is weer goed! Maar nu is de vraag, blijft het goed of verpest Milo het weer of dit keer misschien Mat?