ik kan niet zonder je// Mitthy

deel 6

~ tijdskip van 5 dagen ~

Pov Matthy
Ik loop in de stromende regen over het schoolplein. Ik ben doorweekt. Milo werd met de auto gebracht omdat hij niet weer ziek wou worden. Dus ik moest alleen fietsen. Het is maar 15 minuten fietsen, maar toch is mijn hele broek en jas nat. Ik loop snel de school binnen. En als ik richting de kluisjes loop spot ik Milo al. Hij staat met zijn rug naar mij toe bij zijn kluisje. Ik loop er in snelle pas op af en geef hem een knuffel. "Ah je bent zo'n lul" zegt hij en ik schiet in de lach. "Oh volgensmij regent het niet zo hard aan je kleren te zien" zegt hij grappend en ik grinnik. Ik loop naar mijn kluisje, waarna ik mijn jas daar in doe. Ik loop terug naar Milo. "Gaan we al naar het lokaal?" Vraag ik en hij knikt. We lopen naar het lokaal en we kunnen al naar binnen. We kiezen een plekje en pakken dan onze spullen uit onze tassen. We hebben Frans. Veel kinderen uit onze klas vinden Frans een moeilijk vak en meestal gaan ze dan praten. Daarom is Frans bij ons ook de meest chaotische les van de week. De les is net 5 minuten bezig en het is alweer rumoerig.

~

De les is eindelijk klaar. We hebben nu pauze en daarna hebben we geschiedenis. Milo en ik lopen naar de kantine. We nemen plaats aan een tafel en sturen elkaar steeds memes door. Als de bel gaat, lopen we richting het geschiedenis lokaal. Ik ga achterin zitten bij het raam. Milo zit helaas aan de andere kant van het klas lokaal door de vaste plekken. Ik zie Bram, Dylan en Liam al de klas in komen. Bram en Dylan komen deze kant op gelopen. Dylan zit voor Bram, die weer naast mij zit. "Ey succes gozer" zegt Dylan die Bram een schouder klopje geeft. Ik pak mijn spullen erbij en open mijn boek op de juiste pagina. De docent schrijft op het bord wat we moeten maken qua opdrachten, waar we de vorige les uitleg over hebben gehad. Ik omcirkel de opdrachten in mijn boek, voor als ik het nog niet af heb, thuis verder kan maken en weet tot welke opdracht. Het zijn 9 opdrachten, dat moet te doen zijn in 1 les. Ik pak mijn pen uit mijn etui en begin met werken. Bram naast mij probeert contact te krijgen met Dylan die voor hem zit door zijn stoel steeds een stukje naar voren te duwen met zijn voet. Naderhand begint hij mij te irriteren, doordat Dylan niet reageerde. Hij gaat steeds met zijn elleboog tegen mijn arm aan. De ene keer net iets harder dan de andere keer. Steeds als ik iets probeer te schrijven schiet ik uit door hem. Ik vind het vervelend, maar dat ga ik niet zeggen. Ik kijk even voor me uit en op dat moment wordt mijn pen uit mijn handen getrokken en naar de andere kant van het lokaal gegooid. "Ja en van wie was die pen?" Vraagt de docent "die was van Matthy mevrouw" zegt Bram. Ik kan hier oprecht geïrriteerd van worden. "Matthy pak je pen maar even en als ik hem nog een keer zie vliegen kun je het lokaal verlaten, begrepen?" Zegt ze streng en ik knik. Waarna ik opsta en snel mijn pen pak. Ik ga snel zitten. Die klootviool heeft ook nog eens mijn schrift weer dicht gedaan. Ik ga weer terug naar de bladzijde en zie dan dat de bladzijde waarin ik aan het werk was helemaal is verpest. Die klootzak heeft in mijn schrift lopen krassen terwijl ik die pen aan het halen was. "Succes met werken hé" zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn schouder legt. Ik kijk hem aan en sla zijn hand van mijn schouder. "Rustig maar kleintje" zegt hij. Ik doe mijn schrift dicht en leg mijn handen over elkaar.  Ik kijk naar buiten en laat op die manier mijn woede even zakken. Als de bel gaat, doe ik snel mijn spullen in mijn tas en loop in snelle pas het lokaal uit.

Pov Milo
Matthy loopt langs me het lokaal uit. Dit kan niet veel goeds betekenen. Ik gooi mijn tas over mijn schouder en loop snel achter hem aan. We hebben het voordeel dat we uit zijn. Ik loop kinderen uit onze klas voorbij. Maar Matthy loopt niet naar de kluisjes maar juist naar beneden de trap af. Ik loop iets achter hem de trap af en volg hem. Ik loop nu een paar meter achter hem, in een gang, waar niemand is. Het laatste kleine stukje ren ik snel en dan draai ik Matthy om, door hem bij zijn schouder te pakken en om te draaien. Even schrikt hij. Maar als hij mij ziet kijkt hij me alleen maar aan. "Wat?" Vraagt hij bot. Dit heb ik nooit eerder mee gemaakt. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik "helemaal niks. Dus laat me alsjeblieft met rust" zegt hij en hij wilt zich omdraaien om verder te lopen. Ik pak hem vast aan zijn arm. "Ho even Matt. Wat is dit? Wat is er überhaupt? Zo herken ik je helemaal niet?" Zeg ik "Mag ik alsjeblieft even alleen zijn?" Vraagt hij zachtjes. En ik knik. Ik laat hem los en hij loopt snel de gang uit. Ik ga terug naar de kluisjes. Onderweg kom ik mijn geschiedenis docent tegen. "Hey Milo, weet jij toevallig waar Matthy is? Of is hij al naar huis?" Vraagt ze "Hij liep net hier door die gang, maar ik weet niet waar naartoe" zeg ik. "Oké bedankt" zegt ze en ze loopt de gang in. Ik loop de trap weer op. Bij mijn kluisje pak ik mijn jas eruit en doe hem dan weer dicht. Het valt me op dat Matthy hier nog niet is of misschien is hij er al geweest. De bel is al 15 minuten geleden gegaan. Mijn vader komt me 30 min na de bel pas ophalen, want daarvoor had hij geen tijd. Ik loop met mijn jas in mijn handen naar de kantine, waar ik een jongen zie zitten. Het is niet zomaar een jongen. Het is Matthy, dat zie je aan alles. Hij zit op een stoel met opgetrokken knieën, hij heeft zijn capuchon over zijn hoofd die hij in zijn knieën verbergt. Ik loop er naartoe. Zijn tas staat op de tafel. Ik leg mijn tas voorzichtig op de tafel, want ik wil hem niet laten schrikken. Ik hoor hem zachtjes snikken. Er is een kleine ruimte tussen Matthy en de muur naast hem ik pak een stoel en prop die ertussen. "Matt niet schrikken ik ben het, Oké?" Vraag ik en ik zie hem zachtjes knikken. Ik heb mijn arm achter zijn rug en wrijf er zachtjes overheen. Ik zie Carolijn langs lopen. "Is hij oké?" Vraagt ze en ik knik. Ze glimlacht en loopt door. "M- Milo?" Zegt hij zachtjes "ja?" Zeg ik "H- het spijt me van de net" zegt hij "geeft niet Matt" zeg ik zachtjes. Hij haalt langzaam zijn hoofd uit zijn knieën en kijkt me met betraande ogen aan. "Echt niet?" Vraagt hij zachtjes. "Echt niet" zeg ik. Hij laat zijn hoofd op mijn schouder liggen en laat zijn laatste paar tranen hun weg volgen. "Wat is er gebeurd, Matt?" Vraag ik. En hij haalt zijn schouders op. "Ik weet niet, maar een paar kinderen doen de heletijd kut tegen mij" zegt hij zachtjes en ik weet precies wie hij bedoeld. "Wat hebben ze gedaan vandaag?" Vraag ik. "Ik laat het zo zien, ik wil nog even zo blijven zitten" zeg hij en ik grinnik. Ik zie in de verte onze geschiedenis leraar aan komen lopen. Als ze zowat voor ons staat zegt ze "Matthy ik vond jou gedrag zeer slecht deze les, als dat de volgende les niet verbeterd, mag je er meteen uit" en met dat gezegd loopt ze weg. Ze ziet letterlijk dat een leerling die zij les geeft heeft gehuild en dat interesseert haar niet. "Wat een npc" zeg ik en ik hoor degene die met zijn hoofd op mijn schouder ligt hard lachen. Ik voel mijn trui nat worden, maar dit keer niet van tranen van verdriet, maar van het lachen. Zodra hij weer blij is ben ik dat ook. "Nou mag ik nog zien wat ze hebben gedaan?" Vraag ik ongeduldig "ohja" zegt Matthy die opstaat. Ik weet dat hij net moest huilen door het totaalplaatje van de afgelopen paar maanden, maar ik ben gewoon benieuwd. Hij opent zijn tas en geeft mijn zijn geschiedenis boek. "Bladzijde 47" zegt hij en ik open zijn hoek terwijl hij met zijn handen speelt en weg kijkt. Ik zie een bladzijde die verkreukeld en onder gekrast is. Ik kijk hem met medelijden aan. Ik sta op en pak zijn handen vast en trek hem dan in een knuffel. "We gaan zorgen dat dit stopt, goed?" Vraagt ik en ik voel hem knikken. Ik voel mijn telefoon ineens trillen. Ik kijk snel en zie 4 gemiste oproepen van mijn vader. Ik zou al 10 minuten geleden beneden moeten zijn. "Matt mijn vader staat beneden" zeg ik "ik ga mee dan ga ik op mijn fiets naar huis" zegt hij en ik knik. We pakken onze spullen en lopen dan samen naar beneden. Ik geef hem nog een laatste knuffel en dan loopt hij naar de fietsenstalling en ik naar de parkeerplaats. Liever ruzie met mijn vader dan mijn vriend pijn zien lijden.

1609 woorden
Heeft even geduurd en daarom ook een iets groter deel dan gewoonlijk :)