❗HİKAYEDE +18 İÇERİK BULUNMAKTADIR. GEÇEN İSİMLERİN, KURULUŞLARIN VE YERLERİN HİÇBİRİ GERÇEK DEĞİLDİR! HEPSİ HAYAL ÜRÜNÜDÜR! GERÇEK KİŞİLERLE BAĞLAŞTIRILMAMASINI RİCA EDİYORUM! ❗
Sevgisiz büyütülen kalplerin yarattığı dünya olacak bu dünya!
Bu sözü...
🎵Multimedya; Conan Gray - Memories (Official Music Video)
Merhabalar, minik ailem...
Kendinize çok dikkat edin.
Bir gün hepinizle yan yana olmak dileğiyle...😊🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🫧
Birisi tarafından sevilmek, birisi tarafından korunmanın ne demek olduğunu son dönemlerde çok fazla sorguladığımı düşünüyordum. Sevginin, kendi yaşadığın acına izin vererek o sevginin sahibini bırakacak kadar aciz bir duygu olduğunu düşünmüyordum. Sevgi bana göre bu kadar basit değildi, bu kadar basit olamazdı. Bu bir nedenin ardına sığınmak gibi geliyordu bana bir noktada. Birkaç gün önce bunun böyle olduğunu düşünmüyordum ama yaklaşık üç gündür yanında olduğum Bera, bana bir sevginin nedenler arkasına sığınarak insanlara geri de bırakılamayacağını hissettirmişti.
Hissettirmenin, sözlerin yanında hiçbir şey olduğunu anlamıştım.
Bera, hislerini iyi saklayan bir insandı fakat bana karşı bu cabaya girmiyordu.
Günlerdir aynı evde olmamızın sanırım en büyük artısı onu daha iyi tanımamdı. Bera ve ailesi benim mükemmel sandığım ailemin aslında ne kadar sorunlar içine kapanarak saklandığını anlatıyordu saki. Dışarıdan bakıldığında sert sırlarımız sayesinde bir arada duran, her an birbirine gülümseyen, gözleri birbirine bakarken parlayan bir aile gibi duruyorduk. Belki de bunlardan da önemlisi, bir aile gibi duruyorduk fakat aslında aile değildik. Zorundalık yüzünden yan yana duran beş kişi gibi hissediyordum kendimizi. Zihnimde her şey yerli yerine oturmuştu sanki.
Annem, yaptığı hatalara katlanmak zorunda kaldığı için babamla evlenmişti.
Babam, eşi tarafından aldatılmıştı ve belki de hatayı kendinde bulduğu için bunu telafi etmeye çalışıyordu.
Göktuğ abim, acılarıyla o kadar kötü bir durumdayken bir ailenin içinde gibi ait hissetmek onun kendi zorundalığı olmuştu.
Gökberk abim, ikizi için yaşıyordu bir nevi. O gece, o ormanda yaşanılan bir olay vardı ve kimse bilmiyordu ama Gökberk abim o zamandan beri Göktuğ'a ya bağımlıydı. Göktuğ abim bizimle olduğu için bu ailede olmalıydı.
Ben, kendi yaşadığım için midir daha çözemedim fakat bence en acı zorundalık benimkiydi.
Ben, zorunda olduğum için var olmuştum...
Annemin hatalarını düzeltmesi için bir zorundalıktım ben.
Babamın hatalarını yok sayıp yeni bir aile kurabilmesi için bir nevi o aileye verdiği hediyeydim, o aileyi toplayabilmesi için kabullendiği zorundalıktım ben.
Göktuğ abimin bu aileye kendi ailesi gibi kabullenebilmesi için hatta daha da acısı, onun acılarına odaklanmaması için eline verilen bir zorundalıktım ben.
