❗HİKAYEDE +18 İÇERİK BULUNMAKTADIR. GEÇEN İSİMLERİN, KURULUŞLARIN VE YERLERİN HİÇBİRİ GERÇEK DEĞİLDİR! HEPSİ HAYAL ÜRÜNÜDÜR! GERÇEK KİŞİLERLE BAĞLAŞTIRILMAMASINI RİCA EDİYORUM! ❗
Sevgisiz büyütülen kalplerin yarattığı dünya olacak bu dünya!
Bu sözü...
Bu arada bu kız, satır arası yorumlarınızı okumaya bayılıyor <3
Bu satıra bu bölüme kadar olan bölümler hakkında yorumda bulunursanız çok memnun olurum. Önerileriniz ve fikirleriniz özellikle şu raddede benim için çok önemli...
8. Bölümle sizlerleyim! Eğer ki sizlerde hazırsanız Güz Bahçesi yeni bölümle beraber sizinle beni bir araya getirmeye hazır! ✨
Buraya okumaya başlama tarihinizi ve saatinizi yazarsanız çok memnun olurum.
Keyifli okumalar, Güz Bahçesi Ailesi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🫧
Neden bilmem kendimi bildim bileli her zaman insanlardan çekinir, onlarla konuşmaktan korkardım. Sanki onlarla bir anı yaşamak ya da onlara kendimi anlatmak bir nevi kendi mezarımı kendim kazmak demekti. Neden böyledir ya da beni bu hâle ne getirdi tam olarak bilmiyordum fakat artık kabullenme noktasından bir adım gerideydim, son bir adım sonra bir daha hiçbir zaman insanlarla kolay kolay bir şey paylaşamayacağımı kabullenecektim. Bir adım atmıştım fakat bu ileriye değil geriye doğruydu. Geriye doğru ilk adımımın ad; Beren idi.
Beren, benim ilk arkadaşımdı. Belki kendi kendime tanıştığım ilk insan değildi ama beni olduğum gibi gören tek arkadaşımdı. Beren ile beraber bu zamana kadar korkarak yaşam biçimim hâline getirdiğim maddeleri elimin tersi ile bir vuruş yapıp onu güvenli alanıma alıp ona sımsıkı sarılmıştım. Bu, bir insanla konuşmaktan ya da ona kendini anlatmaktan daha farklı bir şeydi. Ona sarılmıştım, kalbimi sağ göğsündeki boşluğa yerleştirmiş, onunda kalbini sağ göğsümdeki boşluğa yerleştirmiştim.
Önümdeki belgeye son bir bakış atıp her şeyin eksiksiz olduğunu gördüğümde tükenmez kalemin kapağını kapatıp belgeyi karşımda oturan altmışlarında gösteren müdüre uzatmıştım. Gülümsemeye çalışarak zorlukla uzanarak kâğıdı önüne almış ve bilgilerimi sisteme geçirerek nakil işlerini halletmeye çalışıyordu. Fakat anladığım kadarıyla bilgisayar işlerinden o kadar da iyi anlamıyor olacak ki neredeyse harflere tek tek basacak gibi duruyordu. Sanırım yakında müdürüm, öğretmenim olacak biri hakkında bu tarz bir konuşma yapmam yanlıştı fakat bunu böyle hisseden tek kişi ben değildim, abilerim ve Beren de dakikalar ilerledikçe baygınca beklemeye başlamışlardı. "Evet, kaydınız tamamlanmıştır. Adin, hayırlı olsun. Artık sende bir Güz Bahçesi Koleji öğrencisisin."
Kibarlıkla gülümseye çalışarak "Teşekkür ederim efendim." demiştim. Herkes kalkmak için kımıldamaya başladığında karşımdaki adam "Mehmet Bey ve Kerem Bey eğer ki biraz vaktiniz varsa sizinle bir konu hakkında konuşmak istiyorum." demişti. Babam ve Kerem amcam birbirlerine bakıp onu onaylamıştı. Biz kalkmak istediğimizde kalabileceğimizi işaret etmişti. "Efendim, bu kolej kurulduğundan beri bu okulda görev yapmaktaydım. Elimden geldiğince en iyisini yapmak için uğraştım. Fakat artık yaşımdan dolayı farkındayım ki bu görevi layıkıyla yerine getirememekteyim. Sizin de izninizle istifamı vermek istiyorum. Öğrenciler için daha genç ve işinde daha iyi bir müdür daha iyi olacaktır. Eminim siz de kararımı anlayışla karşılayacaksınızdır."
