Uitgehuwelijkt, maar toch gelukkig?

Hoofdstuk 47

'Mijn biologische vader?' vroeg ik ter bevestiging. Safouan keek me met een intense blik aan. "Ja, jouw biologische vader" antwoorden hij. Geschrokken maar vooral verbaasd keek ze voor zich uit. Ze voelde de warme hand van Safouan op haar been.

'Waar is hij nu?' vroeg ze aan Safouan. "Hij is terug naar Antwerpen" antwoorden hij. Ze keek hem teleurgesteld aan. 'Had je het aan mij verteld als Ilias het niet had verteld?' vroeg ze nu. Haar opmerking kwam als een klap binnen. Hij spande zijn kaken. "Tuurlijk" antwoorden hij.

Ze leek opgewekt, ze was benieuwd. Ze wou haar vader al te graag zien. Tegelijk verwijten ze haar vader dat hij haar niet eerder heeft opgezocht. Hij had namelijk vijfentwintig jaar te tijd. Hij heeft nooit contact gezocht met haar.

Safouan stond nu op. "Ik ga even een luchtje scheppen" zei hij tegen Oumaima. Ze keek hem intens aan. 'Mag ik nog wel een kus?' vroeg ze met pretoogjes. De koude blik van Safouan veranderde naar een warme glimlach. Hij drukte een lange kus op haar lippen. "Ik kom zo terug" zei hij voordat hij verdween.

Toen hij de deur achter zich sloot ademde hij diep uit. Hij maakte een paar knoopjes van zijn blouse los. Hij vervloekte Ilias voor zijn komst. Hij wist ook niet wat haar vader nu uitspookte en waar hij was. Hij moest gauw uitzoeken wat zich afspeelden.

Safouan greep naar zijn telefoon en belde zijn neef op. Ze hadden afgesproken op kantoor. Het werd tijd om het werk ook te herpakken. Hij stopte zijn telefoon weer weg. Hij liet zijn blik nog kort vallen op de deur. Het was niet veilig om haar alleen te laten.

Hij belde Ikram op. Gelukkig had ze dienst, snel stond ze voor zijn neus. 'Ik ben binnen een uur terug' verzekerde hij haar. "Moet ik mij zorgen maken?" vroeg ze bezorgd. Hij ademde diep in en uit. 'Nee, maar ik wil haar niet alleen laten. Niet na alles' ze knikte. Ze schonk hem een glimlach. "Je kan op mij rekenen" antwoorden ze. Hij schonk haar een glimlach en gaf haar nog een schouderklopje. 'Dankjewel' zei hij dankbaar voordat hij verdween.

Hij liep het ziekenhuis uit. Verbaasd keek hij naar zijn ex vriendin die bij zijn auto stond. 'Yousra?' ze kwam van zijn auto af. Ze nam hem plotseling in een omhelzing. Hij duwde haar gauw van zich af, hij had haar zet niet verwacht. 'Wat doe je hier, wij waren uitgesproken' siste Safouan. Yousra keek hem intens aan. "Kalm, ik had kort met je willen praten" zei ze. 'Nogmaals, wij waren uitgesproken' herhaalde hij weer. "Ben je ons dan echt zo snel vergeten?" vroeg ze. Safouan zijn geduld was op. Hij greep ruw aan haar arm. 'Ik kan je verzekeren dat mij geen haartje aan jouw boeit. Ik ben getrouwd Yousra, wij zijn verleden tijd' riep hij haast in haar gezicht.

Ze trok zich los uit zijn greep. Pijnlijk wreef ze over haar arm heen. Ze schonk hem een gemene glimlach. "Wij zien elkaar spoedig" verzekerde ze hem voordat ze verdween naar haar eigen auto.

Safouan keek haar na. Hij maakte zich zorgen. Hij wist tot wat ze toe in staat was. Het was een geniepige griet. Hij probeerde het voorval naast zich neer te leggen. Hij opende zijn auto en stapte in. Hij startte de auto en reed na maanden richting zijn bedrijf.

Met een traan over haar wang keek Oumaima naar Safouan die werd omhelsd door een dame. Is dit wat hij ziet in een luchtje scheppen. Was hij op Oumaima uitgekeken? ze had hem tekort gedaan. Hij had maanden op haar gewacht. Ze wende zich pijnlijk af. Hij had haar gekwetst. Ikram keek haar met medelijden aan. "Hij heeft hier een goede reden voor" probeerde ze Oumaima te verzekeren. Oumaima keek haar vriendin strak aan. 'Ik hoop het' fluisterde ze.