Uitgehuwelijkt, maar toch gelukkig?

Hoofdstuk 36

De tijd tikte, beiden families zaten te wachten op de verlossing. Verlossing uit hun pijn, verlossing uit deze hel. Ze waren nu ruim gerekend vier uur bezig met Oumaima. Safouan was verslagen, zijn gedachtes gingen naar afgelopen avond. Toen hij haar stevig vast had, toen hij kon genieten van haar onbeschrijfelijke geur. Hij had pijn, ontzettend veel pijn.

Zijn moeder stond op vanuit haar stoel en liep naar haar ontroostbare zoon. 'Weldi, sta op' droeg ze haar zoon op. Het verdriet dat hij verborgen probeerde te houden was zichtbaar toen hij naar zijn moeder keek. Hij stond op vanuit de grond en liet zich in de armen van zijn moeder vallen. Als een klein jongetje probeerde zijn moeder hem te sussen. 'Lieveling, Allah is groot' fluisterde zijn moeder terwijl ze over zijn rug streelde.

Hij kwam los uit de armen van zijn moeder. En draaide zich nu om naar de rest van de menigte die op het verlossende nieuws aan het wachten waren. De moeder van Oumaima leek levenloos. Ze is niet gestopt met huilen, haar man hield haar vast in zijn armen. Anis was met de kinderen van Ilham aan het spelen terwijl de ouders van de tweeling elkaar stevig vast hadden. Hij voelde een grote leegte, hij miste zijn Oumaima.

Ze moeder drukte een dosis moed in zijn schoenen. 'Zoon, doe een dua voor je vrouw' ze wees naar boven. 'Onthoud, dat Allah je niet vergeet. Het ligt allemaal in de handen van de alle machtige, vergeet hem niet en dan vergeet hij jou ook niet.' Safouan glimlachte naar zijn moeder. "Shokran mama." De moeder schonk haar zoon een tedere glimlach voordat ze zich weer keerde naar haar familie die vol verdriet samen sterk probeerde te blijven voor de geliefde van Safouan.

Safouan hield een verpleegster op die langs liep. 'Is er een gebedsruimte in het ziekenhuis?' vroeg hij aan haar. "De gang uit en dan meteen rechts" antwoorden de verpleegster voordat ze weer veder ging met haar werk. Safouan richte zich op de familie. 'Het Magreb gebed is aangebroken, er is een gebedsruimte in het ziekenhuis' stelde hij voor. Alle mannen stonden recht. Safouan richten zich naar zijn moeder. Hij hield haar hand vast. 'Mama, houd me alstublieft meteen op de hoogte' smeekte hij haast. Ze moeder gaf hem een geruststellende blik. "Ga weldi, Allah y takabel" hij drukte een kus op het voorhoofd van zijn moeder voordat hij samen met de andere mannen richting de gebedsruimte gingen.

Ze verrichten allemaal de wassing. Ze keerde zich daarna naar de gebedsruimte. Safouane lijden het gebed. De prachtige Adan klonk uit de microfoon die Safouan vast hield. Hij kon het niet droog houden, hij voelde een hand op zijn schouder. Hij voelde de aanwezigheid van zijn vrouw. 'Hou je sterk liefje, ik ben bij je' hoorde hij haar prachtige stem fluisteren. Hij hield zich sterk. Nadat hij klaar was met de Adan richte hij zich op het gebedskleed. 'Allah u akbar' reciteerde hij voordat ze begonnen met het gebed.

Terwijl de mannen zich keerde naar Allah de allemachtige waren de hulpverleners druk bezig met het redden van het leven van Oumaima. Ikram hield de buis stevig vast bij de mond van Oumaima. Ze kon niets anders dan Allah op hulp vragen. 'We verliezen mevrouw!' hoorde Ikram de chirurg roepen. Ikram hield haar hart vast. Ikram hoorde een oorverdovende piep.

De mannen waren klaar met het gebed. Safouan verhief zijn handen in de lucht. 'Oh Allah de almachtige, ik vraag u om mijn vrouw te genezen haar te beschermen en haar te laten leven. Vergeef mij en vergeef haar. Geef haar de kracht om bij ons terug te keren, gezond en vol vreugde. Ya allah help mij, help ons. Ik heb pijn ya allah, genees mijn vrouw!' riep Safouan vol emotie. De tranen stroomde over de wangen van Safouan.

'Doe wat!' riep Ikram naar de chirurg. Hij schudde met zijn hoofd. Hij wuifde naar zijn assistent "tijdstip van overlijden is 20:45" reciteerde hij naar zijn assistent. Ikram liet de buis los die de vast hield en haastige zich naar de het reanimatie stroom apparaat. 'We zetten reanimatie op!' riep ze. De hulpverleners stonden haar bij. Ze legde beide platen op de borst van Oumaima. 'Hou vol Oumaima' fluisterde Ikram. 'Stroom!' riep ze. Iedereen keek afwachtend naar het hartslag apparaat. Geen resultaat. 'Stroom!' riep Ikram weer. Afwachtend en vol spanning keken ze naar het apparaat dat zijn werking deed. Een opgelucht gevoel nam het van Ikram over. Ze wees omhoog 'dankjewel Allah' fluisterde ze.

De chirurg richten zich weer op Oumaima. Het duurde niet lang meer voordat ze klaar waren met Oumaima. De chirurg richten zich op Ikram. "Mevrouw is buiten levensgevaar, ze mag naar de kamer op de 4de etage. Ze moet wel goed in de gaten worden gehouden" gaf hij Ikram de opdracht. Ze ademde diep uit. Haar vriendin had het overleefd, ze was weer onder ons.