Uitgehuwelijkt, maar toch gelukkig?

Hoofdstuk 43

Langzaam maar vooral teder ging Oumaima door zijn donker gekleurden haar. Hij sliep vredig op haar buik, spontaan verscheen er een vredige glimlach op haar gezicht.

Ze was blij, blij dat ze haar man kon aankijken. Weken heeft ze zijn stem gehoord. Hoe graag ze op hem wou antwoorden, hem wou omhelzen en hem wou kussen. Ze kon het niet, haar lichaam liet het niet toe.

Ze was ontzettend kwetsbaar. Haar lichaam voelde beurs aan. Echter durfde ze geen kik te geven, ze wou Safouan niet wakker maken. Haar vingers gingen gelijk door zijn prachtige lokken. Ze nam haar tijd, haar tijd om van haar man te genieten.

Haar aandacht werd getrokken door geklop op de deur. Ze antwoorden niet, de deur werd langzaam open gemaakt. Ze keek recht in de ogen van Anis. Hij moest twee keer knipperen toen hij de vrouw van zijn neef met open ogen zag zitten.

Droomde hij nu? hij liet de tas die hij vasthield met een klap vallen. Hij zag zijn neef langzaam ontwaken uit zijn slaap.

Slaperig keek Safouan op naar de kant waar het geluid vandaan kwam. Hij keek zijn neef geïrriteerd aan, hij had hem laten schrikken. Hij lag heerlijk te slapen, hij lang niet zo vredig kunnen slapen. Vreemd keek hij naar Anis die over hem heen keek. Hij volgde nu de blik van zijn neef.

Zijn hart sloeg een hartklop over. Hij hield zijn adem in, hij voelde zijn beiden handen niet meer. Geschrokken keek hij naar zijn vrouw, die wakker was. Hij zag de tranen over haar wangen rollen. Hij wou niet meer nadenken, hij wou niks meer begrijpen.

De tranen vielen over zijn wangen. 'Oumaima' fluisterde hij. Oumaima schonk hem een lieve glimlach. Hij greep met beiden handen naar haar gezicht en trok zich zelf naar haar toe. Hij drukte een kus op haar lippen alsof ze elk moment in een miljoen stukjes zou breken. Zijn kus werd beantwoord.

Na maanden werd zijn kus beantwoord. Na maanden voelde hij zich compleet, na maanden voelde hij vreugde. Het voelde alsof hij weer leefde. Het kon hem niet schelen wie er naar hem keek, wie hun kon zien.

Hij was blij en vooral opgelucht. Zijn vrouw was wakker. Zijn smeekgebeden die hij elke dag verrichtte waren verhoord. Hij bedankte zijn heer.

Hij was dichtbij zijn vrouw en dat is het enige wat op dit moment voor hem telt.