Uitgehuwelijkt, maar toch gelukkig?

Hoofdstuk 30

Oumaima,

Nog steeds sprakeloos zat ik op de bank. Ik lag in de grote armen van Safouan. De stilte vulde mijn verdriet aan. Mijn vader, blijkt niet mijn biologische vader te zijn.

Ik ben jaren voorgelogen. Jaren heb ik gedacht dat mijn vader mijn biologische vader was. Ik heb nooit gedacht dit nieuws te horen, niet van Ilias. Wist hij het al? hoe is hij er achtergekomen?

Mijn gedachtes dwaalde naar de dag van mijn huwelijk. Zijn woorden vlogen door mijn gedachtes. Hij had mij weggeven zonder enige emotie. Hij heeft mij gevoelloos indirect de deur gewezen. Hoe kon hij het doen? Hoe?!

Ik kon het niet accepteren. Mijn held, mijn voorbeeld en de eerste man waar ik van hield. Ya allah, waar is mijn biologische vader?

"Lieveling, we kunnen beter morgen pas langs je vader gaan" zei Safouan terwijl hij mij afwachtend aankeek. Ik keek hem aan, mijn vader. Kan ik hem wel zo noemen? ik wou hem haten, maar ik kon het niet. Hij had mij zo veel verdriet aangedaan maar ik kon hem niet haten, niet na alles.

'Nee, ik wil vandaag gaan' zei ik tegen Safouan terwijl ik hem strak aankeek. Hij hield mij stevig vast  en drukte een kus op mijn voorhoofd. "Lieveling, wat jij wilt" zei hij. Hij liet me los en ik stond op. 'Ik heb antwoorden nodig Safouan' zei ik. Hij stond op en reikte zijn hand naar mij uit. "Ga je mee?" ik knikte en liep samen met Safouan naar buiten. Al snel zaten we in de auto richting mijn ouderlijk huis. Ik barsten van de zenuwen. Ik wist niet wat ik kon verwachten, welk antwoord zal ik krijgen? waar is mijn vader?

Safouan was druk bezig met zijn telefoon. Hij belde een paar afspraken af die hij had ingepland staan. Ik moest Allah bedanken dat Safouan Ilias op de camera's had gezien. Anders had ik meer problemen voor mij zelf gecreëerd. Ik zal doelloos naar mijn afgang gaan.

Toen we de straat van mijn ouders inreden voelde ik de hand van Safouan op mijn boven been. Hij stuurde mij een aanmoedigde blik. Ik ademde diep in en uit. Hij parkeerde de auto voor de deur. Ik stapte meteen uit en liep vol adrenaline naar de voordeur. Ik belde aan en stond afwachtend te kijken naar de deur.

Toen ik mijn moeder mij met tranen zag aankijken, brak ik. De tranen vloeide langs mijn wangen heen. Ik vloog haar om haar nek. "Het spijt me
bentie, samhili!!" schreeuwde ze huilend terwijl ze op haar borst sloeg. Ik probeerde haar van de grond te houden. Ik voelde niks meer, al mijn gevoel was uit mij gezogen.

'Mama, safi doe rustig' riep ik naar haar toe. Ik voelde de leegte achter mij gevuld worden door de aanwezigheid van Safouan. Hij nam mijn moeder van mij over. Ik greep naar mijn hals en trok mijn kraag iets wijder. Ik had het bloed benauwd. We stapte het huis in en ik deed de deur dicht. Ik schoof mijn schoenen uit en liep naar de woonkamer.

Mijn hart miste een hartslag toen ik mijn vader zag zitten. Hij keek mij zonder enige emotie aan. Het leek alsof er geen gevoel in hem zat. 'Waarom?' kwam er tussen mijn lippen vandaan. Mijn moeder keek me gebroken aan. "Bentie, ga alstublieft zitten" fluisterde ze. Ik schudde met mijn hoofd. 'Ik ga niet zitten, ik wil een antwoord!' riep ik nu boos. Ik ging nu tegenover mijn vader staan. 'Waarom, waarom!' schreeuwde ik in zijn gezicht. Hij stond op en keek mij ijzig aan. "Schreeuw niet tegen je vader!" riep hij nu streng mijn kant op. 'Je bent mijn vader niet!!' schreeuwde ik.

Toen ik zijn hand naar boven zag gaan bereiden ik mij voor een klap. Toen ik zijn arm in de lucht zag hangen keek ik naar Safouane die zijn hand stevig vast hield. Hij duwde zijn hand naar beneden. "Waag het, om mijn vrouw met een vinger aan te raken!" siste hij dreigend naar mijn vader toe.