Uitgehuwelijkt, maar toch gelukkig?

Hoofdstuk 20

Oumaima,

Er kwam geen woord tussen mijn lippen vandaan. De angst nam het over van mijn gezond verstand. Safouan leek geïrriteerd van mijn keus om mijn mond te houden. Zijn blik was hard, ik zag de jongen niet terug die ik een paar uur geleden had meegemaakt.

"Wat deed je met, Ilias Loukili!" schreeuwde Safouane in mijn gezicht. 'Ik..ik' stotterde ik door mijn tranen heen. "Laat mij het beter vragen, wat doe je met mijn beste vriend!" schreeuwde hij.

Met grote ogen keek ik naar de man voor mij. Mijn man die bevriend is met mijn oud geliefde. Het was alsof hij mijn ziel met zijn woorden uit mijn lichaam had gezogen. Het enige wat ik kon doen is naar zijn ogen kijken, zijn ogen vol woeden en verdriet. Zijn ogen die mij zo veel willen vertellen. 

Ik gaf hem gelijk, hij had zijn punt gemaakt. Hoe zou ik reageren als ik hem met een andere vrouw zag. Bijna kussend, verdomme. Ik had mij zelf onteerd, ik had mijn man onteerd en het ergste van alles ik heb mijn woorden die ik had uitgesproken aan mijn vader onbewust tegen gewerkt.

Het was stil. Het enige wat te zien was, was een vrouw vol met angst. Een vrouw die haar eigen gevoelens niet begreep. Een vrouw die in de knoop zat met haar zelf, ze was sprakeloos. Daarnaast had je een man, de man van de vrouw die gekwetst was door zijn vrouw. Zijn vrouw die hem in die ogen aankeek terwijl ze hem voorloog. De vrouw waar hij gevoelens voor begon de koesteren. Hij durfde het echter niet uit te spreken nadat hij het beeld had gezien. Het beeld dat op zijn netvlies was geschreven. Het beeld van zijn vrouw in de armen van zijn bestevriend. Zijn bestevriend die de pijn met hem heeft meegemaakt en het mooie met mij heeft meegemaakt.

Zijn vrouw bijna kussend met zijn beste vriend. Dat had de man zijn hart gebroken, in een miljoen stukjes. Hij verdiende een uitleg een uitleg voor zijn pijn en de verraad..