My Destination (MY Series #3)

Travel 46

Travel 46

I spent my whole day and night walking on the streets here in New York. I literally figured out how big this city is.

Sa dami ng streets na napuntahan ko, isa lang ang na-realize ko.

Everything has a reason.

While sitting in my balcony, I dialed Jah's number using my old number.

Surprisingly he answer the call right away.

"Hey..." I whispered.

"Seah?" He called my name.

Agad akong napangiti dahil doon. It's been a while, it's been a while.

"Is this Jah Rodriguez? I mean the Jah that I knew from the beach? The Jah that I used to hate... and like at the same time?" I said and laugh a little.

Tinungga ko na ang natitirang laman ng wine bottle ko. Pang-lima ko na yata 'to at sobrang busog na busog na ako sa alak.

"Seah. Are you drunk?"

"Drunk? Who? Me? No, of course not! Why would I d-drink?" I said and I burp.

Ako lang ang tumawa doon dahil sobrang tahimik ng kabilang linya ngayon. Ayos lang ba siya? Is he still there?

"Hello? Are you still there? Am I still talking to Jah-"

"I'm coming there." He said and he ended the call.

Umiling-iling ako atsaka ako huminga ng malalim. Inilagay ko rin ang mukha ko sa railings ng balcony at mainam na tumingin sa city lights.

"Haniah was right, I know to myself that I can still forgive them. I just need a time for myself. I just need to breathe again." I whispered to myself.

Naramdaman ko na lang na umiiyak na ako ngayon dahil sa mga luha na nasa pisngi ko, hindi ko maitatanggi na gusto ko na lang bumalik sa dati, sa nagpapakalayo ako dahil lang malungkot ako at gusto kong makalimot pansamantala.

Hindi sa ganitong sitwasyon. Hindi na ang dahilan ko ay gusto ko siyang layuan dahil ayokong aminin sa sarili ko ang dapat ko ng inaamin.

"I like him. No. I love him."

--

I want to sob with what I saw. Is she really hurt? Gaano ko ba siya nasaktan? Gaano ba namin siya nasaktan?

Wia warned me ever since yet I didn't listen.

Seah is fragile more than an expensive glass.

"Seah. Wake up." I said.

Hindi ako sanay na makitang ganito siya kahina, ilang buwan din mula nung huli ko siyang nakita na maglabas ng emosyon.

"Who are you... I don't let any guest here..." She barely talk.

Now, I have a lot of reason to thank his father. Kung hindi sa pagpilit niya, hindi ko hihilingin mapunta dito sa New York.

"Kahit lasing ka, ang ganda mo pa din." Bulong ko sa kaniya sabay buhat.

Sa lapag na siya inabutan ng antok kaya inilipat ko na siya sa kama. For sure she'll have a back ache later. I need to ready some medicines for it.

Habang natutulog siya sa kama, inumpisahan ko ng mag-linis ng buong kwarto niya kahit na pwede naman akong tumawag ng taga-linis.

I just don't want anyone to see her peacefully sleeping.

--

Nagising ako na sobrang sakit ng ulo, hindi ko alam kung anong nangyari kagabi pero ang mahalaga ay nandito na ako sa hotel room ko.