ဦးရဲ့မိန်းမက ကျားကျားယားယားကျွန်တော်( သျှားဆက်ရှိန်+ အက္ခရာပျို )

Part - 42 ( Zg + Uni)

တက္လမ္းမွာ က်ေတာ္တို႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးတာနဲ႔
ညေန သံုးနာရီခြဲသြားၿပီေလ။

ေနကလည္း သိပ္မပူေတာ့ ဦးပိန္ ကို ကားနဲ႔
သြားလိုက္ၾကသည္။ မၾကာပါဘူး
ရွစ္မိနစ္ေလာက္ေနတာနဲ႔ ဦးပိန္ ကို
က်ေတာ္တို႔ ေရာက္လာၾကသည္။

" ခရာ...ဒီဦးပိန္ တံတားက သမီးရည္းစားေတြ
အဆံုးထိ အတူတူတြဲ​ေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ
မၾကဲဘူးတဲ့  "

ဦးပိန္ တံတား ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဦးသွ်ား က
ဆိုလာ၍ က်ေတာ္ ဦးသွ်ား လက္ေလးကို
ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။

" ဟုတ္ ဦးသွ်ား က်ေတာ္တို႔ အဆံုးထိ
တူတူေလွ်ာက္ၾကမယ္ေနာ္.... ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲဘူး "

" အင္း.. မင္း ဘက္က ထားသြားရင္ေတာင္
ကိုယ္ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္လႊတ္မေပးဘူး "

" လက္လႊတ္စရာ မလိုပါဘူး ဦးသွ်ား ရယ္
က်ေတာ္ ဦးသွ်ား ကို ဘယ္ေတာ့မွ ထားခဲ့မွာ
မဟုတ္လို႔ပဲ.... ဒီ ဦးပိန္တံတားႀကီးကို သစၥာျပဳၿပီး
က်ေတာ္ သက္ေသတည္တယ္ က်ေတာ့္ ဘက္က
ဦးသွ်ား ကို ဘယ္ေတာ့မွ မထားခဲ့ဘူး...
တကယ္လို႔ ထားခဲ့ရင္ က်ေတာ္ ကားတိုက္ၿပီး
ေသရပါေစ "

" မေျပာနဲ့ ခရာ...!!  ေသမယ္ဆိုတဲ့ စကားကို
မေျပာနဲ႔.... ကိုယ္ မခံစားႏိုင္ဘူး
မင္း ေသသြားရင္ ကိုယ္ပါ လိုက္ေသမွာ "

" ဟင့္အင္း ဦးသွ်ား မေသရဘူး ...နိမိတ္ မရိွတဲ့
စကားေတြ မေျပာနဲ႔ က်ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး "

ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္သြား၍ ခရာ လက္ေလးကို သွ်ား
တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး...

" မင္း မႀကိဳက္ရင္ ကိုယ္ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္ ခရာ
မင္းလည္း ေသမယ္ဆိုတဲ့ စကားႀကီး
မေျပာပါနဲ႔.... ကိုယ္ မခံစားႏိုင္ဘူး "

" ဟုတ္ ဦးသွ်ား က်ေတာ္ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္ "

" လိမ္မာတယ္ ကိုယ္ရဲ႕ ခရာေလး...
လာ... ကိုယ္တို႔ ဦးပိန္တံတား အဆံုးထိ
တူတူေလွ်ာက္ရေအာင္ "

က်ေတာ့္ လက္ေလးကို တစ္ခ်က္နမ္းကာ
ေလွ်ာက္ရေအာင္ ေျပာလာေတာ့ က်ေတာ္
ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။