Genç kadın, elini duvara doğru uzattı. Kendi kanından bir adam onu durdurmaya çalıştı ama durduramayacağını o da biliyordu. Parmakları duvarın saydam, kızıl yüzeyini aştı. Aylardır izini sürdüğü şeye bir adım daha yaklaşmıştı.
Genç kadın önünde dura...
Göz gözü görmeyecek şekilde yağan yağmurun çıplak bedenime her çarpışı, içimdeki kötü duyguları söküp alacak kadar kuvvetliyken bile o duygular beni bırakmıyordu. Kendi balkonumdaydım, bulutlar şatonun mızrak gibi uzanan kulelerinin de tepesinde duruyordu ve yağan yağmur balkonumdan taşarak aşağı doğru akıyordu. İç çamaşırlarıyla olsam da üzerimde beyaz, ince bir sabahlık vardı, kuşağını bağlamamıştım. Zaten sabahlık da ıslandığı için tenime yapışmıştı.
Çıplak ayaklarımla ıslak zeminde birkaç adım daha atarak su damlalarının şiddetle çarptığı korkuluklara ellerimi bastırdım. O an kızıl şimşeklerin, bulutların arasında ilerleyerek birbirlerine gürültüyle çarptığı andı. Önümü göremiyordum, merdivenleri göremiyordum, şehri göremiyordum, sanki yoğun bir sis vardı, öyle çok yağmur yağıyordu. Yüzümden akan su damlaları o kadar çoktu ki, gözlerimi bile açık tutamıyordum. Bu yağmur nedendi? Titreyen dudaklarımı birbirine bastırdım, dudaklarım ıslaktı ve ıslak olmasının tek sebebi yağmur değildi. Annemin gidişinden sonra hissettiğim bütün çaresizlikleri ezen, diğer hissettiğim çaresiz anları unutturan bir çaresizlikle boğuşuyordum. Ki bu çaresizlikten de çok fazlasıydı.
