Genç kadın, elini duvara doğru uzattı. Kendi kanından bir adam onu durdurmaya çalıştı ama durduramayacağını o da biliyordu. Parmakları duvarın saydam, kızıl yüzeyini aştı. Aylardır izini sürdüğü şeye bir adım daha yaklaşmıştı.
Genç kadın önünde dura...
Dağ sarsıldı, geçit kapandı. Adam derin bir nefes alıp kapanan geçite bakıyordu. Tek başınaydı. Bu karmaşıklığı düzeltmek sanki ona kalmıştı ve tek başına yapmak zorundaydı. Ağır yükleri sırtlandığı omuzları çöktüğünde arkasını döndü. Saklaması gereken iki kutu daha vardı ama gücü gittikçe bedenini terk ediyordu. En zor olanı da onun bir parçası olan Tilki Çağlayanı'nı zehirli bir maddeymiş gibi bir kutuya kapatmak, kendinden ayırmaktı. O kutuyu bir taşa çevirmiş, kızının boynuna kolye diye asmıştı. Biliyordu, o göremeyecek olsa da kolyeyi kızı nesli boyunca götürecekti.
Çölün kavuran sıcağı nefes almasını zorlaştırıyordu. Bir adım atıp o dağdan uzaklaşacakken duyduğu sese kulak kesildi. Aniden başını çevirmesiyle yüzünü teğet geçen kırbaç ile gözleri irileşti. Kırbacın sivri ucu yüzünün yanında çakırdayarak geri çekildi. Karşısında duran, elinde siyah bir kırbaç tutan, öfkeyle ela gözlerini ona dikmiş kadını tanıyordu. İrileşen gözlerini kadının yanında hırlayarak bekleyen leopara çevirdi.
"Onu bana geri ver," dedi kadın dişlerinin arasından. Elindeki kırbacı boşluğa doğru salladığında adam omuzlarını dikleştirerek ona baktı. Bu kadının arkasından sinsice onu takip ettiğini biliyordu.
