(Unicode)
ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ကုတို့ ကျောင်းဝင်းထဲမှထွက်လာချိန်တွင် မနက်ခုနစ်နာရီပင်မထိုးသေးပေ ။
“ ငါတို့ မနက်စာအရင်သွားစားကြမလား ? ”
ဂျောင်ကုက ထယ်ယောင်းလက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း မေးသည် ။ ဆောင်းရာသီဆိုလျှင် ခြေလက်အေးတတ်သည့်ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကုလည်း တွဲထားသည့်လက်အား လွှတ်ပေးရန်အစီစဉ်မရှိပေ ။ ထယ်ယောင်းကလည်း ဂျောင်ကုနှင့်လက်တွဲရသည်ကို သဘောကျတာကြောင့် ဂျောင်ကုနှင့်အလိုက်သင့်လေးနေသည် ။
“ အမ်း...မနက်စာကိုပဲအရင်စားကြတာပေါ့ ”
“ ဒါဆိုရင် အရင်ကမနက်စာစားနေကျဆိုင်မှာပဲစားရအောင်...ဟိုတစ်ခါက ငါဝယ်လာပေးတဲ့အစားအသောက်ကိုကြိုက်တယ်မလား ? ”
“ အင်း...ငါ့ကိုအဲ့ဆိုင်ခေါ်သွား ”
“ အိုကေ...သွားကြစို့ ”
ဂျောင်ကုအမြဲစားနေကျ စားသောက်ဆိုင်နှင့်ကျောင်းကသိပ်မဝေးတာကြောင့် နှစ်ယောက်သား အေးအေးလူလူလက်တွဲကာ လမ်းလျှောက်လာကြသည် ။ ထိုစဉ် မေမေကင်မ်သည် သားဖြစ်သူက အိမ်ပြန်မလာတာအတော်လေးကြာပြီဖြစ်တာကြောင့် ကျောင်းကိုလိုက်လာခဲ့သည် ။
သို့သော် ကားပေါ်မှမဆင်းခင် တစ်ခါမှမမျှော်လင့်ထားသည့် ပုံရိပ်အားမြင်လိုက်တာကြောင့် ကားတံခါးဖွင့်တော့မည့်သူမ၏လက်တို့ တွန့်သွားသည် ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်နှင့် စကားအပေါက်လမ်းမတည့်ကြသည့် ကလေးနှစ်ယောက်သည် ယခုတော့ဖြင့် လက်တွဲထားကြသည် ။
အံ့ဩလွန်းတာကြောင့် မေမေကင်မ်သည် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှကလေးနှစ်ယောက်အား မျက်တောင်မခပ်တမ်းစိုက်ကြည့်နေပြီး ကလေးပျောက်သွားခါနီးမှ ဓါတ်ပုံရိုက်ထားရန်သတိရသည် ။ ထို့ကြောင့် မေမေကင်မ်လည်း လက်ကိုင်ဖုန်းအလျင်အမြန်ထုတ်ကာ ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ကုတို့၏ နောက်ကျောပုံကို အလျင်အမြန်ရိုက်ယူထားလိုက်သည် ။
သူမဓါတ်ပုံရိုက်ပြီးသည်နှင့် ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ကုတို့လည်း အကွေ့သို့ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်သည် ။
YOU ARE READING
Compatible Pheromones |TK|✓
Fanfictionမုန်းတီးခြင်းဟုယူဆသော်ငြား... လျစ်လျူရှုမှုတို့ကမစွမ်းသာ... မျှောလွှင့်နေတဲ့ တိမ်လေးတွေလို... ခံစားချက်တွေဟာလည်း ဦးတည်ရာမရှိ... သေချာပါသည် ငါလည်းမင်းကိုချစ်နေပြီ... Start - Dec 14 , 2021 End - Oct 14 , 2022 #pic from pin #crd to owner
