Ο Προφήτης του θανάτου

Επίλογος

Έμοιαζε αρκετά νευρικός. Δεν μπορούσε κανείς όμως να μην τον δικαιολογήσει, αφού τον είχαν αφήσει να ζει μέσα στο μαύρο σκοτάδι. Μέχρι να τελειώσει όλη η επιχείρηση δεν ήξερε τίποτα ,και το τηλεφώνημα νωρίς το πρωί ,τον έπιασε εξ απήνης.

Προσπάθησε αρκετά για να καταχωνιάσει την οργή του κάπου που δεν θα τον επηρέαζε, και τώρα που τους είχε μπροστά του, πάλευε μέσα του για να μην ξεσπάσει. Όταν η Αστυνόμος Μπακοπούλου του εξήγησε τι είχε γίνει, ένιωθε την ματιά του να κόβει την σάρκα της σαν ακονισμένο μαχαίρι, θα μπορούσε να πει πως πονούσε περισσότερο και από τον βγαλμένο της ώμο. Ο Αρχηγός σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα του και πήγε προς το παράθυρο. Ύστερα, στηρίχτηκε στο επιδαπέδιο κλιματιστικό και τους κοίταξε, όπως θα κοίταγε μια μάνα το παιδί της που ενώ θα έπρεπε να το μαλώσει δεν το έκανε.

-Και πως μπήκε μέσα; την ρώτησε ύστερα από αρκετή ώρα μέσα στην σιωπή. Η ομάδα που έστειλα τα έλεγξε όλα, εκτός και αν ήταν και αυτοί μέσα στο κόλπο.

Η Αστυνόμος Μπακοπούλου κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

-Όχι, όχι τα παιδιά δεν ήξεραν τίποτα, του απάντησε αυτή και πήρε μια ανάσα, με δυσκολία, καθώς είχε μερικούς μώλωπες στον θώρακα. Αν μου επιτρέπεται θα σας εξηγήσω τα πάντα.

Ο Αρχηγός δεν είπε τίποτα, απλά έκανε μια κίνηση με το χέρι δίνοντας της την άδεια.

Η Αστυνόμος Μπακοπούλου έκατσε στην καρέκλα, το ίδιο έκανε και ο Άγγελος, αφού τόση ώρα, την αναφορά την έδιναν όρθιοι.

-Όταν ανακαλύψαμε την αποθήκη, άρχισε να του λέει, υπήρχαν και πολλά σχέδια σπιτιών. Το κάθε σχέδιο είχε και το όνομα αυτουνού που έμενε.

-Και βρήκες και το δικό σου, συμπέρανε ο Αρχηγός και καθάρισε το μέτωπο του από τον ιδρώτα. Μπορεί να μην έκανε ζέστη, αλλά και μόνο στην σκέψη ότι έπρεπε να δώσει αναφορά στους από πάνω, αγχωνόταν.

-Ακριβώς, είπε η Αστυνόμος και χαμογέλασε, ένα χαμόγελο που κόπηκε αμέσως καθώς στο πρόσωπο του Αρχηγού δεν διέκρινε την παραμικρή σύσπαση. Ήξερα από πιο σημείο θα έμπαινε, και έτσι ξεκλείδωσα την συγκεκριμένη πόρτα.

-Και αν σε σκότωνε επί τόπου; την ρώτησε και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά από το στήθος του για να μην κάνει κάτι που θα το μετάνιωνε.

-Δεν θα το έκανε, του απάντησε αυτή με σιγουριά.

-Και η σιγουριά αυτή προέρχεται; της είπε με ειρωνικό ύφος και έσκυψε προς το μέρος της.

-Θα ήθελε να καυχηθεί για όλα όσα έκανε πρώτα, και επίσης, θα ήθελε να με δει να τον παρακαλάω για να μην με σκοτώσει.

Ο Αρχηγός κούνησε το κεφάλι του, ύστερα κοίταξε τον Άγγελο.

-Εσύ αν αστοχούσες τι θα γινόταν; τον ρώτησε.

-Ήμασταν τρεις σκοπευτές. Το κεφάλι του Παπαδιαμάντη διαλύθηκε, του απάντησε χωρίς να ξέρει γιατί πρόσθεσε την τελευταία πληροφορία.

-Και αν δεν υπήρχε καλό οπτικό πεδίο; τον ρώτησε ξανά.

-Ήταν κανονισμένο να βρεθεί στην βεράντα, του απάντησε αυτός, και στην τελική υπήρχαν σκοπευτές σε όλες τις πλευρές του σπιτιού.

-Θα προσπαθήσω να το καταπιώ μόνο και μόνο γιατί τα καταφέρατε, τους είπε και στάθηκε στα πόδια του. Έκανε νόημα στον Άγγελο ότι μπορούσε να αποχωρήσει κάτι που τον έκανε να χαλαρώσει και να χαμογελάσει. Όταν γύρισε την πλάτη στον Αρχηγό, έκλεισε το μάτι στην Αστυνόμο και αποχώρησε.

Η Αστυνόμος δεν είχε κουνηθεί από την θέση της. Ήξερε πως ο Αρχηγός δεν είχε τελειώσει μαζί της, οπότε έστρεψε την καρέκλα προς το γραφείο αφού και αυτός είχε επιστρέψει στην καρέκλα του.

-Θα πρέπει να προσέχεις από εδώ και πέρα, της είπε. Πολλοί έχουν ενοχληθεί με τα καμώματα σου.

Η Αστυνόμος χαμογέλασε.

-Έχω συνηθίσει να ενοχλώ τους άλλους, του είπε και σηκώθηκε από την καρέκλα, τον χαιρέτησε όπως αρμόζει σε έναν Αρχηγό και αποχώρησε.

Ασυναίσθητα έφτασε μέχρι την πόρτα του γραφείου του Αστυνόμου Πανόπουλου. Ίσως επείδη ήταν νωρίς ακόμα για να επιστρέψει στο δικό της γραφείο, κάποιο τραπέζι στο κυλικείο. Έκατσε στην καρέκλα του ,και ακούμπησε το καλό της χέρι στο τραπέζι. Κοίταξε το άδειο πλέον τραπέζι και χαμογέλασε. Τα είχε καταφέρει. Ήξερε πως στην αρχή θα είναι λίγο δύσκολα για αυτήν, καθώς είχε προκαλέσει αντιπάθεια σε πολλούς αξιωματικούς του τμήματος, ενώ είχε πληροφορηθεί και για τα απειλητικά μηνύματα των εναπομείναντων θαυμαστών του Παπαδιαμάντη. Δεν την ένοιαζε όμως, τα είχε καταφέρει. Έβγαλε με δυσκολία το τηλέφωνο από την τσέπη του παντελονιού της και κάλεσε έναν αριθμό.

-Έλα, Χριστινάκι, σου χρωστάω έναν καφέ.

                                                                         ΤΕΛΟΣ