Ο Προφήτης του θανάτου

28.

Ο κόσμος δεν άργησε να μαζευτεί. Πάλι πλακάτ, πανό και συνθήματα υπέρ του.Είχε καταφέρει να πάρει με το μέρος του ένα μεγάλο ποσοστό του πλήθους, παρότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τον είχαν δικάσει από την στιγμή που ο φίλος του ο Κώστας, είχε δολοφονηθεί. Από τότε οι δημοσιογράφοι, είχαν ξεκινήσει έναν αγώνα, για το ποιος θα αποκαλύψει πρώτος τα περισσότερα. Ενώ δεν μπορούσε να μην γελάσει με την προσπάθεια των "ειδικών" να σκιαγραφήσουν το προφίλ του. Προφίλ που όχι μόνο δεν πλησίαζε καν την αλήθεια, αλλά ήταν και παραπάνω από ένα. Συγκεκριμένα, κάθε κανάλι είχε δημιουργήσει και το δικό του προφίλ.

Στεκόταν στο παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο, και παρακολουθούσε τον κόσμο που βρισκόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού του. Με την βοήθεια της κουρτίνας, παρακολουθούσε όλους αυτούς που είχαν έρθει για να διαδηλώσουν, να δείξουν την υποστήριξη τους στο πρόσωπο του και να φωνάξουν για το άδικο αυτού του κόσμου, όπου αθώοι άνθρωποι, έμπαιναν στην φυλακή. Είχε καταφέρει να κερδίσει την εύνοια πολλού κόσμου και, είχε καταφέρει να γίνει, αν όχι το πρώτο, αλλά σίγουρα μέσα στην τριάδα, θέμα στις ειδήσεις. Πιθανόν, να ήταν πρώτο θέμα συζήτησης στις παρέες, στα καφενεία, γιατί όχι και στο οικογενειακό τραπέζι. Διασκέδαζε με το γεγονός πως κάποια στιγμή, ίσως χρειαζόταν οι γονείς του να βγουν στην τηλεόραση και να μιλήσουν για αυτόν. Είχε μεγάλη απορία να δει τι θα έλεγαν. Χαμογέλασε με αυτήν την σκέψη, αλλά ξαφνικά συνειδητοποίησε πως τα είχε καταφέρει και τα είχε καταφέρει πολύ καλά. Το χαμόγελο του είχε γίνε πιο πλατύ από ότι θα μπορούσε να γίνει. Ένα χαμόγελο, που δεν είχε ζωγραφιστεί ποτέ ξανά στο πρόσωπο του.

Ήταν η δεύτερη μέρα που ερχόταν εδώ. Η ιστορία τον είχε σοκάρει στην αρχή. Στη συνέχεια καθώς ενημερωνόταν για αυτήν, τον συνεπήρε, τον γοήτευσε. Περισσότερο όμως από την υπόθεση, τον είχε γοητεύσει ο Προφήτης. Αυτή η ηρεμία που έδειχνε μπροστά στις κάμερες, όταν εμφανιζόταν. Καθώς θεωρούσε πως ήταν συνεσταλμένος, και για αυτό έδειχνε και λίγο απόμακρος. Τον είχε γοητεύσει ο τρόπος που έγραφε τα μηνύματα του, μηνύματα κόλαφος για την Αστυνομία, αλλά και για την αδικία που ένιωθε κάθε μέρα στο πετσί του. Τον συμπονούσε, γιατί τον τελευταίο καιρό περνούσε ένα μαρτύριο, αφού όχι μόνο τον κατηγορούσαν για τους φόνους χωρίς στοιχεία σύμφωνα με το blog που είχαν δημιουργήσει κάποιοι πιο ένθερμοι οπαδοί του Προφήτη, αλλά και πριν λίγες μέρες, έχασε έναν πολύ καλό φίλο. Έναν φίλο που τον στήριξε από την αρχή. Έναν φίλο, που δεν δίστασε παρά τις όλες υποψίες, να πάει στο σπίτι του και να προσπαθήσει να τον σώσει. Για το τελευταίο δεν ήταν αρκετά σίγουρος, αλλά τα παιδιά από το ίδιο blog έλεγαν πως είχαν στοιχεία και για αυτό, απλά δεν μπορούσαν να τα δημοσιεύσουν ακόμα. Και όλα αυτά ενώ μια μέρα πριν, ο κολλητός του φίλος, είχε προσπαθήσει να σπιλώσει το όνομα του, σε μια προσπάθεια, όπως έλεγαν πολλοί, να κερδίσει πίσω την δημοσιότητα που φαινόταν πως έχανε με τον καιρό. Πολλοί είναι αυτοί, που δεν διστάζουν να τον αποκαλούν Ιούδα. Αλλά ότι και να λένε οι άλλοι, ο Προφήτης φαίνεται να τον έχει συγχωρέσει. Στην κηδεία, έστειλε ένα στεφάνι για να τον αποχαιρετήσει, αφού δεν τον άφηναν να παραστεί, ενώ σε δηλώσεις της, μέχρι και η μητέρα του θανόντα τον υποστήριξε.