Ο Προφήτης του θανάτου

18.

Έβαλε το χέρι του μπροστά από τα μάτια του καθώς το δυνατό φως τον τύφλωνε. Κατάφερε να δει πως βρισκόταν σε έναν διάδρομο με μαύρο πλακάκι και λευκούς τοίχους, οι οποίοι ήταν στολισμένοι με διάφορους πίνακες, αντίγραφα μεγάλων καλλιτεχνών. Έκανε ένα βήμα. Το κρύο είχε μουδιάσει τα άκρα του και έτσι με δυσκολία μετακίνησε το πόδι του. Κάτι δεν του άρεσε. Δεν ένιωθε καλά. Έψαξε τον τοίχο που ήταν στα δεξιά του, μέχρι που βρήκε αυτό που έψαχνε. Έσβησε το φως. Κατέβασε το χέρι του από το πρόσωπο του και χαμογέλασε. Τώρα ένιωθε καλύτερα. Προχώρησε μπροστά. Είχε αποτυπώσει τον διάδρομο στο μυαλό του, και έτσι ήξερε πως ήταν μακρύς. Είχε συνηθίσει το σκοτάδι και έτσι περπατούσε με άνεση. Ξαφνικά όμως έπεσε πάνω σε κάτω σκληρό, έμοιαζε αμετακίνητο. Ο πόνος θόλωσε την όραση του, ενώ το κεφάλι του έμοιαζε έτοιμο να σπάσει. Έκλεισε τα μάτια και έτριψε το σημείο που είχε χτυπήσει και ύστερα ξανάνοιξε τα μάτια του. Έκπληκτος είδε μπροστά του έναν τοίχο, τον τοίχο του σπιτιού του. Κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν στο σπίτι του.

-Δεν πήρα τα χάπια, μονολόγησε και άρχισε να βρίζει τον εαυτό του.

Πήγε στην κουζίνα και πήρε ένα μπουκάλι με νερό και ξαναπήγε στο δωμάτιο του. Πήρε τα χάπια από το γραφείο του, πήρε ένα και ξάπλωσε για να κοιμηθεί. Ένιωθε καλά μιας και στο όνειρο που είδε, δεν είδε κανέναν άνθρωπο. Ίσως ο δολοφόνος να αποφάσισε να σταματήσει τώρα που είδε ότι δεν ήταν αλάνθαστος.

Του έκανε εντύπωση που ο Αρχηγός ήταν τόσο νωρίς στο γραφείο. Αυτό βέβαια δεν τον ενοχλούσε. Αυτό που τον ενόχλησε, ήταν πως τον φώναξε πριν καν αφήσει τα πράγματα του στο γραφείο. Παρόλα αυτά, τα άφησε και πήγε κατευθείαν στο γραφείο του. Στην πόρτα πέτυχε μια συνάδελφο του που δεν την ήξερε καλά. Ήταν λίγος ο καιρός που είχε επιστρέψει με μετάθεση. Αυτή έβγαινε από το γραφείο του Αρχηγού, όταν αντιλήφθηκε την παρουσία του, του χαμογέλασε και τον προσπέρασε. Αυτός έμεινε να την κοιτάει, ενώ έπιασε τον εαυτό του να την κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. Κούνησε το κεφάλι του για να ξεκολλήσει και χτύπησε την πόρτα.

Ο Αρχηγός τον υποδέχτηκε μπροστά από το γραφείο. Ίσως να μην είχε προλάβει να επιστρέψει από την συνοδεία της αξιωματικού μέχρι την πόρτα. Έδειχνε ευδιάθετος, κάτι που τον έκανε να χαλαρώσει λίγο.

-Καλημέρα, του είπε και του έκανε νόημα να κάτσει, αυτός προς έκπληξη του Αστυνόμου έκατσε στην δεύτερη καρέκλα που ήταν μπροστά από το γραφείο του. Έκατσε απέναντι του.