Ο Προφήτης του θανάτου

29.

Το ηθικό τους, είχε αναπτερωθεί ύστερα από τις νέες ανακαλύψεις που είχαν κάνει. Την Αστυνόμο Μπακοπούλου όμως, για άλλη μια φορά, την απασχολούσαν αυτά που είχαν γίνει, και το γεγονός πως θα μπορούσαν να τα είχαν αποφύγει. Όφειλε να παραδεχτεί πως βιάστηκαν να καλέσουν τον βασικό τους ύποπτο απο την στιγμή που δεν είχαν πολλά στοιχεία. Ενώ ήταν προβληματισμένη και με το γεγονός, πως ο συνάδελφος της είχε πέσει με ευκολία στην παγίδα που του έστησε ο Παπαδιαμάντης και τον έβγαλε εκτός εαυτού με συνέπεια να δυσκολευτεί να συνεχίσει την ανάκριση. Τώρα όμως είχαν αρκετά στοιχεία για να τον στριμώξουν, και ευελπιστούσε πως θα είχαν περισσότερα, όταν θα τελείωναν με την αποθήκη που πήγαιναν για να την ερευνήσουν.

-Φαίνεσαι προβληματισμένη, όλα καλά; την ρώτησε ο Αστυνόμος Πανόπουλος που κοίταξε την συνάδελφο του και τον δρόμο εναλλάξ.

-Προσπαθώ να κρατάω μικρό καλάθι, του απάντησε αυτή συνεχίζοντας να χαζεύει έξω από το παράθυρο.

-Εγώ αντιθέτως είμαι πολύ αισιόδοξος, της είπε αυτός και χαμογέλασε σε μια προσπάθεια να την κάνει να νιώσει και αυτή λίγο από την αισιοδοξία του.

-Δεν ξέρω. Με αυτόν τον τύπο ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, συνέχισε αυτή φέρνοντας και μια ατίθαση τούφα πίσω από το αυτί της.

Ο Αστυνόμος Πανόπουλος φάνηκε να το σκέφτεται, γρήγορα όμως κατάλαβε πως δεν μπορούσε, παρά να διαφωνήσει.

-Μήπως τον υπερεκτιμάς; την ρώτησε τελικά.

Η Αστυνόμος Μπακοπούλου άφησε την μουντή θέα έξω από το παράθυρο, και γύρισε και τον κοίταξε.

-Όταν πας με χαμηλές προσδοκίες, απογοητεύεσαι και πιο δύσκολα, του είπε και χαμογέλασε.

Ο Αστυνόμος έκανε μια γκριμάτσα εντυπωσιασμού.

-Πολύ καλό αυτό που είπες, θα το λέω και εγώ.

Η Αστυνόμος Μπακοπούλου κούνησε το κεφάλι της.

-Έχω την αίσθηση πως το είχα δει σε κάποια ταινία, σχολίασε, δεν είμαι και τόσο σοφή.

Το αυτοκίνητο κύλησε πάνω στο τσιμέντο που είχε στρωθεί πρόχειρα, για να καλύψει το χώμα και να ισιώσουν το έδαφος. Σταμάτησαν μπροστά από ένα κτίριο με τσιμεντένιο σκελετό, που σε πολλά σημεία, ο χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια του, με την μορφή οξειδωμένων σίδερων να εμφανίζονται μέσα από το διαβρωμένο τσιμέντο. Τα τούβλα είχαν καλυφθεί πρόχειρα με ένα λεπτό στρώμα τσιμέντου, που και αυτό, σε πολλά σημεία είχε ξεκολλήσει. Στο ισόγειο, υπήρχαν ελάχιστα παράθυρα, που ήταν αρκετά ψηλά, ενώ στον πρώτο όροφο όσα παράθυρα υπήρχαν, δεν είχαν τζάμια.