Olin in Kahadras [Volumes 1 & 2]

Chapter 10: Cursed Creature's Wish

“Tanga ka, e,” bulalas niya at nagpakawala ng halakhak. Tumawa na rin ako.

Pabiro niya akong hinampas sa balikat, pagkatapos, gumanti naman ako. Kaya lang, medyo napalakas kaya muntikan na siyang matumba. ’Buti na lang at nahawakan ko agad ang kanyang baywang saka kumapit din siya sa braso ko. Nang tamaan ng hiya, dali-dali naming binitiwan ang isa’t isa at sabay na lumikot ang aming mga mata.

“Ano ’yon, ilog?” maang-maangan ko.

Pagkagat ng dilim ay tuluyan nang lumapit sa ’min si Cormac, pero ’di pa rin siya kumikibo. Inilatag namin ni Talay ang mga dahon ng saging sa lupa para higaan (salamat kay Langas dahil marami ang dala niya no’ng nagtungo siya sa kakahuyan). ’Tapos, hinubad namin ni Talay ang aming balabal para gawing kumot. Bale, napagitnaan kaming dalawa nina Cormac at Langas.

Mahimbing na ang tulog ng isinumpang nilalang kahit wala itong pang-itaas na damit at saka kumot. Kung sa bagay, meron naman siyang makakapal na balahibo, at parang sanay na rin siyang matulog sa labas. Samantala, si Cormac naman ay nakatalikod sa ’kin. Alam kong ’di pa siya tulog at malalim ang kanyang iniisip. Ilang minuto ang lumipas, unti-unti nang bumibigat ang talukap ng mga mata ko; dinalaw na ’ko ng antok. Hanggang sa tuluyan ko nang isinara ang aking mga mata habang nakatalukbong.

* * * * *

Pagputok ng araw, maaga kaming ginising ni Langas para pakainin ng dala niyang saging. Maaga pala siyang naglibot-libot sa kakahuyan. Gusto ko sana siyang biruin, Hindi naman kami unggoy, a, pero itinikom ko na lang ang bibig ko. Kailangan kong basahin ang paligid bago magbitiw ng mga salita, baka hatiin pa niya ang katawan ko sa dalawa gamit ang kanyang sundang. Naniniwala ako sa kasabihang, ‘Magbiro ka na sa lasing, ’wag lang sa isinumpang nilalang!’

Pagkatapos naming lagyan ang aming tiyan ay dali-daling sumugod si Talay sa ilog para sabuyan ng sapat na tubig sina Saya, Alog, at Lish. Nagdaldalan sila roon, pero ’di ko sila masyadong narinig kasi malayo sila sa kinaroroonan namin ng kaklase ko.

Samantala, si Cormac naman ay panay ang mando sa ’kin kung ano ang dapat kong gawin. Nagboluntaryo kasi siya na siya na raw ang huhubog sa ’kin, sa kakayahan ko.

Ngayong umaga ay bumalik na sa dati si Cormac. Madaldal na ulit siya at parang wala lang sa kanya ’yong naging sagutan namin kahapon. Isiniksik ko na lang sa kukote ko ’yong sinabi ni Talay na sa paglipas ng mga araw, may posibilidad na magbago ang isip niya. Sana nga, tama si Talay. Sana nga, maisip ni Cormac na mali ’yong binabalak niya at ’di niya kailangang ilagay sa peligro ang buhay ng mga tagarito para lang sumikat.

“Kailangan mo sigurong magalit, Olin, para lumabas ang powers mo. Magalit ka, Olin!” utos sa ’kin ng kaklase ko na agad kong sinunod. “Isipin mo ’yong kaklase natin na nanghiram ng ballpen. ’Tapos, nang tanungin mo na kung nasaan na ’yong hiniram niya, sabi niya’y ipinahiram niya raw sa iba. Ayos, ’di ba? Isipin mo ’yong kaklase natin na palakad-lakad tuwing lunchtime para mangolekta ng iba’t ibang ulam. Dili ingon-ana, Olin. Mura man ka og kalibangon intawon, uy!” (Hindi ganiyan, Olin. Para ka namang natatae niyan, e!) Pinasada niya ang kanyang kamay mula sa likuran ng kanyang ulo pababa sa batok niya.

Rinig kong nagtawanan sina Talay, Saya, Alog, at Lish sa ilog. Nanonood pala sila sa ’min.

Bumuntonghininga na lang ako at tuluyang sumuko. Naglakad ako papalayo sa kanya at umupo sa matutulis na mga bato. ’Di ko na naman makontrol ang kapangyarihan ni Sinrawee. Siguro, lalabas ulit ’to ’pag nalagay na naman sa alanganin ang isa sa amin.