Olin in Kahadras [Volumes 1 & 2]

Chapter 10: Cursed Creature's Wish

Chapter 10: Cursed Creature’s Wish

Namilog ang mga mata ko dahil sa sinambit niya. Ilang sandali pa’y tuluyan akong napatayo, at saka ako naghimutok, “Cormac, nababaliw ka na ba?! ’Di mo puwedeng gawin ’yon kasi delikado! Manganganib ang buhay ng mga tagarito! ’Pag nalaman ng mga tao sa mundo natin ang tungkol sa Kahadras, alam kong gagawa sila ng hakbang para makapunta rito at lilikha ’yon ng gulo. ’Di mo ba naisip ’yon, ha?”

Nagtiim ang kanyang bagang, ang mga kamay niya’y nalipat sa magkabilang kilikili, at saka nag-iwas ng tingin. “Wala ka kasabot nako, Olin, maong naingon na nimo,” (Hindi mo ’ko naiintindihan, Olin, kaya mo ’yan nasabi) katuwiran pa niya.

Lumapit ako kay Cormac, ipinatong ko ang aking mga kamay sa kanyang balikat, at ipinihit sa ’kin ang atensyon niya. “Naiintindihan ko ang pinanggagalingan mo, Cormac,” mahinahon kong pagkasabi. “’Di ko winawalang-halaga ang paghihirap mo sa buhay. Normal lang sa tao ang sumubok ng iba’t ibang bagay. Ayos lang na matalo o hindi makamit ang inaasam-asam na titulo.

“Natural lang na panghinaan ng loob minsan at kuwestiyunin ang sariling kakayahan. Pero, tama bang isiwalat mo ang tungkol sa mundong ’to para lang dumami ang followers mo? Wala namang problema kung isipin mo ang sarili mo, pero minsan ay kailangan mo ring ikonsidera ang mga taong nakapaligid sa ’yo sa ilang desisyon mo.”

Tila umurong ang kanyang dila. Nakatitig lang siya sa ’kin.

“Hindi ka nauubusan ng oras. ’Wag kang magmadali. Wala kang kakumpitensya. Marami ka pang panahon. Marami ka pang matutuhan sa buhay saka mahahanap mo rin ang bagay na gusto mo at kung saan ka talaga magaling. Hindi mo kailangang pilitin. Hindi mo kailangang madaliin. Tayo’y tumatakbo sa sarili nating karera. Makararating ka rin sa patutunguhan mo.”

Pinangingiliran ng luha, itinulak niya ako nang marahan saka tuluyan siyang humakbang papalayo sa ’kin.

Akmang susundan ko siya para kausapin ulit, pero kaagad akong pinigilan ni Talay. “Hayaan mo muna siya, Olin,” sambit nito at binigyan ako ng maliit na ngiti.

“Hayaan?” di-makapaniwalang saad ko. “Talay, manganganib kayo rito kung itutuloy niya ang plano niya.”

Napabuga siya ng hangin, at tahasang sinabing, “Alam ko. Pero hayaan mo muna siyang mapalapit sa mga tao rito at mapamahal sa lugar na ito. Sa huli, alam kong mapagtanto niyang hindi tama ang kanyang ninanais, at maiisip niyang hindi niya kami kayang ipahamak.”

Nakahahawa ang ngiti niya, kaya unti-unti ring uminat ang mga labi ko. “Ang bait mo talaga, Talay. Nagulat nga ako kahapon kasi tinawag mo ’kong ‘tanga.’”