Pagsamo | Montecillio Series #1

Chapter 51

"Yup, ubos na ubos nga eh." Napahalakhak naman sya ron.

Napailing na lamang ako at nilagyan ng lotion ang kamay nya para mapanatili ang lambot non, ganito naman ang ginagawa ko sa kanya noo nung kami pa. Hmm, i miss him hindi ko matatanggi ’yon pero alam ko namang hindi na pwede.

"Anong iniisip mo? Kasama ba ako riyan?" He said, hindi ko ito pinansin at tumingin na lamang sa dinadaanan namin.

Familiar ang daan, papunta ’to sa libingan ng anak ko at ni papà.

"Yey, I'm going to see Ate Angel." I heard Celine small giggles.

Napalingon naman ako sa kanya. "Baby, our unborn child was not recognize her gender. Dahil almost 5 weeks pa lang si mama na buntis nung nakunan ako." I explained to her.

"But, i can feel it mama. Maybe we don't share same blood, but i can feel it. She's a girl." Pakikipagtalo nya pa sa akin.

I shook at my, at hinayaan na lamang ’yon ang isipin nya.

Inilatag ni Vesillius ang sapin sa harapan ng puntod ng anak namin. Naupo kaming tatlo ron, halos walong taon ko na palang hindi nabibisita ang anak ko. Sana naman ay hindi sya nag tatampo sa akin.

"Baby, it's your death anniversary. It's been 8 years since you left us. I'm really miss you anak ko, it's her. Celine my baby, but don't get tampo at mommy okay ikaw pa rin naman ang baby ko." Hinimas ko pa ang puntod nya.

"Hi, ate." Nahiga pa si Celine sa tabi ng puntod ni Angel habang may kinukwento kung ano-ano sa kapatid nya.

Good thing, Celine got understand everything. Hindi kami nahirapan na ipaintindi sa kanya na wala na ang mommy nya. She already accept me as her new mama, but i always tell her that i won't replace the place of her mom. I won't do that.

"Ang tahimik mo." Vesillius said at inalalayan ang ulo ko para isandal sa balikat nya.

Napatingin ako sa kamay nya ng makita ang bracelet na bigay ko sa kanya. "Hindi ko tinanggal?" I ask him.

He shook he's head. "Remember your said to me, na tatanggalin ko lang ’to kapag ayoko na sayo. Eh hindi naman kita inayawan kaya hindi ko tinanggal." Nagkibit-balikat pa sya.

I stared he's eyes, the chocolate eyes. Napakaganda ng mga mata nya na lagi kong tinititigan noon nung kami pa.

"Paano kaya ’no, kung hindi tayo naghiwalay. Kung hindi ako nakunan, baka kasal na siguro tayo." I said habang nakasandal sa balikat nya.

"We can still marry each other, Amyrah. If. . . If you still love me." Para naman syang kakapusin ng hininga habang sinasabi ang mga katang ’yon.

"Do you still love me? Even i can even gave you a child? Even there a little possibility to gave you a child? Do you still marry me, tell me Vesillius? Are you really sure your going to marry me if i even can't gave you a child—

He cut my words when he kiss my lips. "Talk to much, baby." He huskily whispered.

Namula naman ako dahil don, nilingon ko ang anak namin na busy makipagusap sa kapatid nya.

"I don't love you to gave me a baby, we have Celine I don't demand anything. Hindi kita papakasalan at mamahalin dahil lang gusto ko ng anak. Hindi ka naman baby machine, if you can't gave me a child then it's alright hindi naman ganon kababaw ang pagmamahal ko sayo. Minahal kita hindi para bigyan ako ng anak, minahal kita at papakasalan kita para makasama ko habang buhay." He sincerely said while looking straightly to my eyes.

I gasped ng maglabas sya ng maliit na box na kinuha nya sa bulsa nya.

"I know this would be fast, but i can't wait anymore. I can't watch you from afar kahit yon ang gusto mo, i can't stop myself loving you kasi hulog na hulog na ako." Lumunod sya sa harap ko at impit namang napatili si Celine sa ginawa nya.

"Sa harapan ng mga anak natin at ng papà mo, i’m asking you to be my wife until my last breathe, I’m asking you to be mine again. Will you marry me, Amyrah Molly Montecillio?" He said, habang may namumuo pang pawis sa kanyang noo. Nanginginig din ang labi nya.

"Natatae ako sa kaba, pucha." He whispered.

Natawa naman ako ron at inilahad ang kamay ko. "Dali ang bagal, baka mag bago pa ang isip ko." I said pilit pinipigilang maiyak.

"HAHAHAHA, DID YOU ALL HEAR IT? AY BOBO PATAY NA NGA PALA KAYO. WUSHUU, HO, HO, HO." Sigaw nya pa at nagtatalon, napatampal na lamang ako sa noo ko ng halos kausapin nya ang puntod para lang sabihin na sinagot ko sya.

"Hoy, nakakahiya. Baka bumangon sila at batukan ka nila." Ani ko at ako na ang kumuha ng sing-sing at isinuot na sa akin.

"Bagay ba?" Pinakita ko sa kanya ang sing-sing na nasa palasingsingan ko.

It's a silver ring with a diamond pendant. It's so classy, kumikinang-kinang pa ang diamond non.

"I love you so much, more than the love you gave me." He said at akmang hahalikan ako ng bumaba ako para buhatin at halikan si Celine.

"YEY!" Sigaw nya ay nagpakawala pa ng impit na tili.

"I love you more than i love myself, that i will let lost myself. Just to love you." I kissed Vesillius lips, at mabilis kaming nag-lakad ni Celine papasok sa sasakyan.

Napailing na lamang ako, i feel so happy and contented at the same time. Makakasal na ako sa lalaking hindi ako sinukuan kahit na ilang beses ko syang itinulak palayo.

Vesillius Dwight Marcello, the guy i love the most. The guy i’m willing to sacrifice everything.